Ηταν ένα ανήσυχο κυριακάτικο απόγευμα εκείνο της 29ης Μαϊου. Και όλα έμοιαζαν να συμβαίνουν στην ίδια περιοχή της μητρόπολης, στην οδό Μητροπόλεως για την ακρίβεια. Λίγα μέτρα πιο πέρα από την Εκκλησία, μέλη της Χρυσής Αυγής με king size ελληνικές σημαίες τιμούσαν την επέτειο της Αλωσης της Κωνσταντινούπολης, κάνοντας τις απαραίτητες για τους ίδιους αναγωγές στην πρόσφατη ελληνική ιστορία: «βλέπουμε τώρα τί συμβαίνει με τους μετανάστες, η Χρυσή Αυγή τα είχε προβλέψει όλα αυτά, από το 1990!» φώναζε ενισχύοντας το echo στο μικρόφωνο ο παθιασμένος ομιλητής.
Δραπετεύοντας προς τα πάνω, έπεφτες σε μία άλλη, πιο σιωπηλή συγκέντρωση: μαζεμένοι έξω από το Ινστιτούτο Θερβάντες που αυτές τις μέρες φιλοξένησε το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Outview», ήταν οι επίδοξοι θεατές ταινιών που στοχεύουν σε «μία πόλη χωρίς ομοφοβία, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ρατσισμό». Φιλμ με θέμα «την ομοιότητα στις ζωές των ανθρώπων ξέχωρα με τις σεξουαλικές τους ταυτότητες» και με σήμα-κατατεθέν μία αφίσα, η ανάρτηση της οποίας τελικά δεν προτιμήθηκε για να κοσμήσει τις στάσεις των αστικών συγκοινωνιών: κάποιοι θεώρησαν ότι το φιλί μεταξύ δύο ανδρών θα ερέθιζε τα ήθη και τα έθιμα πολλών. «Αν όμως βάζαμε δύο γυναίκες να φιλιούνται θα τους άρεσε περισσότερο, έτσι δεν είναι;» ήταν το σχόλιο μιας εκ των διοργανωτών.
Κι εκεί που η Μητροπόλεως τελειώνει κι αρχίζει η πλατεία Συντάγματος, οι δεκάδες χιλιάδες «αγανακτισμένοι» έδιναν για άλλη μια φορά το «παρών» σε κάτι που οι σκεπτικιστές αποκαλούν «πανηγύρι», οι αγωνιστές «εξέγερση» και όσοι βρίσκονται κάπου στην μέση, «χαρούμενη συνεύρεση».
Ενα επτάχρονο αγοράκι φορούσε πλακάτ με την φωτογραφία της Βουλής και τη λεζάντα «Ο πύργος της μίζας». Ξυλοπόδαροι άνοιγαν δρόμο μέσα στο πλήθος θυμίζοντας μυθικά πλάσματα. Περιχαρείς Πακιστανοί έκαναν χρυσές δουλειές πουλώντας πράσινα λέηζερ, με τα οποία οι υπερήφανοι αγοραστές στόχευαν πότε την Βουλή και πότε το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία-παρενοχλώντας δημοσιογράφους οι οποίοι σύμφωνα με πληροφορίες βρίσκονταν σε στρατηγικά σημεία καλύπτοντας το θέ(α)μα από ψηλά. Δύο Θεόδωροι στο στόχαστρο: ο Κολοκοτρώνης να καταχειροκροτείται ανεμίζοντας πάνω σε ελληνική σημαία και ο Πάγκαλος να λοιδωρείται. Ανέκδοτα για τα ισπανικά αγγούρια που σκοτώνουν τους σκληροπυρηνικούς βόρειους, μούντζες να εκτοξεύονται προς την ίδια πάντα κατεύθυνση, συνθήματα όπως «Με το έτσι και το θέλω την Ελλάδα μας την κάνατε μπουρδέλο», ποδηλάτες με τα ποδήλατά τους, ζωόφιλοι με τα κατοικίδιά τους, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, Ελληνες με τα αδιέξοδά τους.
Τί θα βγει απ’ όλο αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Το σημαντικό όμως, είναι ότι οι Αθηναίοι καταπολέμησαν την μιζέρια της εποχής και βγήκαν επιτέλους από το σπίτι τους. Κι αντί να πάνε για καφέ, πήγαν πλατεία. Από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης στην αφύπνιση της Μητρόπολης…
