Εδώ και αρκετά χρόνια βλέπουμε ηθοποιούς να παίζουν μόνοι τους πάνω στην οθόνη, παρότι γύρω τους συμβαίνουν χιλιάδες πράγματα στην ίδια σκηνή. Οταν παρακολουθούμε την ταινία δεν γνωρίζουμε ότι παίζουν μόνοι, αλλά όντως έτσι συμβαίνει. Αναφέρομαι στο περίφημο blue screen (γνωστό και ως green screen) σύμφωνα με το οποίο ο ηθοποιός παίζει μόνος του και όλα τα γύρω-γύρω της ίδιας σκηνής προστίθενται αργότερα με ψηφιακή επεξεργασία. Ο Τζέραρντ Μπάτλερ, π.χ., μου είχε πει ότι ένα μεγάλο μέρος των σκηνών του στους «300» όπου είχε υποδυθεί τον Λεωνίδα ήταν γυρισμένο μέσω αυτής της επεξεργασίας και ότι κατά κύριο λόγο έπαιζε μόνος του πλάθοντας με τη φαντασία του τα όσα υποτίθεται ότι συνέβαιναν γύρω του, τα οποία στην πράξη επρόκειτο να προστεθούν αργότερα.
Να όμως που ακόμη και σήμερα μπορεί να συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Ο ηθοποιός μπορεί να παίζει πραγματικά μόνος του, χωρίς τη βοήθεια των συμπληρωματικών εφέ, μόνο ο ίδιος και ο εαυτός του. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στο «Σε λάθος χρόνο» του Στίβεν Νάιτ, όπου πρωταγωνιστεί ο Τόμας Χάρντι σε μια ερμηνεία που για εμένα είναι αναφοράς. Ολη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα σε ένα (πραγματικό) αυτοκίνητο το οποίο βρίσκεται εν κινήσει νύχτα και με τον βρετανό ηθοποιό καθισμένο στο τιμόνι. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος μέσα στο όχημα εύλογα δημιουργεί ερωτήματα για το πώς είναι δυνατόν να περάσει κατ’ αυτόν τον τρόπο η ώρα. Και όμως απάντηση υπάρχει. Βρίσκεται στα σκηνοθετικά ευρήματα του Νάιτ που από τη δική τους πλευρά στηρίζονται από το σενάριο του ιδίου. Εν ολίγοις ο Νάιτ έχει μια ιστορία να πει και το στοίχημά του είναι να το κάνει με ένα μόνο πρόσωπο. Παρεμπιπτόντως στην ιστορία του τα ειδικά εφέ δεν παίζουν κανέναν ρόλο. Ουδείς καταδιώκει κανέναν. Κανένα αυτοκίνητο δεν τρακάρει ή ντελαπάρει, καθώς επίσης δεν γίνεται καμία επίδειξη μάγκικης οδήγησης.
Απλώς ο Λοκ –ο ήρωας του Χάρντι και ο ξένος τίτλος της ταινίας –βρίσκεται διαρκώς στο τηλέφωνο προσπαθώντας να βρει λύση στα πολλά προβλήματα που τον απασχολούν. Είναι πολλά τα μέτωπα που έχει ανοίξει στη ζωή του: επαγγελματικά, οικογενειακά, εξωσυζυγικά. Ο χρόνος είναι περιορισμένος, οι λύσεις πρέπει να βρεθούν άμεσα (προτού φτάσει στον προορισμό του) και το μόνο όπλο του ήρωα είναι η τιτάνια ψυχραιμία του (αυτό είναι και το μεγάλο όπλο του σκηνοθέτη). Το αποτέλεσμα είναι μια απίστευτα σφιχτοδεμένη ταινία, ικανή να σε κρατήσει ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, όπως ακριβώς συνέβη με εμένα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ