Οι Ρεπουμπλικανοί καυχώνται ότι είναι το «Μεγάλο Παλιό Κόμμα» των ΗΠΑ και, έχοντας κατακτήσει το Κογκρέσο και «δέσει» τον Ομπάμα, ήλπιζαν ότι οι φετινές προεδρικές εκλογές θα τους φέρουν ξανά στην ηγεσία. Πλέον όμως, εντελώς αντίθετη εικόνα κυριαρχεί στα επιτελεία τους: Τα στελέχη του «κομματικού συστήματος» βρίσκονται σε πανικό και προσπαθούν να καταλάβουν αν υπάρχει σωτηρία από τον οδοστρωτήρα της θολής αντισυστημικότητας που, αν ήταν ανεκτή ως Tea Party, τώρα λέγεται Τραμπ…
Στη Σούπερ Τρίτη, ο Ντόναλντ Τραμπ πήρε επτά από τις έντεκα πολιτείες της ημέρας. Είχε έρθει πρώτος και στις τρεις από τις προηγούμενες τέσσερις πολιτείες.
Δεύτερος, και σε απόσταση, είναι ο Τεντ Κρουζ: Κατάφερε -αλίμονο- να διασφαλίσει το Τέξας, τη γενέτειρά του, και πήρε και την Αλάσκα (που είχε δώσει και την Σάρα Πέιλιν, του Tea Party, η οποία προσεταιρίστηκε τελικά τον Τραμπ).
Ο τρίτος υποψήφιος με σχετικές αξιώσεις, ο Μάρκο Ρούμπιο, πήρε μόνο τη Μινεσότα. Από τις 15 πολιτείες δηλαδή στις οποίες οι Ρεπουμπλικανοί μέχρι τώρα έχουν αποφασίσει, πήρε μία.
Η λεπτομέρεια που δείχνει την έκταση της καταστροφής για τους «εγκαθιδρυμένους» Ρεπουμπλικανούς: Ο Ρούμπιο υποτίθεται ότι θα ήταν ο υποψήφιος που εκφράζει πιο καθαρόαιμα από όλους τον πυρήνα του ρεπουμπλικανικού κόμματος, αυτό που οι ανθυποψήφιοί του επικριτικά χαρακτηρίζουν «σύστημα της Ουάσινγκτον».
Ο Τεντ Κρουζ, από την άλλη, ήταν εκφραστής εκείνης της ρεπουμπλικανικής δυσφορίας απέναντι στο «σύστημα της Ουάσινγκτον» που πρόσφατα είχε φέρει την πτέρυγα του Tea Party στους Ρεπουπμλικανούς. Ακόμη κι έτσι, όμως τουλάχιστον ο Κρουζ ήταν «γέννημα θρέμμα» Ρεπουμπλικανός.
Αλλά τώρα, και τους δύο φαίνεται να απορρίπτουν σε μεγάλο βαθμό -ίσως όχι ακόμη καθοριστικό, αλλά σίγουρα κατά μεγάλη πλειοψηφία- οι ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικανών για να αγκαλιάσουν έναν μεγιστάνα από τη Νέα Υόρκη, που στο παρελθόν άλλαζε κομματικό στρατόπεδο (έχει υπάρξει Ρεπουμπλικανός, Δημοκρατικός και ανεξάρτητος πριν, εσχάτως, γίνει ξανά «Ρεπουπμλικανός»), και τόσο αραιά συντηρητικές θέσεις όσο και το χαρακτηριστικό μαλλί του.
Για τους καθαρόαιμους συντηρητικούς, ο Τραμπ δεν είναι αρκετά συντηρητικός σε θέματα όπως η άμβλωση ή η περίθαλψη («τι να κάνω, είμαι από τη Νέα Υόρκη», υπεραμύνεται ο ίδιος). Όσο κι αν οι θέσεις του όμως είναι θολές και αναλώνονται σε πολιτικές κραυγές, το πρόβλημα -για όλους, Ρεπυμπλικανούς και μη- είναι οι ίδιες οι κραυγαλέες θέσεις που θέλει να περάσει ως πολιτική πρόταση.
Ο Τραμπ μπορεί να πει τα πάντα: Μπορεί να προσβάλει όποτε θέλει τους ισπανόφωνους, να προτείνει μπλόκο και φακέλωμα για μουσουλμάνους, να παραστήσει τον ανήξερο ακόμη και για την Κου Κλουξ Κλαν όταν θέλει να κλείσει το μάτι στους ρατσιστές ψηφοφόρους, να παρουσιάσει τη σημερινή κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας λες και επρόκειτο για κάποια τριτοκοσμική χώρα, να κάνει σεξιστικά σχόλια και, τελικά, να βρίσκεται μπροστά στην κούρσα.
Το ακόμη χειρότερο είναι ότι τέτοιου είδους τακτική είναι τόσο ισοπεδωτική που οι ανθυποψήφιοί του δεν έχουν βρει ακόμη στρατηγική αντεπίθεσης και αναγκαστικά έχουν αρχίσει να παίζουν με τους όρους του. Η συζήτηση και το ύφος με το οποίο γίνεται η μάχη στους Ρεπουμπλικανούς απέχει πλέον μερικούς κόσμους από την ανάλογη στους Δημοκρατικούς.
«Αυτό είναι το κόμμα του Λίνκολν» είπε ο ρεπουμπλικανός πρόεδρος της Βουλής Πολ Ράιαν την Τρίτη, αντιδρώντας στην έκβαση της Σούπερ Τρίτης, «δεν εκμεταλλευόμαστε τις προκαταλήψεις των ψηφοφόρων» συμπλήρωσε. Η επίκληση στο ιστορικό παρελθόν των Ρεπουμπλικανών νοείτο φυσικά ως ομολογία απόγνωσης.
Το άμεσο πρόβλημα των Ρεπουμπλικανών είναι ότι αν τελικά επικρατούσε ο Τραμπ, υπάρχει όντως ο κίνδυνος να χάσουν το Λευκό Οίκο από την Χίλαρι Κλίντον: Αν η Σούπερ Τρίτη δίνει μία εικόνα για τη μάχη -που, όχι, δεν δίνει ακόμη ασφαλή εικόνα, προειδοποιούν όλοι- το τελικό ζευγάρι φαίνεται να είανι Ντόναλντ εναντίον Χίλαρι.
Τελευταία δημοσκόπηση του CNN δείχνει ότι αν τελικά υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών ήταν ο Τραμπ, θα έχανε και από την Χίλαρι αλλά και από τον Σάντερς. Όμως βρίσκομαστε έξι μήνες από τις εκλογές, και κάθε πρόβλεψη παραμένει παρακινδυνευμένη.
Το ζήτημα της ταυτότητας του «κόμματος του Λίνκολν» είναι εξίσου κεντρικό, αλλά εκεί η διαδικασία λειτουργεί με διαφορετικούς. Τώρα το «σύστημα» των Ρεπουμπλικανών αλλά και ο Τεντ Κρουζ πρέπει γρήγορα να βρουν μία στρατηγική για να υπερκεράσουν τον προπορευόμενο υποψήφιο, που φαίνεται να κατακτά απ’ έξω τους Ρεπουμπλικανούς για να τους κάνει «το κόμμα του Τραμπ».
«Οι Ρεπουμπλικανοί έχουν δύο εβδομάδες για να ρίξουν τον Τραμπ» βάζουν τίτλο οι New York Times, «Για λίγο ακόμη, οι Ρεπουμπλικανοί δεν έχουν χαθεί» βάζει τίτλο η Washington Post.
To ότι ο Τραμπ δεν σάρωσε όλες τις πολιτείες δίνει λίγο, ελάχιστο, χρόνο στους υπόλοιπους να ανασυνταχθούν αναγκαστικά σε μία υποψηφιότητα που θα έχει κάποιες ελπίδες να κερδίσει αρκετούς εκλέκτορες. Όσο το τοπίο παραμένει μοιρασμένο στους Ρεπουμπλικανούς, φαίνεται ότι θα «διαιρεί και θα βασιλεύει» ο Τραμπ.
