jpretenteris@dolnet.gr
Δεν ξέρω για ποιον λόγο ο Πρωθυπουργός επέλεξε να υποβάλει τους υπουργούς στον εξευτελισμό ενός απολογισμού του διετούς έργου τους. Και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο η κυβέρνηση επιμένει να ισχυρίζεται ότι τηρεί τις προεκλογικές υποσχέσεις της.
E, λοιπόν, δεν τις τηρεί! Και ευλόγως δεν τις τηρεί. Διότι οι περισσότερες ήταν είτε ανεδαφικές, είτε ανεφάρμοστες, είτε αντιφατικές, είτε απλώς βλακώδεις. Αν τα καθρεφτάκια μάγεψαν τους ιθαγενείς, δεν φταίνε τα καθρεφτάκια.
Προεκλογικά η κυβέρνηση υποσχέθηκε (μεταξύ άλλων) σεμνότητα, ταπεινότητα, ψηλές αγροτικές τιμές, ενάρετη διαχείριση, εντιμότητα, κοινωνική ευσπλαγχνία, επανίδρυση του κράτους, διπλασιασμό των συντάξεων, εξάλειψη της διαφθοράς, διαφάνεια, κατάργηση της διαπλοκής, λαϊκή συμμετοχή σε όλα, αυξήσεις εισοδημάτων, ήθος, μεταρρυθμίσεις, διορισμό των συμβασιούχων και ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 5%. Αυτά τα λίγα! Και τώρα καθόμαστε σοβαρά και συζητούμε γιατί δεν υλοποιήθηκαν αυτά που υποσχέθηκε.
E λοιπόν, δεν υλοποιήθηκαν. Ούτε πρόκειται να υλοποιηθούν. Ούτε πιστεύει κανείς ότι είναι ποτέ δυνατόν να υλοποιηθούν. H ΝΔ δεν έθελξε ως πρόγραμμα αλλά ως σχέδιο. Ενα σχέδιο που στήθηκε με αποκλειστικό σκοπό να απομακρύνει το ΠαΣοΚ από την εξουσία. Το παραμύθι έπιασε, το ΠαΣοΚ έπεσε αλλά εκεί τελείωσε και το παραμύθι. Κανείς δεν μπορεί να κυβερνήσει έναν τόπο με το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι οι υποσχέσεις της κυβέρνησης. Είναι η ίδια η κυβέρνηση. Είναι ο Πρωθυπουργός. Ενας Πρωθυπουργός δυσθεώρητος και δυσεύρετος, απομακρυσμένος και απομονωμένος, μακριά από την καθημερινή διαχείριση και τα προβλήματα που προκύπτουν. Ενας πολιτικός που κυβερνά εξ αποστάσεως και αφ’ υψηλού με τηλεοπτικά διαγγέλματα και δηλώσεις, ένας άνθρωπος που (πρέπει πλέον να το πούμε ανοιχτά) δεν έχει καμία σχέση με τον προεκλογικό Καραμανλή.
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έχει συμβεί και γιατί άλλαξε τόσο. Καταγράφω όμως το αποτέλεσμα. Οσο τα πράγματα πήγαιναν καλά και η κυβέρνηση δεν συναντούσε ιδιαίτερα προβλήματα, ο αναχωρητισμός του Πρωθυπουργού έδινε αφορμή μόνο για καλαμπούρια. «Πού’ ν’ τος, πού ‘ν’ τος ο Πρωθυπουργός!». Τώρα που τα πράγματα δυσκόλεψαν, η απουσία του εξελίσσεται σε βαρίδι.
Στα δύσκολα εμφανίζεται σπανίως και με καθυστέρηση. Τα δυσάρεστα τα αποφεύγει. Ακόμη και η επικοινωνιακή παρουσία του είναι ευκαιριακή και περιορισμένη. Είναι προφανές, λόγου χάριν, ότι οι υποκλοπές αποκλείεται να είχαν εξελιχθεί έτσι αν η κυβέρνηση διέθετε διευθυντή ή έστω κάποιον που θα έπαιρνε σοβαρά την υπόθεση στα χέρια του.
Αλλά δεν διαθέτει. Την ίδια στιγμή που ένα ολόκληρο επιτελείο εξαντλεί τη δραστηριότητά του στην προστασία του Πρωθυπουργού. Αντί να τον σπρώχνουν μπροστά, τον κρατούν πίσω. Τον προστατεύουν από τι; Από την άσκηση της εξουσίας; Μα γι’ αυτό τον ψήφισε ο κόσμος. Τον προστατεύουν από ποιους; Από τους ψηφοφόρους; Μα αυτοί τον έφεραν στην εξουσία.
Το πρόβλημα δεν είναι απλό ούτε και αντιμετωπίζεται εύκολα. Υπάρχουν κυβερνήσεις που ευδοκίμησαν χωρίς εμπνευσμένο πρόγραμμα. Αλλες που επέπλευσαν χωρίς ιδιαίτερα ικανούς υπουργούς. Καμία κυβέρνηση όμως δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς Πρωθυπουργό πλήρους, καθημερινής και αποκλειστικής απασχόλησης. Και όσο περνάει ο καιρός αυτό είναι που στερείται δραματικά η σημερινή κυβέρνηση.
