Ιωάννης Μαραγκουδάκης,
βετεράνος ιστιοπλόος- ωκεανοπόρος, 74 ετών
Είχα την τύχη να περάσω την παιδική μου ηλικία – τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια – σε μονοκατοικία, μέσα στο αρκετά ευρύχωρο κτήμα μας στην Καλλιθέα. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες παιχνίδια με τους φίλους της γειτονιάς και φροντίδα των λαχανικών, των καρποφόρων δέντρων και των οικιακών πτηνών που διατηρούσαμε στο κτήμα μας. Από εκεί πηγάζει και η μεγάλη μου αγάπη για την καλλιέργεια της γης και τη φύση.
Ο πατέρας μου, ένας βέρος Κρητικός, ήταν πολύ εργατικός, γλεντζές, άνθρωπος της παρέας, γοητευτικός και περιζήτητος στις συντροφιές. Η μητέρα μου, με καταγωγή από το Ναύπλιο, ήταν πνευματικός άνθρωπος, με απόλυτη προσήλωση στην οικογένεια και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της, με αρχές τη συνέπεια, την πρόοδο και το ήθος. Σε εκείνη οφείλω και τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό, διότι εργάστηκε στο Πολυτεχνείο και ακολούθησα την επιθυμία της να σπουδάσω σε αυτό.
Ως παιδί, ήμουν πολύ ανήσυχος και άτακτος. Δεν μπορούσα να τιθασεύσω την κινητικότητά μου. Στην ιστιοπλοΐα μπορώ να «ξοδεύω» την ενέργειά μου. Γενικά δεν μου αρέσουν οι δεσμεύσεις. Εχω ανάγκη από ελευθερία δράσεως. Ο άπλετος ορίζοντας στη θάλασσα σου δίνει μια ελευθερία που δύσκολα βρίσκει κάποιος στην πόλη.
Το 1953 έγιναν οι μεγάλοι καταστρεπτικοί σεισμοί στο Ιόνιο. Το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, στο οποίο ανήκα, προσκάλεσε τα μέλη του να μετάσχουν στην αρωγή των σεισμόπληκτων. Ετσι, σχηματίστηκε μία ομάδα από τους Αεροπροσκόπους της Νέας Σμύρνης και πήγαμε για έναν μήνα στην Κεφαλλονιά. Θυμάμαι ότι αρχικά η μητέρα μου αντέδρασε γιατί οι μετασεισμικές δονήσεις ήταν συχνές και ισχυρότατες, τελικά όμως νίκησε το πείσμα μου. Εργάστηκα με πάθος μαζί με το ιταλικό συνεργείο στην αποκατάσταση της λειτουργίας του σταθμού παραγωγής ηλεκτρισμού του Αργοστολίου. Η δουλειά μου ήταν να απομακρύνω τις πέτρες και τα χώματα από την κατάρρευση του κτιρίου, κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί απαιτούσε σωματική ρώμη και μου έδινε τη δυνατότητα ασκήσεως.
Για πρώτη φορά έριξα σφύρα όταν βρήκα μια μπετόβεργα που στην άκρη της είχε ένα κομμάτι από μπετόν. Μία φορά μού ξέφυγε, μπήκε σε ένα άλλο σπίτι και βρέθηκα στο δικαστήριο σε ηλικία 14 ετών. Η ιδιοκτήτρια έτυχε να είναι δικηγόρος και, ενοχλημένη από τα παιχνίδια μας στην κοντινή αλάνα, μου έκανε μήνυση. Βέβαια, όταν πήγαμε στο δικαστήριο, ο δικαστής έβαλε τα γέλια και είπε: «Αφήστε τα παιδιά να παίζουν».
Καμία στέρηση δεν ένιωσα κατά την περίοδο της αθλήσεώς μου, διότι ήμουν ακόμη σε παιδική και εφηβική ηλικία. Επιπλέον, δεν μου άρεσαν καθόλου τα χαζοξενύχτια και τα σφαιριστήρια, που ήταν η κύρια ψυχαγωγία των συνομηλίκων μου. Βέβαια, ούτε λόγος για πριμ, μπόνους ή αναβολικά. Ολα αυτά αθροίζονταν σε ένα μπουκάλι γάλα και ένα κομμάτι γλυκό σάμαλι που μας πρόσφερε ο σύλλογος ύστερα από κάθε προπόνηση.
Εχασα τη μητέρα μου σε ηλικία 17 ετών, την παραμονή των εξετάσεών μου για το Πολυτεχνείο. Ηταν ένα μεγάλο τραύμα, που με ακολούθησε σε όλη μου τη ζωή.
Η σχέση μου με τη θάλασσα ξεκίνησε όταν ήμουν 18 ετών, με ένα μικρό βαρκάκι αγαπημένου μου φίλου που πήγαινε για ψάρεμα. Μέχρι τότε, δεν είχα μεγάλο βαθμό ελευθερίας, μια και η μητέρα μου, που ήξερε τον ατίθασο χαρακτήρα μου, ήθελε να με προστατεύει από τους κινδύνους. Κυρίως πήγαινα για παρέα, γιατί η στατικότητα του ψαρέματος δεν με συγκίνησε ποτέ. Επιπλέον, αισθάνομαι άσχημα να στερώ τη ζωή από τα πλάσματα της φύσης. Για τον ίδιο λόγο, αν και λόγω της κρητικής μου ιδιοσυγκρασίας μου αρέσουν τα όπλα, δεν πηγαίνω ποτέ για κυνήγι.
Η ιστιοπλοΐα, ειδικά στην ανοικτή θάλασσα, δεν είναι απλώς άθλημα, αλλά στάση ζωής. Για να ασχοληθεί κάποιος με αυτήν, πρέπει να αγαπάει τη φύση και ιδιαίτερα το υγρό στοιχείο. Να αποζητά την ελευθερία του μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας και να του αρέσει η αναζήτηση νέων τόπων και εμπειριών.
Στα θαλασσινά ταξίδια βρίσκω την ευτυχία μου. Το πιο σημαντικό ήταν ο «Διάπλους του Ατλαντικού». Εκεί έζησα και την πιο ευχάριστη στιγμή της ιστιοπλοϊκής καριέρας μου, καθώς το 2000 πετύχαμε τρεις διακρίσεις. Βλέπετε, οι διακρίσεις αυτές είχαν και εθνική διάσταση, αφού το σκάφος μας έφερε την ελληνική σημαία.
Οδηγός για τις επιλογές και τις αποφάσεις μου υπήρξε το πάθος για δημιουργία και η εμμονή στον σκοπό. Διδάσκομαι από τα παθήματα τα δικά μου και των άλλων και όχι τόσο από συμβουλές.
Η θάλασσα σε μαθαίνει να παλεύεις για να υπερνικήσεις τις δύσκολες καταστάσεις, κάτι που άλλωστε συμβαίνει και στη ζωή. Οχι μόνο δεν μου στέρησε τίποτε, αλλά υπήρξε μια πηγή συνεχούς αναζωογόνησης.
