Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012, Μάρνη και Καματερού, ώρα 11.30 π.μ.
Τροχονόμοι ελέγχουν την κυκλοφορία και σφυρίζουν στα αυτοκίνητα να προχωρήσουν και να μην κλείνουν τον δρόμο. Μόνο που οι οδηγοί σταματούν γιατί στο μικρό τρίγωνο έχουν στρατοπεδεύσει πόρνες – μήπως τροτέζες είναι καλύτερη λέξη; – και γίνονται διαπραγματεύσεις περί τιμής, χρόνου και άλλων ενδιαφερόντων θεμάτων.
Παππούς τις, καψωμένος, δεν υπακούει, μάλιστα βρίζει τα όργανα γιατί δεν τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά του. Μήπως ανησυχεί ότι θα περάσει η επίδραση του γαλάζιου χαπιού;
Πάντως τα όργανα, καθ’ ότι της τροχαίας, καθόλου δεν ενοχλούνται ούτε και ασχολούνται με τις παράνομες εκδιδόμενες. Οι οποίες δεν είναι μαυρούλες, ούτε πρεζάκια, μάλλον μεσήλικες βαλκάνιες θα τις έλεγα. Το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας, 100 μ. από εδώ, δεν τις βλέπει, είναι εκτός ενδιαφερόντων και οπτικού πεδίου.
Σάββατο 31 Μαρτίου 2012, Μενάνδρου και Βερανζέρου, ώρα 11.00 π.μ.
Η περίφραξη στο γκρεμισμένο οικόπεδο έχει ανοίξει κι άλλο. Μελαχρινά σώματα
ακροβολισμένα ένα γύρω στην περίφραξη, ακουμπισμένα πάνω της, μαζεύουν ήλιο.
Νομίζουν ότι έτσι δεν είναι ορατά από τον δρόμο και δεν θα προκαλέσουν την αστυνομία.
Στα πεζοδρόμια η κίνηση των μεταναστών, παράνομων και μη, αυξάνεται, το Σάββατο η αστυνόμευση μοιάζει χαλαρή κι εκείνοι τολμούν μια έξοδο. Μήπως τα κουτσουρεμένα κονδύλια δεν επιτρέπουν αμοιβές σαββατοκύριακου στην αστυνομία; Η μπόχα δημοσίου ουρητηρίου παραμένει ισχυρή και η ζέστη τη δυναμώνει.
Την ίδια μέρα, μεσημέρι, 14.30, Ακαδημίας
Χαλαρή κίνηση, ησυχία, ξαφνικά πήξιμο. Για κάποιο λόγο η κάθοδος προς Σύνταγμα έχει κλείσει, τα αυτοκίνητα μπαίνουν στη Σόλωνος. Συμφόρηση μεσημέρι Σαββάτου. Όσοι αποφάσισαν να κατεβούν στο κέντρο, για άλλη μια φορά νιώθουν προδομένοι. Δυο ώρες για να πιεις έναν καφέ και ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η διαδρομή.
Την ίδια μέρα, 17.30, Ομόνοια
Αστυνομικοί πέριξ της πλατείας, έλεγχοι, η πλατεία πιο άδεια δεν γίνεται. Δυο δρόμους πιο κάτω, στη Σωκράτους, οι τροτέζες της Καποδιστρίου έχουν μεταφέρει την επαγγελματική τους έδρα εδώ, 20 μέτρα από το τμήμα της Ομόνοιας. Και πάλι είναι εκτός οπτικού πεδίου των οργάνων.
Την ίδια μέρα, 20.30, Ακρόπολη
Όμορφη που είναι η Αθήνα όταν είναι καθαρή και ήσυχη. Βγαίνουμε από το μετρό και βολτάρουμε στη Αρεοπαγίτου. Το μετρό γεμάτο πιτσιρικάδα τιτιβιστή, με τη φούρια της βραδινής εξόδου.
Στο μπαρ κρασιού που μπαίνουμε ο κόσμος είναι γλυκός, ήπιος, παίρνουμε από ένα ποτήρι κρασί, βρισκόμαστε να μιλάμε με τους διπλανούς μας.
Κάτοικοι του κέντρου επίσης, μοιραζόμαστε εμπειρίες, ανταλλάσσουμε ευχές επιβίωσης και όνειρα για μια καλύτερη Αθήνα. Αποχαιρετιόμαστε.
Το ίδιο βράδυ, 22.30, Σταδίου και Μπενάκη
Ένα μπαροστέκι μοιάζει να δημιουργείται εδώ με θαμώνες από 20 μέχρι και 60 ετών, με ατμόσφαιρα Εξαρχείων αλλά στο πιο κέντρο του. Δεν φοβήθηκε ο κόσμος ούτε την Μπενάκη ούτε το κέντρο κι ας είναι απέναντι καμένος ο Γερμανός, η Νεοσέτ ωσαύτως.
Την ίδια νύχτα, 23.30, Σωκράτους και Βερανζέρου
Καμιά 20αριά πόρνες, και πάλι 20 μέτρα από το Τμήμα, παζαρεύουν με τους πελάτες τους. Ένα γύρω οι νταβατζήδες ελέγχουν από τις γωνιές τους για ύποπτες κινήσεις, έτοιμοι να επέμβουν. Φαντάζομαι ότι καμιά τους δεν έχει νόμιμο βιβλιάριο.
Παραμένουν σταθερά εκτός του οπτικού πεδίου των αστυνομικών του τμήματος. Η υπόλοιπη γειτονιά, ήσυχη σαν έρημη πόλη. Μόνο το καφενείο στη γωνία έχει λάιβ πρόγραμμα, τραγουδιστή που γλυκαίνει τους νταλκάδες των πελατών. Αλήθεια πώς πήραν άδεια για ζωντανή μουσική τούτοι; Εκατό μέτρα από το Τμήμα;
