Το 2004 το Χόλλυγουντ έδωσε ένα από τα δικαιότερα Όσκαρ της ιστορίας του. Το απέσπασε μια ηθοποιός που εντυπωσίασε το κοινό τόσο με την εκπληκτικά επαγγελματική ερμηνεία της, όσο και με την… αποκρουστική όψη της, προϊόν περίτεχνου μακιγιάζ και κατάλληλης διατροφικής αγωγής. Η ταινία “Monster” αποτελούσε βιογραφική αναφορά στην διαβόητη κατά συρροή δολοφόνο Aileen Wuornos, η οποία είχε εκτελεστεί δύο χρόνια πριν στις ΗΠΑ.
Η Σαρλίζ Θερόν (Charlize Theron) ήταν πρωταγωνίστρια και συμπαραγωγός της ταινίας. Για τις ανάγκες του ρόλου της δεν δίστασε να στραπατσάρει το συμπαθητικό της λουκ και να μεταμορφωθεί σε ένα αληθινό τέρας ασχήμιας (όπως μαρτυρά και ο αμφίσημος τίτλος της ταινίας). Πήρε κάπου 15 κιλά τρώγοντας ανθυγιεινές σκουπιδοτροφές, και πρόσθεσε στο πρόσωπό της αντιαισθητικές φακίδες, τεχνητή οδοντοστοιχία που παραμόρφωσε το στόμα της, και σκουρόχρωμους φακούς που αλλοίωσαν το φυσικό χρώμα των ματιών της!
Η παραμορφωμένη εικόνα της επαγγελματικά ευσυνείδητης Θερόν μού ήρθε στο νου πριν λίγες μέρες καθώς παρακολουθούσα την ομιλία ενός πρώην υπουργού «Προστασίας» (sic) του Πολίτη, στα πλαίσια της δημόσιας παρουσίασης υποψηφιοτήτων για την αρχηγία του Πασόκ. Το ατσαλάκωτο, επιμελώς κομμωτηριάζον, ωραιοπαθές στυλάκι του ομιλητή, και η αριστοτεχνικά φτιασιδωμένη απεραντολογία του, κενή ουσιαστικού περιεχομένου και στερούμενη πειστικής αυτοκριτικής διάθεσης (λες και ο ομιλών ουδέποτε υπήρξε σημαίνον στέλεχος της εξουσίας στη χώρα), δοκίμασαν ανελέητα τα όρια της αντοχής τού –ήδη έχοντος υποστεί υπερκόπωση- νευρικού μου συστήματος!
Μετά το τέλος της ομιλίας, μια φράση είχε στοιχειώσει στη σκέψη μου: Αγαπητέ Έλληνα πολίτη, με χαρά σου αναγγέλλω ότι είσαι ηλίθιος! (Θα ήθελα να το πω αλλιώς, αλλά με διαβάζουν και μαθητές μου…) Ο εν λόγω πολιτικός δεν αποτελεί ξεχωριστή και μοναδική περίπτωση: είναι απλά η πιο κραυγαλέα (και τελικά, κατά μία έννοια, η πιο «έντιμη») έκφραση υποκριτικού πολιτικού καλλωπισμού που χαρακτηρίζει ολόκληρο, σχεδόν, το κοινοβουλευτικό μας σύστημα.
Άνθρωποι και κομματικές δομές που επί δεκαετίες κατηύθυναν τα πεπρωμένα της χώρας (είτε από τη θέση της εξουσίας, είτε απέναντι σ’ αυτήν) οδηγώντας τελικά τον τόπο στην καταστροφή, εμφανίζονται και πάλι ωραίοι και ατσαλάκωτοι, με τον ίδιο πολιτικά χρεοκοπημένο ξύλινο λόγο, ζητώντας μας να εμπιστευτούμε ξανά στα χέρια τους τις τύχες μας και τις τύχες αυτών που αγαπούμε!
Το στοιχείο της αυτοκριτικής είτε απουσιάζει ολότελα απ’ τους δημόσιους λόγους τους, είτε κάνει την εμφάνισή του προσχηματικά και με πρόδηλο στόχο την τεχνητή ηθική ωραιοποίηση. Και ο ψηφοφόρος καλείται στο τέλος να επιλέξει ανάμεσα σε δύο εναλλακτικούς χαρακτηρισμούς του: αμνήμων ή βλαξ! Εμείς λοιπόν, κύριοι «ατσαλάκωτοι», επιθυμούμε τώρα ένα νέο είδος πολιτικού: Αυτόν που θα ξεγυμνώσει εξαρχής τις ασχήμιες του, δίνοντας πρώτος εκείνος το παράδειγμα για να εξετάσουμε και τις δικές μας ασχήμιες… Αυτόν που θα μας απευθύνεται κοιτάζοντάς μας κατάματα, χωρίς να νιώθει κάθε τόσο την ανάγκη να ρίχνει αυτάρεσκες ματιές στον καθρέφτη… Κι εκείνον που θα μας δώσει το όραμα και θα μας δείξει το δρόμο για να υπερβούμε τον κακό εαυτό μας και να ξαναγίνουμε ωραίοι ως Έλληνες, χωρίς μακιγιάζ και άλλα ψεύτικα φτιασιδώματα! Υπάρχουν άραγε τέτοιοι πολιτικοί; Δεν γνωρίζω…
Αν πάντως δεν καταστεί δυνατός ο εντοπισμός τους εντός των συνόρων, ας μην απογοητευόμαστε: μπορούμε πάντα να στραφούμε στις εισαγόμενες λύσεις. Προσωπικά, προτείνω την επαγγελματικά ευσυνείδητη και ουδόλως ωραιοπαθή Σαρλίζ Θερόν για τη Βουλή. Έστω και με τις φακίδες και τα λοιπά πρόσθετα!
