Το στρουμφάκι του Λονδίνου Αξιολάτρευτος, αξιαγάπητος, χαριτωμένα αδέξιος και ανεξάντλητα… άχαρος, ο 39χρονος βρετανός ηθοποιός συνεχίζει να κερδίζει τις γυναίκες, έτσι όπως ένας καλοαναθρεμμένος μπούλης κερδίζει πάντα τη μαμά του
Το σκάνδαλο «γκέιτ» παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του, όμως ο Χιου Γκραντ δεν το έβαλε κάτω. Ο βρετανός ηθοποιός επέστρεψε εφέτος με δύο ταινίες παίζοντας και στις δύο παρόμοιο ήρωα, τον ίδιο δηλαδή που δεν έπαψε ποτέ να παίζει.
Στην πρώτη τον είδαμε να κατακτά την καρδιά της Αμερικανίδας Τζούλιας Ρόμπερτς και παρά τη διαφορά των τάξεων που τους χώριζε εκείνη σταρ του Χόλιγουντ, εκείνος βιβλιοπώλης στο Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου να την κερδίζει εφ’ όρου ζωής (αν στο ενδεχόμενο sequel τα πράγματα πάρουν διαφορετική τροπή, είμαστε σίγουροι ότι και πάλι μαζί θα καταλήξουν).
Τη δεύτερη ταινία, «Παντρεμένος με τη μαφία» («Mickey Blue Eyes»), βλέπουμε στις αίθουσες από την περασμένη Παρασκευή. Εδώ ο Χιου πλασάρεται ως βρετανός έμπορος έργων τέχνης στη Νέα Υόρκη. Το «θύμα» του αυτή τη φορά είναι η (ξεχασμένη, πάντοτε όμορφη) Τζιν Τρίπλχορν, τυφλά ερωτευμένη με το εγγλεζόπουλό της, η οποία όμως αδυνατεί να του ομολογήσει το δεινό μυστικό που στιγματίζει τη ζωή της. Είναι κόρη… γκάνγκστερ της μαφίας. Αμάν! Πώς θα το πούμε στο παιδί;
Φαίνεται ότι το Χόλιγουντ έχει την απόλυτη βεβαιότητα πως ο χαριτωμένα ασταθής αυτός ηθοποιός ελκύει, καταπιεσμένες ή μη, Αμερικανίδες. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η εμμονή των σεναρίων στο «πάντρεμα» του Χιου με όμορφες, χειραφετημένες γυναίκες της «Αγριας Δύσης». Σε όλες τις ταινίες του Γκραντ πάντοτε οι γυναίκες έχουν το πάνω χέρι και εκείνος τον τελευταίο λόγο. Και σε όλες δίνει την εντύπωση ότι στην αμηχανία του με τις γυναίκες αποκρυσταλλώνεται το «κόμπλεξ» ενός ανθρώπου που στο παρελθόν είχε σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας με τη μαμά του. Για την ακρίβεια, όλες οι ηρωίδες που παίζουν οι συμπρωταγωνίστριες του Γκραντ έχουν μια μητρική στάση απέναντι σε ένα κακομαθημένο παιδί (προφανώς με κάποιες ικανότητες στο κρεβάτι, τις οποίες φυσικά ποτέ δεν βλέπουμε). Το «κακό» ξεκίνησε με την Αντι Μακ Ντάουελ στη δημοφιλέστερη ως σήμερα ταινία του «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία», συνεχίστηκε με την Τζούλιαν Μουρ στους ανεκδιήγητους «Εννέα μήνες» και κορυφώνεται εφέτος με τις δύο σταρ των προαναφερθεισών ταινιών. Επίσης δεν εξηγείται αλλιώς το ότι ο Γκραντ είναι ο μοναδικός ηθοποιός των βρετανικών νήσων που έχει κατακτήσει τη θέση του πρεσβευτή του σύγχρονου βρετανικού ρομάντσου, αν φυσικά κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρξει…
Η εύθραυστη φατσούλα του Χιου Γκραντ, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την έννοια της λέξης «αρρενωπότητα» και πλησιάζει αρκετά την έννοια της λέξης «ερμαφρόδιτος», φαίνεται ότι είναι η εναλλακτική πρόταση στα καλλίγραμμα, σφιχτοδεμένα σώματα των νάρκισσων γιάνκηδων που θαυμάζουν τους μυς τους στους καθρέφτες των γυμναστηρίων. Ο Γκραντ ξυπνά σε βαριεστημένες, ανορεξικές Αμερικανίδες άλλου τύπου συναισθήματα. Θέλουν να τραβήξουν τα ροδαλά μαγουλάκια του, να τον γαργαλήσουν και να τον πασπατέψουν. Να τον δουν να χαμογελά κοιτάζοντας το πάτωμα και να σπρώχνει προς τα πίσω τα επιμελώς αχτένιστα καστανά μαλλιά του. Πώς λέγαμε παλαιότερα «μου τη δίνουν τα στρουμφάκια»; Ακόμη και το ντροπαλό στυλάκι του, λίγο προς το μη μου άπτου, λίγο τραυλός, μάλλον δειλός, απελπιστικά ευγενής και πέρα για πέρα αφελής, ασκεί μια ακαθόριστη γοητεία. Ο Γκραντ δεν θυμίζει άντρα αλλά κούκλο, σαν αυτούς στις βιτρίνες των καταστημάτων ρούχων, που είναι πάντοτε απελπιστικά όμορφοι και απελπιστικά άψυχοι.
Βέβαια όλο αυτό το γλυκερό image, όπως απεδείχθη από το περιστατικό μέσα στην καμπριολέ Κάντιλακ, είναι η βιτρίνα ενός «κανονικού» άντρα με φυσικές ανάγκες. Το επιβεβαιώνει επίσης η πολύχρονη σχέση του με το πανέμορφο μοντέλο Λιζ Χάρλεϊ, που παρά το δυσάρεστο «παράπτωμα» του ηθοποιού παραμένει ακλόνητη στο πλευρό του.
Το σινεμά όμως έχει διαφορετικές απαιτήσεις και με αυτές ο Γκραντ είναι υποχρεωμένος να συμβιβασθεί, έστω και αν αυτό σημαίνει μια κουραστική επανάληψη, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους θεατές εκείνους που δεν ανήκουν στις καταπιεσμένες Αμερικανίδες.
