H βία που στιγμάτισε τη σύνοδο της G8 στη Γένοβα το 2001 είναι ένα οδυνηρό κεφάλαιο που παραμένει ανοιχτό στη μνήμη της Ιταλίας, ένα στοιχείο της συλλογικής συνείδησης. Δέκα χρόνια μετά ουδείς έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την άγρια καταστολή του ειρηνικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, τις ταραχές, τη νυχτερινή έφοδο στο σχολείο Ντίαζ, τη δολοφονία του 23χρονου Κάρλο Τζουλιάνι και τους αστυνομικούς που καταδικάστηκαν για τη βία και μετά προήχθησαν.
Εκδηλώσεις μνήμης στη Γένοβα και αναλύσεις στον ιταλικό Τύπο για τη Γένοβα που «αντιπροσωπεύει την απώλεια της αθωότητας για μία γενιά που είχε ζήσει την απόλυτη ξηρασία της δεκαετίας του ’80»…
Η σύνοδος της Γένοβας ήταν από τις βιαιότερες στην ιστορία της G8. Η ωμότητα της αστυνομικής καταστολής καταδικάστηκε διεθνώς και προκάλεσαν σοκ οι εικόνες του διαδηλωτή Κάρλο Τζουλιάνι να κείτεται νεκρός στο έδαφος.
Ο 23χρονος Τζουλιάνι δέχθηκε σφαίρα στο πρόσωπο την ώρα που προσπαθούσε μέσα στην αναταραχή να αντεπιτεθεί στις αστυνομικές δυνάμεις εκτοξεύοντας έναν πυροσβεστήρα. Αστυνομικό τζιπ πέρασε πάνω από τη σορό του δύο φορές.
Ο καραμπινιέρος που πυροβόλησε θανάσιμα των Κάρλο Τζουλιάνι ζει σήμερα στην Καλαβρία. Μετά την αθώωσή του -οι δικαστές θεώρησαν ότι πυροβόλησε για να υπερασπισθεί την σωματική του ακεραιότητα- εγκατέλειψε το σώμα των καραμπινιέρων και άλλαξε δουλειά, έγινε δημόσιος υπάλληλος.
Ο 30χρονος σήμερα Μάριο Πλακανίκα ζητά «να τον αφήσουν ήσυχο, να μην του θυμίζουν μια ιστορία που του κατέστρεψε την ζωή».
Η οικογένεια όμως του Κάρλο Τζουλιάνι τονίζει ότι δεν αποδόθηκε ποτέ Δικαιοσύνη.
Ο ιταλικός Τύπος κάνει σήμερα εκτενείς αναφορές στην επέτειο των δέκα ετών από την διάσκεψη της G8. Τα δημοσιεύματα επικεντρώνονται στο ευρύ κίνημα «No Global» κατά της παγκοσμιοποίησης, στις συγκρούσεις και στις διαδηλώσεις στους δρόμους και πλατείες της ιταλικής πόλης, καθώς και στην δολοφονία του Τζουλιάνι.
«Η Γένοβα αντιπροσωπεύει την απώλεια της αθωότητας για μια γενιά που είχε ζήσει την απόλυτη ‘ξηρασία’ της δεκαετίας του ’80. Μετά από ένα ξύπνημα γεμάτο συστολή, με το κίνημα No Global, ανακάλυψε έναν τρόπο να υψώσει και πάλι την φωνή της» γράφει η εφημερίδα Corriere della Sera.
Σχολιαστές της Corriere τονίζουν ότι «σχεδόν όλοι θυμούνται που βρίσκονταν και τι έκαναν όταν μεταδόθηκε η είδηση της δολοφονίας του Κάρλο Τζουλιάνι. Εκείνο το αιματοβαμμένο καλοκαίρι έχει μετατραπεί σε στοιχείο της γενικότερης, συλλογικής συνείδησης».
Η γενιά αυτή -είναι η γενική διαπίστωση, στην Ιταλία- έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Ίσως, τονίζουν μερικοί σχολιαστές, έχει αλλάξει εν μέρει μορφή διατηρώντας κάποια πάγια αιτήματα που συνδέονται με την άμεση ευρωπαϊκή επικαιρότητα: από την επιβολή φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (ο λεγόμενος φόρος Τόμπιν) μέχρι τον περιορισμό των προνομίων των πολιτικών και της απόλυτης υπεροχής της οικονομίας.
Υπάρχουν, πάντως, κοινά σημεία και σημαντικές διαφορές και καινοτομίες, όπως είναι η καθοριστική χρήση των νέων τεχνολογιών και κατά κύριο λόγο του Διαδικτύου.
Η εφημερίδα La Repubblica δημοσιεύει στο δικτυακό της τόπο 50 φωτογραφίες των δυο ημερών της διάσκεψης της Ομάδας των Οκτώ (G8) σε ένα αφιέρωμα υπό τον τίτλο «Οι ημέρες της Οργής. Δέκα χρόνια μετά».
Μπορεί κανείς να δει τα βαμμένα άσπρα χέρια των διαδηλωτών που κατέβηκαν στους δρόμους ειρηνικά, τα καλυμμένα πρόσωπα της μειονότητας των βίαιων αμφισβητιών, τα γκλομπ των αστυνομικών, την νυχτερινή έφοδο στο σχολείο Ντίαζ, όπου κοιμούνταν φοιτητές και νεαροί διαδηλωτές, απόλυτα ειρηνικοί.
«Η κληρονομιά των ημερών αυτών, συμπυκνώνεται σε δύο, κύρια σημεία: την καταγγελία της άνισης παγκοσμιοποίησης και τις εντάσεις και συγκρούσεις που έζησε η Γένοβα. Που συμβολίζουν, αναμφισβήτητα, τις σημερινές βαθιές αντιφάσεις των δυτικών κοινωνιών» τονίζει σε συνέντευξή του στην Repubblica ο τότε δήμαρχος της πόλης Τζουσέπε Περίκου.
