ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΚΟΦΤΗ

Η ελληνική αντιπροσωπεία δεν άργησε να καταλάβει ότι οι συζητήσεις για ιδιότυπες συνεργασίες και φιλίες με τη Μόσχα είχαν περιορισμένα όρια αναπτύξεως. Αντελήφθη ότι άλλο οι «δημόσιες φιλίες» και άλλο το παρασκήνιο. Η ελληνική πλευρά είχε την εντύπωση ότι το γεγονός πως η Μόσχα είχε στείλει στην Αθήνα τον Τσερνιένκο, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚ της ΕΣΣΔ, σήμαινε πρόθεση ανοιγμάτων και αλλαγών(;) στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο έλληνας πρωθυπουργός συνομιλών με τον τότε πρόεδρο Μπρέζνιεφ δεν άργησε να καταλάβει ότι ο σοβιετικός ηγέτης μιλούσε για ανάγκη ειρήνης και σταθερότητας στον κόσμο…

Εναν μήνα αργότερα ο έλληνας πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να ακούσει τις απόψεις των Κινέζων. Το Πεκίνο έθεσε ωμά στον Καραμανλή την ανάγκη διαφυλάξεως και ενισχύσεως του… ΝΑΤΟ!

Είναι σύνηθες οι κυβερνήσεις να παρουσιάζουν εξελίξεις οριοθετημένες στις δημόσιες διακηρύξεις τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τα καθ’ ημάς οι αμερικανικές βάσεις που φεύγουν αλλά μένουν στην Ελλάδα. Ολοι θυμούνται τα φαιδρά γεγονότα εκείνης της εποχής.

Τώρα βιώνουμε μια αντίστοιχη περίπτωση. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει ως μεγάλη επιτυχία τον κόφτη στις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Παρουσιάζει ως ελληνικό θρίαμβο το γεγονός ότι τίθεται η χώρα μας υπό επιτροπεία.

Στην ουσία καλούμεθα να επικροτήσουμε την παροχή δικαιώματος στην Ευρωπαϊκή Ενωση να ελέγχει το ταμείο της χώρας όποτε θέλει και όπως θέλει. Επίσης, να απαγορεύει την ψήφιση νόμων που δεν εγκρίνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Είναι θλιβερή η προοπτική να μείνουμε για χρόνια υπό επιτροπεία. Αλλά ου δυνατόν γενέσθαι άλλως. Αφού είμαστε ανίκανοι να νοικοκυρευτούμε, τότε υποχρεωτικώς θα μας νοικοκυρέψουν άλλοι.

Τον κόφτη αν δεν μας τον επέβαλλαν οι συνέταιροι έπρεπε να τον έχουμε επινοήσει μόνοι μας!