Νέος γύρος συγχωνεύσεων και εξαγορών ξεκινά στο «μεγάλο ασθενή» της ισπανικής οικονομίας, το χρηματοπιστωτικό κλάδο.
Η αποταμιευτική τράπεζα (caja) Caja de Ahorros del Mediterraneo (CAM) φαίνεται ότι θα είναι η πρώτη που θα περάσει σε «ξένα χέρια» με δύο πιθανές λύσεις στο προσκήνιο: εθνικοποίηση ή εξαγορά.
Οι διαπραγματεύσεις με τρία ακόμα ταμιευτήρια κατέληξαν σε αδιέξοδο το βράδυ της Τετάρτης δίνοντας τροφή για νέα σενάρια στον εγχώριο και διεθνή οικονομικό τύπο.
Σύμφωνα με τη Wall Street Journal μεγαλύτερες πιθανότητες συγκεντρώνει η λύση του κρατικού ελέγχου. Οι κεφαλαιακές ανάγκες της τράπεζας φτάνουν τα 2 δισ. ευρώ (σύμφωνα με τις πληροφορίες του τύπου) ποσό το οποίο φαίνεται διατεθειμένη να χορηγήσει η κεντρική τράπεζα της χώρας. Άλλωστε το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα είναι η μόνη που θα χρειαστεί νέα ένεση ρευστότητας από το κράτος. Η Τράπεζα της Ισπανίας εκτιμά ότι 12 ακόμα ταμιευτήρια (τα οποία λειτουργούν με τη μορφή των συνεταιριστικών τραπεζών) θα χρειαστούν συνολικά 15 δισ. ευρώ. Ποσό που εκτιμάται ότι θα είναι πολλαπλάσιο (έως και 50 δισ. ευρώ) από αναλυτές της αγοράς.
Το δεύτερο σενάριο που συγκεντρώνει σημαντικές πιθανότητες είναι η απορρόφηση της τράπεζας από το μεγαλύτερο χρηματοπιστωτικό όμιλο της χώρας αλλά και της ζώνης του ευρώ, τη Santander. Σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Economista η Τράπεζα της Ισπανίας προσπαθεί να αποφύγει την παρέμβασή της (εθνικοποίηση)» και προωθεί τη λύση της δημόσιας κατάθεσης προσφορών. Η Santander μέσω της θυγατρικής της, Banesto, εμφανίζεται ως ο επικρατέστερος αγοραστής λόγω της ισχυρής κεφαλαιακής βάσης.
Εξίσου βέβαιο με την αλλαγή ιδιοκτησίας της CAM είναι το ότι θα επακολουθήσουν και άλλες αποταμιευτικές τράπεζες τον ίδιο δρόμο. Πρώτες στον κατάλογο ασφαλώς είναι οι τρεις παρ’ολίγον συγχωνευθείσες με την CAM, η Cajastur, η Caja Cantabria και η Caja Extremadura οι οποίες ξεκίνησαν ήδη νέες διερευνητικές επαφές. Δεδηλωμένη πρόθεση της ισπανικής κυβέρνησης είναι να επισπευσθεί η «συγκεντροποίηση» του τραπεζικού κλάδου προκειμένου να περιοριστεί ο δυνητικός κίνδυνος «ιρλανδοποίησης». Αυτό που φοβίζει δηλαδή την ισπανική κυβέρνηση είναι η διόγκωση των προβλημάτων των τραπεζών που θα απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερες ενέσεις ρευστότητας από τα δημόσια ταμεία. Προς το παρόν βέβαια ποσά που έχουν διατεθεί για την ενίσχυση των ισπανικών τραπεζών ωχριούν μπροστά στα 100 δισ. ευρώ που έχει διαθέσει για τον ίδιο σκοπό το Δουβλίνο. Μόνο που η Ιρλανδία έχει πλέον ταυτιστεί με την «επάρατη παρέμβαση» του ΔΝΤ και συνεπώς η πιθανότητα «ιρλανδοποίησης» τρομάζει ακόμα και ως απίθανο σενάριο.
