Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους: Να φύγουν, να πάνε σπίτια τους

Πρωταγωνίστρια στην «Κλινική περίπτωση» και αναποφάσιστη ψηφοφόρος. Η Αννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους μιλά στο «Βήμα» για τη διαδρομή που έχει διανύσει από την Ερατώ που υποδύθηκε στους «Ψιθύρους καρδιάς» του Μανούσου Μανουσάκη ως σήμερα. Η ηθοποιός δεν διστάζει να κριτικάρει την εποχή των τηλεοπτικών παχιών αγελάδων, ενώ εξομολογείται πως νιώθει ανασφαλής απέναντι σε όσα συμβαίνουν και χαρακτηρίζει τις προσεχείς εκλογές ιδανική στιγμή να δοθεί ένα σκληρό μήνυμα από τους πολίτες στους πολιτικούς. Οσο για την εμπειρία της από την «Κλινική περίπτωση»;

«Εγιναν όλα εύκολα, όχι με την έννοια του πρόχειρου αλλά έγινε ευχάριστα η δουλειά μας. Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές έγιναν όλα ευχάριστα με ανθρώπους επαγγελματίες που συνεργάστηκαν καλά. Για παράδειγμα, ο Γιάννης Μπέζος με τον Ανδρέα Μορφονιό που συνεργάζονται εδώ και πολλά χρόνια. Υπήρχε κοινή γλώσσα και συνεννόηση. Πέρασα και περνάω τόσο καλά σε αυτή τη σειρά».

«Υπάρχουν στιγμές που δεν νιώθω ευχαριστημένη. Δεν μπορώ να μιλήσω για όλα. Για τα δικά μου «θέλω» και τις αξίες έχω κρατήσει τη στάση που θα ήθελα να έχω. Υπάρχουν φυσικά δουλειές από τις οποίες δεν έμεινα ευχαριστημένη και αναφέρομαι φυσικά και στον εαυτό μου».

«Και μου δόθηκαν και δεν μου δόθηκαν. Λόγω της γρήγορης αναγνωρισιμότητάς μου από τους «Ψιθύρους καρδιάς» κάποια πράγματα μου δόθηκαν και από κάποια αποκλείστηκα. Ηταν σαν δίκοπο μαχαίρι».

«Οχι, δυστυχώς δεν μπόρεσα να την απολαύσω. Ημουν πολύ μικρή και πολύ κόντρα στο προφίλ της δημοσιότητας. Τώρα θα το ζούσα πολύ πιο χαλαρά. Προσπάθησα να το διαχειριστώ σε επαγγελματικό επίπεδο γιατί με ταύτιζαν με τον ρόλο της Ερατώς. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο για έναν νέο άνθρωπο, σε περιορίζει. Εκανα ό,τι μπορούσα εκείνη την εποχή για να κρατήσω ένα δικό μου στεγανό».

«Εζησα την τηλεόραση στην απόλυτη ακμή της. Μέσα σε αυτή την ακμή συνέβαιναν πολλά. Γίνονταν δουλειές που δεν υπήρχε λόγος να γίνουν. Δίνονταν χρήματα για δουλειές που δεν θα τις έβλεπε κανείς. Νομίζω ότι η κρίση αυτή κόβει το περιττό κομμάτι, αλλά μαζί με αυτό κόβονται και άλλα. Δεν είμαι υπέρ της άποψης να υπάρχουν 50 σίριαλ στην τηλεόραση γιατί ούτε το κοινό για 50 σίριαλ υπάρχει ούτε τόσα κανάλια. Ο σκοπός δεν είναι μόνο να έχουν δουλειά όσοι είναι στην τηλεόραση αλλά να γίνονται και πράγματα ανθρώπινα, που βλέπονται».

«Οχι. Μου αρέσουν και η τηλεόραση και το θέατρο και ο κινηματογράφος. Ολα είναι θέμα δουλειάς και επιλογής. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα τρία».

«Σίγουρα, αλλά νιώθω μεγαλύτερη ανασφάλεια γενικά για το αύριο. Οταν έχεις παιδιά αναρωτιέσαι πού θα ζήσουν και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα. Ζούμε σε μια κατάσταση που λέμε, μιλάμε, αναλύουμε αλλά μάλλον δεν ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει».

«Φυσικά και θα ψηφίσω. Δυσκολεύομαι να αποφασίσω ακόμη και τώρα, είμαι αναποφάσιστη. Δεν υπάρχει περίπτωση όμως ούτε μία στο εκατομμύριο να ψηφίσω ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα και θεωρώ όποιον το κάνει κάπως περίεργο άνθρωπο. Από εκεί και πέρα όμως το δικό μου προσωπικό δίλημμα είναι ότι βλέποντας και τα άλλα κόμματα δεν βλέπω κάτι ώστε να πω «α, να η ελπίδα». Και μάλιστα διακρίνω μια οπορτουνιστική συμπεριφορά να πιάσουν τον παλμό των ανθρώπων, όπως εγώ για παράδειγμα, που αρνούμαστε να ψηφίσουμε τους δύο μεγάλους. Η ψήφος αυτή τη φορά για μένα συνδέεται με μήνυμα και όχι με κόμμα. Ελπίζω ο λαός να μην πέσει στα τυφλά και πειστεί από κάθε βλάκα που του λέει να τον ψηφίσει».

«Να φύγουν, να πάνε σπίτια τους».

«Οχι βέβαια. Μαθαίνω τα πάντα μέσα από το Internet. Αρνούμαι να παρακολουθήσω τηλεόραση. Τη θεωρώ μέσο προπαγάνδας. Το Internet έχει μια άλλη ελευθερία».

«Επιλέγω μικρά μέρη με ζωντανή μουσική, κινηματογράφο και συναυλίες».

«Οχι. Αρχισα να μαγειρεύω για τα παιδιά μου, διότι ήθελα να ξέρω τι τρώνε. Αυτό που λατρεύω να φτιάχνω είναι ψωμί. Στη ζαχαροπλαστική ο ανταγωνισμός είναι τέτοιος που δεν θα ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Εχω τρέλα να φτιάχνω ψωμιά…».