«Αναφέρατε τα ελληνικά χρέη σε ένα γεύμα και δολοφονήσατε οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για όλη την βραδιά. Όλοι οι ομοτράπεζοι θα έχουν κάτι να γκρινιάξουν. Ρίξτε όμως στο μπώλ της σαλάτας ελληνικό λάδι, φέτα, ελιές και άπαντες θα φάνε με πολλή όρεξη», μας λέει ο πιο έγκριτος οικονομικός συντάκτης στην τελευταία σελίδα των Κυριακάτικων Finacial Times. Που αναγνωρίζει πάντως πως το πρώτο δίμηνο του 2012 το έλλειμμα μας έπεσε κάτω από το μισό του περυσινού, μα δεν εννοεί για ποιους λόγους δεν εξάγουμε τα καλά μας φαγώσιμα.

Προσδιορίζοντας μάλιστα, σύμφωνα με την μελέτη του διεθνούς γραφείου συμβούλων McKenzie, ότι ενώ η χώρα μας παραμένει η τρίτη ελαιοπαραγωγός παγκοσμίως, εξάγει χύμα το 60% του extra παρθένου λαδιού στην Ιταλία, απεμπολώντας ένα ποσοστό τουλάχιστον 50% επιπλέον στην τιμή του επώνυμου και συσκευασμένου, που το καρπώνονται οι γείτονες!… Έχουμε επίσης μόνο το 28% της παγκοσμίως παραγομένης φέτας, τυριού τυπικά ρωμέϊκου, με Ονομασία Προέλευσης. «Γιατί οι Ελληνες δεν αποτινάζουν τα εμπόδια και συνεχώς επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους» αναρωτιέται ο Χριστιανός.

Θα σας πω ένα λόγο – φρένο στην προώθηση των προϊόντων μας. Φέρει ακριβώς το όνομα Οργανισμός Προώθησης Εξαγωγών. Και δεν προωθεί καμιά τέτοια δραστηριότητα. Τους ξέρω από την δεκαετία του ’90, όταν συνεργάστηκα μαζί τους για λίγους μήνες και διεπίστωσα πόσο ακατάλληλοι ήσαν. Έφυγα τρέχοντας. Και από τότε μέχρι σήμερα, η κατάσταση ίδια και απαράλλαχτη. Έρρεαν τα κοινοτικά κονδύλια. Αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον. Το παράδειγμα του γιαουρτιού μας ήταν ο θρίαμβος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Σχεδόν σε κάθε αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό μπακάλικο βλέπουμε το στραγγιστό γιαούρτι, που καθιερώθηκε διεθνώς σαν το greek yogourt. Εκ του μηδενός. Χάρις σε αυτούς τους ιδιώτες που ταξίδεψαν, ξόδεψαν, επέμειναν και τα κατάφερα. Ο εντεταλμένος ΟΠΕ κατέφυγε στις εύκολες λύσεις. Μετακλήσεις ξένων σεφ και δημοσιογράφων για να τους κάνει … διαλέξεις με ελληνικές συνταγές. Φαντάζεστε πόσο στοίχισε η μεταφορά, η διαμονή και η φιλοξενία τους στην Ελλάδα.

Οι Ιταλοί, πρίν από 40 χρόνια, σημαιοστόλισαν την Νέα Υόρκη, επέβαλλαν τα υλικά τους και κατέστησαν από τότε η Νο 1 φαγητική δύναμη στις ΗΠΑ. Θέλει φαντασία και τόλμη η προβολή. Πότε επιτέλους θα βρεθεί ένας ικανός μάνατζερ που θα προωθήσει επιτυχώς τα ωραία μας καλούδια – το λάδι, τις ελιές, τα τυριά, τα βιολογικά λαχανικά και φρούτα, τις σταφίδες, αντί να τα χαρίζουμε στους γείτονες;