Χτες βράδυ παρακολούθησα το τελευταίο μέρος του Χάρι Πότερ. Υπό κανονικές συνθήκες θα είχα ξεροσταλιάσει έξω από τον κινηματογράφο την περασμένη Πέμπτη με το εισιτήριο στα χέρια, και θα είχα δει το δεύτερο και τελευταίο μέρος της ταινίας πριν από όλους.

Με το τέλος της ταινίας, μετά την τελική μονομαχία, την οποία η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ περιέγραψε με κάθε μεγαλοπρέπεια, σώμα με σώμα, μάχη ίσου προς ίσον, και που εμένα στην ταινία μου θύμισε σκηνικό από αρχαία τραγωδία (με φόντο τα γκρίζα γοτθικά λείψανα του Χόγκουορτς) ενώ στη Λ. μονομαχία σε γουέστερν (“εκεί που βγάζουν τα ραβδιά ήταν σαν να βγάζει ο Τζων Γουέιν το κουμπούρι”), ήρθε η σκηνή 19 χρόνια μετά. Περίμενα να συγκινηθώ, και συγκινήθηκα. Πλην όμως, όχι για τους αναμενόμενους λόγους.

Καθώς ο Χάρι ενθάρρυνε το μικρό του γιο να περάσει μέσα από τον τοίχο με τα κόκκινα τούβλα στην πλατφόρμα 9 3/4, καθώς αστειευόμουν ότι τα παιδιά του Ρόν και της Ερμιόνι μοιάζουν, δυστυχώς, στον μπαμπά τους, από το μυαλό μου πέρασαν εικόνες που νόμιζα ότι είχα ξεχάσει:

– Ο Α. να με παρακαλάει να μπω μαζί του στη θάλασσα. Ωραία παραλία της Γριάς το Πήδημα στην Άνδρο, αλλά εγώ είχα μόλις γνωριστεί με το μικρό Χάρι Πότερ και τον σκοτεινό αντι-ήρωα Τομ Ριντλ. Διάβαζα την Κάμαρα με τα Μυστικά σε τέτοια έκσταση, που ο υποβλητικός βράχος και το κύμα μπροστά μου λίγο με συγκινούσαν.

– Η Ε. να προσπαθεί να με πείσει να πάμε για μία μπύρα στην pub. Ο Αιχμάλωτος του Άζκαμπαν με περίμενε στο δωμάτιο της φοιτητικής εστίας σαν να είχαμε ορκιστεί με το αίμα μας να μην αργήσω ούτε λεπτό. Οκλαδόν στο κρεββάτι, διάβαζα με μανία πιθανώς το καλύτερο βιβλίο της σειράς. Την απόλαυση ολοκλήρωνε μία σοκολάτα.

– Τον Μ. να κοιμάται αποκαμωμένος στο δωμάτιο των ενοικιαζόμενων, καταμεσήμερο στο Περιγιάλι της Λευκάδας ενώ εγώ παλεύω με τα σμήνη σφηκών που μου επιτίθενται ανελέητα στον κήπο. Ούτε λόγος να εγκαταλείψω: ο Βόλντεμορτ είχε επιστρέψει κι εγώ έπρεπε να εντρυφήσω στο Τάγμα του Φοίνικα.

– Η Β. κι εγώ κάνουμε κασμά και κουβαλάμε ζεμπίλια στην ανασκαφή του Σταυρού Ιθάκης. Ο ήλιος καίει αλλά λίγο μας νοιάζει. Ο Κορνήλιος Φατζ έχει ανακοινώσει την επιστροφή του Σκοτεινού Άρχοντα κι εμείς αναρωτιόμαστε πώς θα λέγεται το επόμενο βιβλίο. Η απάντηση ήταν ο Ημίαιμος Πρίγκηψ. Απογοήτευση. Ο τίτλος, όχι το βιβλίο.

Αυτά κι άλλα τόσα μου πέρασαν από το νου χτες παρακολουθώντας την ελαφρώς αμήχανη αυλαία της μακρόχρονης αυτής μυθολογίας. Και συγκινήθηκα γιατί έχουν περάσει ακριβώς 9 χρόνια από την πρώτη φορά που έπιασα στα χέρια μου την Κάμαρα με τα Μυστικά, το πρώτο βιβλίο που διάβασα από αυτή τη μεγάλη σειρά. Συγκινήθηκα γιατί το βιβλίο υπάρχει ακόμα σε μερικές αναλογικές, εκτυπωμένες και κολλημένες σε άλμπουμ φωτογραφίες πάνω σε κάτι πετσέτες στην Άνδρο.