FoodChain

Το πιο κλασικό πλέον σημείο αναφοράς σε σχέση με τα πλεονεκτήματα και τις ατέλειες μιας καθημερινής διατροφής με τα πάντα να καταναλώνονται ωμά σε ποσοστό από 70% ως 100% είναι το πείραμα του Πανεπιστημίου του Γκίσεν (http://www.uni-giessen.de/fbr09/nutr-ecol/veroe_lomalinda2_e.php ) στη Γερμανία. Οταν 573 γερμανοί εθελοντές παρακολουθήθηκαν ενώ τηρούσαν μια αυστηρά ωμοφαγική δίαιτα. Τα αποτελέσματα πρέπει να τρόμαξαν τους επιστήμονες που τους παρακολουθούσαν. Λαχανικά και κρέας σε ωμή κατάσταση, μέλι, λάδι ψυχράς έκθλιψης και πολύ λίγα τρόφιμα που τα είχαν θερμάνει όσο γίνεται λιγότερο.

Ως αριθμητικό μέσο σύγκρισης χρησιμοποιήθηκε ο Σωματικός Δείκτης (Body Mass Index, BMI), που βγαίνει αν διαιρέσουμε το βάρος σε κιλά με το ύψος σε μέτρα, αφού όμως αυτό το τελευταίο το έχουμε πολλαπλασιάσει πρώτα με τον εαυτό του. Και έπεσε πολύ ο σωματικός δείκτης τους αφού έχασαν οι άνδρες κατά μέσον όρο 10 κιλά και οι γυναίκες περίπου 12 κιλά. Αυτοί που ακολούθησαν την εκατό τοις εκατό ωμοφαγική δίαιτα παρουσίασαν και συμπτώματα σωματικής αδυναμίας. Αλλά το χειρότερο ήταν με τις γυναίκες στις οποίες όχι μόνον παρουσιάστηκαν διαταραχές στον έμμηνο κύκλο τους αλλά σε κάποιες, σε ποσοστό περίπου 50%, παρατηρήθηκε ακόμη και διακοπή της περιόδου. Πρόκειται για γνωστή αντίδραση του σώματος που εμφανίζεται και στις περιπτώσεις ανορεξίας (Anorexia nervosa), αφού και εκεί από το σώμα, όταν δεν προσλαμβάνεται αρκετή ενέργεια από τις τροφές, δίδεται σήμα προς τον εγκέφαλο ότι δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει έναν ακόμη οργανισμό, δηλαδή το έμβρυο στους μήνες της κύησης, όπως θα συνέβαινε σε περίπτωση εγκυμοσύνης, και έτσι ο κύκλος διαταράσσεται. Εννοείται ότι ο παρατηρητικός αναγνώστης θα έχει ήδη σκεφθεί πως οι τροφές που καταναλώνουν οι οπαδοί της ωμοφαγίας έχουν απαιτήσει αρκετή επιπλέον ενέργεια για να έλθουν στην κατάσταση που θα φαγωθούν ωμές(!). Αλλες έχουν αλεστεί, άλλες έχουν μπει στο νερό για να βγουν φύτρα, το λάδι προκύπτει από τη μηχανική πίεση της ελιάς και πολλές τροφές έχουν έλθει από σημεία παραγωγής χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτά έχουν τη χρησιμότητά τους και όταν αρχίζει η αιώνια συζήτηση αν ο άνθρωπος είναι ον ωμοφάγο ή όχι. Είναι στη φύση μας να καταναλώνουμε τις τροφές ωμές και το μαγείρεμά τους είναι «παρά φύσιν»; Η… δίαιτα του ανανά μάς φέρνει πιο κοντά στον χιμπαντζή; Καταστρέφουμε τα ένζυμα των τροφών όταν τις μαγειρεύουμε; Και άλλα τέτοια. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος που θα περιφερόταν κάποτε στα δάση ψάχνοντας συνεχώς για τροφή θα κατανάλωνε και περισσότερη ενέργεια για να επιβιώσει από ό,τι εμείς σήμερα που μπορούμε να βρεθούμε σε ένα κατάστημα και να αγοράσουμε ίσως και τα πάντα από εκεί. Μόνο που τώρα έχουμε τις αμφιβολίες μας για το κάθε τι. Η θεωρία ότι με το μαγείρεμα καταστρέφονται τα ένζυμα των τροφών εμφανίστηκε το 1946 και σήμερα, όσοι πιστεύουν ακόμη σε αυτό προσπαθούν η θερμοκρασία στην οποία γίνεται στοιχειώδης έστω προετοιμασία μιας τροφής να μην ξεπερνά τους 45-48 βαθμούς Κελσίου. Τα ένζυμα στα οποία αναφέρεται η ωμοφαγία είναι ένζυμα των φυτών, παραγόμενα για το δικό τους καλό. Η μπανάνα περιέχει αμυλάση και στη διάρκεια της ωρίμανσης διασπά το άμυλο του καρπού σε απλούστερα σάκχαρα και έτσι γλυκαίνει όλο και περισσότερο. Αμυλάση όμως παράγει και ο ανθρώπινος οργανισμός όση χρειάζεται και όταν τη χρειάζεται. Ενώ είναι παρατηρημένο ότι κάποια ένζυμα μέσα στις ωμές φυτικές τροφές δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το έντονα όξινο περιβάλλον που δημιουργούν τα υγρά του στομάχου κατά την πέψη και έτσι δεν περνούν καν στο έντερο από όπου θα μπορούσαν να δράσουν ευεργετικά για τον οργανισμό. Μπορούμε πάντως να είμαστε αυτάρκεις στα απαραίτητα ένζυμα, αρκεί βέβαια η διατροφή μας να μην είναι μονόπλευρη. Και έτσι δεν είναι απαραίτητο να κατασκοπεύουμε τους χιμπαντζήδες(!) ως προς τις διατροφικές τους συνήθειες για να καταλάβουμε τι είναι σωστό για εμάς. Διότι, όπως θα αναλύσουμε την επόμενη φορά, μπορεί να θεωρείται ένα από τα πιο κοντινά σε εμάς πλάσματα, αλλά το πόσο κοντινό είναι έχει μεγάλη σημασία.