Ο οικονομικός απολογισμός του 2010 στους αστέρες που “τα έφεραν πίσω και με το παραπάνω” στη δισκογραφική βιομηχανία, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν το σύστημα παραγωγής καινούργιων ειδώλων απλά βρίσκεται σε λήθαργο ή αν όντως το περιβόητο τέλος εποχής για την περίοδο του ροκ εν ρολ έχει έρθει ανεπιστρεπτί.
Αν εξαιρέσει κανείς την Lady Gaga που κρατάει δικαιωματικά την πρώτη θέση στη λίστα του περιοδικού Billboard με εκείνους που έκαναν τους μεγαλύτερους τζίρους του 2010 (κάτι παραπάνω από τριάντα εκατομμύρια δολάρια), οι περισσότεροι από τις υπόλοιπες κορυφαίες θέσεις, έρχονται από αλλοτινές εποχές, που έχουν από καιρό περάσει στη σφαίρα του ρετρό. Οι Bon Jovi, ο Roger Waters (!!!), οι Eagles, ο Paul McCartney έρχονται από μια εποχή που οι χρυσοί σταρ “έκοβαν μονέδα”, σχεδόν τριάντα με σαράντα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή τους, ή έστω την πρώτη κορύφωση της πορείας τους. Η λίστα συμπληρώνεται με το παρωχημένο “ακίνδυνο” στιλ του Michael Buble, το γενικευτικό rock της Dave Matthews Band, το εκκωφαντικό trash των Black Eyed Peas, την εφηβική pop του δεκαεξάχρονου Justin Bieber και την μοντέρνα Σταχτοπούτα Taylor Swift. Οι δύο τελευταίοι είναι υπερσυντηρητικά “μοντέλα” νέων σταρ που πατούν ευλαβικά στην παράδοση της παραγωγής ειδώλων χρησιμοποιώντας όμως το πιο σκληρά επιχειρηματικό και καλλιτεχνικά άτολμο πρόσωπο της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας.
Η λίστα με τους πιο αποδοτικούς του 2010 είναι πραγματικά ανησυχητική για τις εξελίξεις της καλλιτεχνικής δράσης του rock, τουλάχιστον αυτή που έρχεται από την Αμερική: δεν είναι δυνατόν ας πούμε να φιγουράρει στην τρίτη θέση του μεγαλύτερου τζίρου της χρονιάς η περιοδεία του Roger Waters με το… “Wall”, ενός album που κυκλοφόρησε ακριβώς τριάντα χρόνια πριν! Ο βετεράνος των Pink Floyd έβγαλε “στο δρόμο” την progressive αλληγορία του group που έβαλε στα σαλόνια την “διανόηση” και τους συμβολισμούς του rock, πυροδοτώντας ταυτόχρονα και τις πωλήσεις των δίσκων του καταλόγου τους.
Η νέα γενιά δηλαδή, έμαθε το “Another Brick In The Wall” τριάντα χρόνια αργότερα και έσπευσε στα “κατεβαστήρια” του υπολογιστή του (τα νόμιμα ή όχι) για να εξοικειωθεί και με το υπόλοιπο υλικό του μυθώδους group. Η έννοια της επικαιρότητας στην περίπτωση του Roger Waters χάνει τη σημασία της: στο μέλλον οι σχολιαστές της χρονιάς του 2010, θα βρεθούν στην εξαιρετικά αμήχανη θέση να σχολιάσουν την επικερδή δράση ενός δεινόσαυρου και να αναλύσουν το τι είναι αυτό ακριβώς που κάνει τους ανθρώπους να επανέρχονται στην “ασφάλεια” του μύθου αντί να κινηθεί για να χτίσει καινούργιους, πιο εξελιγμένους και σημερινούς μύθους.
Σε παρόμοια κατάσταση και ο Paul McCartney, χωρίς ίχνος καινούργιου υλικού, φιγουράρει στη δέκατη θέση της ίδιας λίστας. Παρότι το μοναδικό, σήμερα, ενεργό Σκαθάρι δεν έχει γράψει καινούργια τραγούδια (ευτυχώς ίσως πουν κάποιοι) κατάφερε να κερδίσει δεκατέσσερα εκατομμύρια δολάρια με την περιοδεία του που βασίστηκε… σε μία επανακυκλοφορία του “Band On The Run” των Wings του 1973 και στο μερίδιό του από τις συνολικές πωλήσεις του καταλόγου των Beatles!
Αντίστοιχα και οι Eagles (στην όγδοη θέση) φάνηκαν να κερδίζουν μερίδιο πρόσθετης φήμης μέσα στο 2010, περισσότερο με την ψηφιακή κυκλοφορία του “Hotel California” παρά με τον απόηχο του προ τριετίας “Long Road Out Of Eden”. Οι Bon Jovi τουλάχιστον κέρδισαν τη δεύτερη θέση στη λίστα αυτή με λιγότερα από δέκα χιλιάδες δολάρια διαφορά, από το εμπορικό επίτευγμα της Lady Gaga στην κορυφή. Οι Bon Jovi, που με την στροφή τους στα country rock ακροατήρια, έναν καινούργιο δίσκο μέσα στο 2009 και ένα πληθωρικό ανθολόγιο επιτυχιών τους, στήριξαν μια περιοδεία – μαμούθ στις Η.Π.Α., φαίνεται να γνωρίζουν μια καινούρια νεότητα, μία αποφασιστική καινούρια σελίδα στην καριέρα τους, που ξεκίνησε ως haircut metal από το New Jersey και φαίνεται να συνεχίζεται ως “επιστροφή στις ρίζες” με τον καινούριο, “γειωμένο” ήχο τους στα παραδοσιακά χώματα της πατρίδας τους. Τουλάχιστον αυτοί έχουν μία ισχυρή δισκογραφική δράση, η οποία σε κάνει να ξεχνάς ότι έχουν σχηματιστεί σχεδόν είκοσι οκτώ χρόνια πριν.
