Μία απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου ανοίγει σε πρώτη φάση τον δρόμο της μονιμοποίησης όλων των Ατόμων με αναπηρία (ΑμεΑ) που εργάστηκαν σε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ). Το συγκεκριμένο δικαστήριο δικαίωσε τον κ. Πέτρο Γιαννιού μετατρέποντας τη σύμβασή του σε αορίστου χρόνου. Ο εν λόγω υπάλληλος εργάστηκε σε επιχειρήσεις των ΟΤΑ της Ρόδου για τέσσερα χρόνια στο πλαίσιο του προγράμματος «3+1» του ΟΑΕΔ για τα ΑμεΑ. «Η απόφαση αυτή μπορεί να αποτελέσει πιλότο για πολλές ανάλογες περιπτώσεις στη χώρα μας» λέει στο «Βήμα» ο δικηγόρος κ. Μιχάλης Κόκκινος που χειρίστηκε την υπόθεση.
Ο κ. Γιαννιού είναι ανάπηρος σε ποσοστό 80%, καθώς ύστερα από τα προβλήματα υγείας που παρουσίασε σε μικρή ηλικία αναγκάστηκε να εγχειριστεί δύο φορές στη σπονδυλική στήλη. Αυτή τη στιγμή ο 30χρονος παρουσιάζει σοβαρά κινητικά προβλήματα. Πριν από περίπου πέντε χρόνια είχε προσληφθεί στο πλαίσιο του προγράμματος «3+1» του ΟΑΕΔ στην επιχείρηση ΔΑΤΑΕ του πρώην Δήμου Αφάντου και εν συνεχεία μεταφέρθηκε με την εφαρμογή του σχεδίου «Καλλικράτης» στον Δήμο Ρόδου. Οταν έληξε η σύμβασή του κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα για την έκδοση προσωρινής διαταγής, τα οποία και κέρδισε και βάσει αυτής της προσωρινής διαταγής συνεχίζει να εργάζεται ως τώρα. Πλέον, εκτός από την προσωρινή διαταγή, έχει με το μέρος του και μία οριστική απόφαση.
Η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου της Ρόδου «αναγνωρίζει ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες που έχουν εργαστεί σε ΟΤΑ στο πλαίσιο προγραμμάτων δεν εμπίπτουν στην απαγόρευση μετατροπής των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου, όπως ορίζεται από το άρθρο 103 του Συντάγματος». Συγκεκριμένα, το δικαστήριο αποφάσισε πως η διάταξη του άρθρου 11 του Ν. 3227/2004 περί δυνατότητας απασχόλησης ΑμεΑ και μετά τη λήξη των προγραμμάτων «εξασφαλίζει περαιτέρω την προεκτεθείσα προστασία και διαμορφώνει μία κατεύθυνση του νομοθέτη για οιονεί αυτόματη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, εφόσον ο εργοδότης εκφράσει ρητή βούληση για τη συνέχιση των συμβάσεων αυτών, δηλαδή διευρύνεται το εφαρμοστικό πεδίο του Ν. 2643/1998 και επεκτείνεται η προστασία του νόμου αυτού και στη συνέχιση της απασχόλησης των ΑμεΑ μετά την κατά τα άνω πρόσληψή τους για ορισμένο χρονικό διάστημα.
»Κατ’ ακολουθίαν δεν ισχύει για τις συμβάσεις αυτές και η σχετική νομολογία που αφορά τις περιπτώσεις κατά τις οποίες απαγορεύεται ρητά η δυνατότητα συνέχισης των συμβάσεων, δηλαδή βάσει των άρθρων 103 παρ. 7 και 8 του Συντάγματος και 21 του Ν. 2190/1994 (ΟλΑΠ 19 και 20/2007), αφού το «νομοθετικό καθεστώς που εδράζεται στην αρχή της ανάγκης ειδικής προστασίας των ΑμεΑ», δηλαδή το άρθρο 21 του Συντάγματος και ο Ν. 2643/1998, είναι ειδικό έναντι των άνω διατάξεων.
»Βεβαίως δεν έχει κριθεί αντισυνταγματικός ο Ν. 2643/1998, οπότε και η κρίσιμη διάταξη του άρθρου 11 του Ν. 3227/2004, ως παραπέμπουσα σε αυτόν, δεν είναι αντίθετη προς τις συνταγματικές διατάξεις».
«Είναι σημαντικό να τονιστεί πως η βούληση του εργοδότη, δηλαδή του δήμου, να συνεχιστεί η σύμβαση ήταν καθοριστική σε αυτή την απόφαση» σχολιάζει στο «Βήμα» ο κ. Κόκκινος. «Καθώς με αυτό τον τρόπο αφενός ο ΟΤΑ εξυπηρετεί τις ανάγκες του με ανθρώπους που έχουν αποδείξει τη χρησιμότητά τους, αφετέρου επιτυγχάνεται ο σκοπός της προστασίας των ΑμεΑ και της ανάπτυξης της κοινωνικοοικονομικής τους ζωής, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους».
HeliosPlus