Πριν από τη διεθνή αναγνώριση του ελληνικού σινεμά στην τρέχουσα δεκαετία υπήρξε εκείνη του βραζιλιάνικου την προηγούμενη. Και αν η δική μας θεωρείται γενικά αποτέλεσμα και απεικόνιση της κρίσης, η δική τους ήταν καθρέφτης αντίστοιχων κοινωνικών δεδομένων.
Διόλου τυχαία, ταινίες όπως «Η πόλη του Θεού» του Φερνάντο Μεϊρέλες (2002) και «Οι επίλεκτοι» (2007) του Ζοζέ Παντίλια έδρεψαν δάφνες (υποψήφια για 4 Οσκαρ η πρώτη, Χρυσή Αρκτος στο Βερολίνο η δεύτερη) μιλώντας για τις φαβέλες, το έγκλημα, τα ναρκωτικά, τη βαθιά σύμπραξη υποκόσμου, κράτους και θεσμών ασφαλείας.
Το κατά πόσον έχουν βελτιωθεί τα πράγματα από τότε παραμένει αμφισβητήσιμο, αν κρίνει κανείς από το φυλλάδιο οδηγιών που πρεσβείες και προξενεία της Βραζιλίας θα διανείμουν προειδοποιώντας τους ξένους τουρίστες να μη δοκιμάσουν να αντισταθούν αν πέσουν θύματα ληστείας. Σε μια χώρα όπου 500.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από σφαίρες μεταξύ 1979 και 2003 και η οποία κατατάσσεται εντός των 20 με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα του κόσμου, η ζωή ήταν και παραμένει πεισματικά φθηνή.
*Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Ιουνίου 2014
