Ποίηση σε αργή κίνηση

Τύποις το «Gravity» εντάσσεται στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Επί τοις ουσίας όμως έχει σχέση περισσότερο με την ψυχολογία, έτσι όπως είχε το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Είναι άλλωστε φτιαγμένο τόσο πολύ κόντρα στις συμβάσεις εμπορικότητας του είδους της επιστημονικής φαντασίας που η τεράστια επιτυχία του στις Ηνωμένες Πολιτείες προκαλεί πραγματικά εντύπωση για μια ταινία με δύο μόνον πρόσωπα και φόντο το Διάστημα. Και όμως, από τη στιγμή που το φιλμ του μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν (δημιουργός του αριστουργηματικού «Τα παιδιά των ανθρώπων») άνοιξε το τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας μέχρι σήμερα έχει κάνει έσοδα της τάξης των 170 εκατ. δολαρίων, χωρίς να έχει καμία σχέση με τα «Star Trek», τα «Star Wars» και όλα τα Star συναφή τους που τόσο πολύ αγαπά το νεανικό κοινό, το οποίο και τα στηρίζει.

Στην πραγματικότητα, μόλις που διακρίνουμε τους δύο πρωταγωνιστές του «Gravity», τη Σάντρα Μπούλοκ και τον (επίσης συμπαραγωγό) Τζορτζ Κλούνεϊ, ενώ υποδύονται δύο αστροναύτες που μετά το ατύχημα στον σταθμό τους έχουν μείνει μόνοι (στην κυριολεξία) στο Διάστημα. Χωμένοι μέσα στις κάτασπρες στολές, δύο λευκές κουκκίδες στην αχανή γαλαξιακή μαυρίλα, με τα θολά σκάφανδρά τους να καλύπτουν τα πρόσωπά τους, οι δύο ηθοποιοί παίζουν κυρίως με τη slow motion κινησιολογία και το χρώμα των φωνών τους, είτε όταν βρίσκονται σε κίνδυνο, είτε όταν μοιράζονται αστεία, είτε όταν θυμούνται όμορφα και άσχημα περιστατικά της ζωής τους. Το «Gravity» άλλωστε, παρ’ ότι έχει μέσα του το στοιχείο της περιπέτειας, είναι μια βαθιά ανθρώπινη, ποιητική ταινία που τελικά υμνεί το μεγαλείο της ζωής και μας υπενθυμίζει ότι η ανάσα είναι τελικά το πολυτιμότερο αγαθό μας –κάτι που τόσο εύκολα και τόσο συχνά ξεχνάμε.