Η Σοφία Σακοράφα δεν μπορεί να αποβάλει τη νοοτροπία του αθλητή από μέσα της. Λειτουργεί πάντα ως το κοριτσάκι που πετούσε το ακόντιο «ακόμη μακρύτερα», που είδε από κοντά τον Αμικ και τον Μίσα, που πέτυχε ύστερα από σκληρή προπόνηση παγκόσμιο ρεκόρ στα 74,20 μέτρα. Για κάποιον με την προσωπική διαδρομή της Σοφίας Σακοράφα τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο – κι ας γελάνε οι πασόκοι με αυτή τη θετική στάση. Η ανεξάρτητη βουλευτίνα πήρε μια πρωτοβουλία που φαίνεται ελαφρώς παλαβή: να ξεκινήσει από το μηδέν η συζήτηση για τα χρέη του ελληνικού κράτους. Να γίνει γνωστό σε όλους σε ποιους χρωστά η χώρα, πόσα χρωστάει, με ποιους όρους. Η πρόταση δεν σχετίζεται με λαϊκιστικά αιτήματα που συμπυκνώνουν την ελαφρότητά τους στο «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Αμφισβητεί όμως ευθέως ότι τη λύση μπορεί να δώσει ένα υπουργός από μόνος του – κι ας είναι διδάκτωρ του LSE. Εδώ χρειάζονται ειδικοί της αναδιάρθρωσης, όχι πολιτικοί που αφιέρωσαν τη μισή σταδιοδρομία τους στην «κοινωνία της πληροφορίας».

Η Σοφία Σακοράφα εν πρώτοις συνέβαλε στον σχηματισμό ενός δικτύου πολιτικών και οικονομολόγων. Μαζεύτηκαν 200 νοματαίοι, που προτείνουν για αρχή τον σχηματισμό διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους. Ας μην αρχίσουμε τις ρίψεις ονομάτων κι ας σταθούμε στο νόημα της πρότασης: η Ελλάδα δεν έπεσε σε κάποια πηγάδα, ούτε είναι ανάγκη να κυκλοφορεί με το κεφάλι σκυφτό συναινώντας σε κάθε ιδέα δανειστών και μηχανισμών. Οι πολίτες εξοικειώθηκαν με τα σπρεντ, γνώρισαν τι εστί Τρισέ και εν πολλοίς αποδέχτηκαν τη χρεωστική μοιρολατρία. Τώρα ήλθε η στιγμή να εξοικειωθούν με την έννοια του απεχθούς, μη νομιμοποιημένου χρέους. Η Σοφία Σακοράφα με το αξιόλογο επιτελείο του κινήματος υπέρ του λογιστικού ελέγχου δείχνει ότι οι κυβερνητικές επιλογές δεν έχουν υποχρεωτικό χαρακτήρα. Υπάρχει το παράδειγμα του Ισημερινού. Αν μη τι άλλο, η νέα πρόταση δίνει ελπίδες για διέξοδο άλλου τύπου. Είπαμε: για τους πρωταθλητές τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.

Υπάρχει λοιπόν το αισιόδοξο σενάριο: η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου πιάνει τα κρατικά κιτάπια και ανακαλύπτει ότι κάποιες συμβάσεις που οδήγησαν στη χρεοκοπία έχουν ύποπτους όρους, υπήρξε δόλος από μεσολαβητές, υπήρξε παραπλάνηση του λαού. Ενδέχεται να αποκαλυφθεί ότι το χρέος είναι πολύ μικρότερο από αυτό που παρουσιάζεται. Το απαισιόδοξο σενάριο: να αποκαλυφθεί, ειδικά σε ό,τι αφορά τα εγχώρια χρέη, ότι τα μεγέθη είναι πολύ μεγαλύτερα. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση ψάχνοντας για την αλήθεια να βγάλουμε μόνοι μας τα ματάκια μας, να ανακαλύψουμε μυστικά παραχωμένα στο πολυδαίδαλο κράτος; Αυτό το απαισιόδοξο σενάριο διακινείται ως απάντηση στο κίνημα Σακοράφα. Επειδή όμως κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι θα αποφέρει μια έρευνα, ας συμφωνήσουμε σε κάτι: η διαφάνεια και η αλήθεια είναι καλύτεροι οδηγοί από τη θολούρα και το μπουρδούκλωμα. Το συμπέρασμα: Δεν χάνουμε τίποτε αν μπούμε στα αθλητικά υποδήματα της πρωταθλήτριας, πόσω μάλλον όταν τα σκαρπίνια αποδεικνύονται εξόχως ολισθηρά.