ΣΠΟΥΔΑΙΟ χάρισμα η αυτογνωσία! Και ακόμα σπουδαιότερο, η τόλμη να ομολογείς δημόσια τα λάθη, τα ελαττώματα, τις αδυναμίες, τα αδικήματά σου!
Λογουχάρη: Πριν μερικές μέρες, ο πρωθυπουργός (μιλώντας σε ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφους που εργάζονται σε ξένα MME) είπε, «Είμαστε μια τρομακτική κυβέρνηση» ή (άλλη εκδοχή) «Εχει γίνει τρομακτική δουλειά σε ένα χρόνο».
«Μα αυτό δεν είναι αυτογνωσία», θα μου πείτε, «αλλά το ακριβώς αντίθετο: ο κ. Καραμανλής χρησιμοποίησε τη λέξη «τρομακτική» με τη «μοντέρνα» έννοιά της: εξαίρετη, έξοχη, καταπληκτική».
Σωστά. H ιλαροτραγική, όμως, ειρωνεία είναι πως το υποσυνείδητό του ή/και η μόδα τού έστησαν την παγίδα να καταφύγει σ’ αυτό το δίκοπο επίθετο – που εκείνος το σέρβιρε σαν αυτοέπαινο, ενώ το πιάτο γέμει από φαρμάκια και τοξίνες. Και το ακόμα πιο κωμικοτραγικό είναι πως μονάχα ο ίδιος και οι περί αυτόν συνεργάτες-συνεργοί του δίνουν κολακευτική έννοια στην επίμαχη λέξη, ενώ όλοι οι άλλοι συνέλληνες αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση με την κυριολεκτική σημασία του όρου.
Τα πλήθη που απεργούν και που «πορεύονται» κάθε μέρα, ξεχειλίζοντας τους κεντρικούς δρόμους με 35 βαθμούς υπό σκιάν (ποια σκιά;), μαρτυράνε τον τρόμο και την απόγνωση, την οργή και το δέος για τα δεινά που σωρεύει (και αναγγέλλει πως θα επισωρεύσει) η «δουλειά» της κυβέρνησης.
Θα έλεγε κανείς πως η χώρα μας έχει μετατραπεί σε απέραντο σκοπευτήριο, όπου οι ασκούμενοι κυβερνητικοί πιστολέρο έχουν βάλει στόχο κάθε τάξη, επάγγελμα, κλάδο, ηλικία εργαζομένων, άνεργων, συνταξιούχων, και ιδρωκοπάνε ποιος θα πετύχει την καλύτερη «διάνα». Εστω κι αν δεν γνωρίζει η Δεξιά (τους) τι ποιεί η παρα-δεξιά, η υπερ-δεξιά, η ακροδεξιά – και αλληλοπυροβολούνται ακατάσχετα.
ΜΟΝΑΔΙΚΗ εξαίρεση στη γενική κατακραυγή, οι πολύφερνοι βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, που όχι μόνο εγκρίνουν τη σκοποβολή αλλά και επαυξάνουν, ζητώντας κι άλλα κι άλλα κι άλλα από το λεηλατημένο υστέρημά μας.
Ετσι, η τρισόλβια κοινωνία μας θυμίζει εκείνο το επιτραπέζιο τυχερό παιχνίδι της σβούρας με τις έξι πλευρές, που μια τους γράφει «Δώσ’ τα όλα» και άλλη «Πάρ’ τα όλα». Το διόλου τυχαίο είναι πως στον «πορευόμενο όχλο» πέφτει πάντα το πρώτο, ενώ στους συμπορευόμενους με την κυβέρνηση πέφτει πάντα το δεύτερο… Εφ’ ω και το Μέγαρο Μαξίμου ξαμολάει κάθε μέρα καινούργια «μέτρα», καινούργιους νόμους, για να ολοκληρώσει την «τρομακτική δουλειά» του…
Εκείνος ο παλαιός νομοθέτης των Επιζεφυρίων Λοκρών της Κάτω Ιταλίας, ο Ζάλευκος (Z´ αιώνας π.X.), έλεγε πως «οι νόμοι μοιάζουν με το δίχτυ της αράχνης. Οπως εκεί, αν πέσει καμιά μύγα ή κανένα κουνούπι πιάνεται, ενώ αν πέσει σφήκα ή μέλισσα το σκίζει και φεύγει, έτσι και στους νόμους, αν πέσει στη λαβίδα τους κανένας φτωχός πιάνεται, ενώ αν πέσει κάποιος πλούσιος ή ισχυρός, τσακίζει τα πλαίσια του νόμου και φεύγει ελεύθερα».1
Οι δικές μας νομοθετικές αράχνες έχουν βελτιώσει σοφά τη μέθοδο: Πιάνουν στο δίχτυ τους όλες τις μύγες, όλα τα κουνούπια, και ταΐζουν μ’ αυτά τις πολυδύναμες σφήκες και κηφήνες, που καραδοκούν στα έγκατά του. Και δεν πάει να στηθοκοπιούνται και να ωρύονται τα φτωχο-θηράματα! Για ζωύφια θα μιλούμε τώρα;
Μήνες και μήνες, κατηγορούσαν οι πάντες την κυβέρνηση για την αφασία και την απραξία της. Τώρα που μιλάει και πράττει, φέρνει στον νου την παροιμία: «Ασημένια μου λαλιά, χρυσή μου βουβαμάρα». Αλλά κι αυτή την παροιμία την διαψεύδει η ίδια, αφού τόσο η αλαλία της όσο και η λαλιά της, όχι ασημόχρυσες δεν είναι αλλά ούτε καν τενεκεδένιες…
ΕΠΙΜΕΤΡΟ. Και ένα άλλο κρούσμα «αυτογνωσίας». Στην εφημερίδα της Μητρόπολης «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος εξηγεί γιατί «τα μεγάλα, δυνατά αυτοκίνητα είναι απαραίτητα» στους Μητροπολίτες:
Πρώτα, επειδή είναι «χώρος γραφείου και αναπληρώνουν κατά κάποιον τρόπο τη γραφική εργασία», ήγουν «μελέτη εγγράφων, σκέψη για τη λύση προβλημάτων, σχεδιασμό διαφόρων εργασιών». – Δεύτερο, είναι «αίθουσα συνεδριάσεων», διότι ο εποχούμενος ιεράρχης «επιλύει εκεί διάφορα προβλήματα με τους συνεργάτες του». – Τρίτο, είναι αναγνωστήριο-βιβλιοθήκη διότι «μελετά βιβλία για δικό του πνευματικό ανεφοδιασμό (sic) ή για ετοιμασία θεμάτων και ομιλιών». – Τέταρτο είναι και «κλίνες», όπου ο σεβασμιώτατος «βρίσκει την ευκαιρία να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί». – Πέμπτο, είναι «χώρος ηρεμίας αλλά και προσευχής» (re-sic).
Αν όμως είναι απαραίτητο ένα όχημα τόσων πολλαπλών χρήσεων δίκην τροχοφόρου σούπερ μάρκετ, τότε όχι Μερσέντες ή Φάντομ δεν επαρκούν στους Μητροπολίτες, αλλά ούτε καμιόνια και νταλίκες, για να στεγάσουν τόσους και να πράξουν τόσα. Εκτός αν οι ημέτεροι «άγιοι» γράφουν, διαβάζουν, συνεδριάζουν, κοιμούνται στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, και προσεύχονται ανάσκελα! «Είναι κι αυτή μια στάσις (ή πολλές στάσεις), νοιώθεται», που έλεγε ο Αλεξανδρινός…
……………………………………………….
1. Στοβαίου, Ανθολόγιον, ME´, 25. Μετάφρ. Χρ. Θεοδωράτου, εκδ. Γεωργιάδης.
