Καλύτερο μποναμά στην τσαγκαροδευτέρα τους δεν μπορούσαν να βρουν τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα: «Πρώτος σε σταυρούς ο Ηλίας Ψινάκης!». Παρουσιαστές και παρουσιάστριες, πανελίστες και πανελίστριες, αγκάλιασαν την είδηση της πρωτιάς, νιώθοντας ότι ένας δικός τους άνθρωπος, από τις πιο επιτυχημένες τηλεπερσόνες των τελευταίων ετών, σάρωσε στις δημοτικές εκλογές. Ως εδώ όλα καλά, η τηλεόραση πάντοτε αγαπούσε να τρέφεται από τις σάρκες της και να ευλογεί τα γένια της. Το κακό αρχίζει πάλι εξαιτίας όλων των υπερβολών που ακολούθησαν τα «καλά μαντάτα»: «Με τόσους σταυρούς που πήρε, σίγουρα θα αναλάβει τα πολιτιστικά της Αθήνας» έλεγε ο ένας. «Αυτό θα ήταν πολύ καλό, ο κ. Ψινάκης γνωρίζει πολύ καλά τα πολιτιστικά πράγματα, να μην ξεχνάμε ότι υπήρξε επί χρόνια μάνατζερ του Σάκη Ρουβά και έχει τραγουδήσει και στίχους του Μάνου Ελευθερίου» συμπλήρωνε ο άλλος. Η δυσαρέσκεια τόσων χιλιάδων Αθηναίων και Ελλήνων γενικότερα έβρισκε πάντοτε διέξοδο σε «μη πολιτικά» πρόσωπα· ψηφίζοντας έναν τηλεστάρ νιώθεις ότι εκδικείσαι τους καθαρόαιμους πολιτικούς. Πρόκειται όμως για φαύλο κύκλο, αφού και αυτούς τους εκπροσώπους της σόουμπιζ πολιτικοί τούς επέλεξαν για να μπουν στο ψηφοδέλτιό τους. Καλός ο χαβαλές της κάλπης, καλό και το ανέκδοτο ότι ο Ψινάκης θα προσφωνεί όλους τους νέους συναδέλφους του «γλυκιά», μήπως όμως να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει πολιτισμός;