Η Μαντλέν Πεϊρού ξανά στην Αθήνα

Με έναν καινούργιο δίσκο με εκλεκτικές διασκευές σε –κάποια πολύ και άλλα λιγότερο –γνωστά τραγούδια έρχεται ξανά στην Αθήνα η γαλλοαμερικανίδα Μαντλέν Πεϊρού, μια βραχνή φωνή που έχει αγαπηθεί πολύ στη χώρα μας. Μιλήσαμε λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της απονομής του βραβείου Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν, επομένως ήταν αδύνατο να μην ξεκινήσουμε από αυτό: «Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτόν, είναι μια τιμή που του αξίζει πολύ και που αποδεικνύει τη δύναμη που έχουν οι λέξεις –ακόμη και όταν γίνονται στίχοι σε τραγούδια». Το νέο άλμπουμ της, «Secular Hymns» («Κοσμικοί ύμνοι»), ηχογραφήθηκε «σε μια μικρή, νορμανδικής αρχιτεκτονικής εκκλησία στο Οξφορντσάιρ. Είχαμε κάνει εκεί μια δωρεάν συναυλία για τους ντόπιους, ύστερα από την οποία μού είπαν ότι γεμίσαμε τον χώρο με πνευματικό ανθρωπισμό. Ηταν το αγαπημένο μου κομπλιμέντο και με έκανε να σκεφτώ ότι το άλμπουμ θα έπρεπε να έχει έναν τίτλο ταιριαστό με τη διάθεσή μας όσο ήμασταν εκεί. Ελπίζω ότι το πετύχαμε».

Πώς έγινε η επιλογή των τραγουδιών που διασκευάσατε; «Ο κιθαρίστας Τζον Χέρινγκτον, ο μπασίστας Μπαράκ Μόρι (σ.σ.: δύο περιζήτητοι μουσικοί της νεοϋορκέζικης τζαζ σκηνής) κι εγώ χτίζουμε το ρεπερτόριο των ζωντανών εμφανίσεών μας εδώ και δύο χρόνια. Πάντα με τραβούσαν τα μπλουζ και το πόσα, μέσα σε αυτό το είδος, μπορεί να πει μια φωνή χωρίς ιδιαίτερη συνοδεία, κάτι που μας οδήγησε στο τραγούδι του Γουίλι Ντίξον «If the Sea Was Whiskey» και στο «Everything I Do Gonh Be Funky» του Αλεν Τουσέν και στο «Shout, Sister, Shout» της Sister Rosetta Tharpe. Μετά στραφήκαμε σε τραγούδια με κάτι ανατρεπτικό στα φωνητικά τους και με μια ιστορία από πίσω τους που υπερβαίνει τη μουσική τους, όπως το «Tango Till They’re Sore» του Τομ Γουέιτς ή το «More Time» του Λίντον Κβέσι Τζόνσον. Αλλά κάποια από τα τραγούδια προέκυψαν στην περιοδεία μας, το «Hard Times Come Again No More» του Στέφεν Φόστερ προστέθηκε χάρη σε ένα χριστουγεννιάτικο σόου που κάναμε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν».

Πολλοί εξακολουθούν να σας αποκαλούν «νέα Μπίλι Χολιντέι»… «Δεν είμαι η νέα Μπίλι Χολιντέι. Θα ήταν ένα υπέροχο κομπλιμέντο, αλλά δεν μπορώ πραγματικά να το αποδεχτώ. Δεν γίνεται να υπάρξει άλλη Μπίλι Χολιντέι και αυτό το έχουν ξεχάσει όσοι κάνουν αυτές τις συγκρίσεις. Εμαθα πώς να με προσέχει το κοινό απομνημονεύοντας ό,τι έκανε η Μπίλι με τις αρχικές μελωδίες και πώς τις άλλαζε. Αλλά δεν μπορώ πλέον να επιτρέπω σε κανέναν να με βλέπει ως άλλη μία Μπίλι. Θα ήθελα να βρω κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Και συνεχίζω να ψάχνω. Και, ό,τι κι αν γίνει, απλώς ελπίζω ότι τραγουδάω όσο καλύτερα μπορώ σε κάθε δεδομένη στιγμή».

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο καλλιτέχνη; «Καθένας που κάνει κάτι δημιουργικό θα συναντήσει στον δρόμο του όλους τους σπουδαίους που έχουν προηγηθεί και, ναι, αυτό είναι τρομακτικό, αλλά πιο συχνά αποτελεί πηγή έμπνευσης, ειδικά αν μιλάμε για τα εξαιρετικά έργα. Είναι κι αυτό ένα αναγκαίο φίλτρο που σου θυμίζει να κρατάς τον πήχη ψηλά, γιατί έτσι μόνο γαληνεύει η ψυχή. Και όποια και αν είναι η τέχνη σου, κάν’ το ξανά και ξανά και ξανά. Και αν βρήκες στη μουσική κάτι να αγαπάς, τότε άκουσέ το πιο πολλές φορές από όσες νομίζεις ότι χρειάζεσαι. Ακου, άκου, άκου».

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να θεωρείτε τέλειο; «Προσωπικό και αφοπλιστικό, κάθε τραγούδι που αγαπάω είναι μέρος του πνευματικού μου ταξιδιού. Δεν μπορώ να δω τι θέση έχει το καθένα στην καρδιά μου. Αν θα έπρεπε να βρω το ένα τραγούδι που βρίσκεται βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου, αυτό με το οποίο ζω κάθε ημέρα, νομίζω πως θα ήταν το «Trampin», ο παλιός παραδοσιακός γκόσπελ σκοπός. Αυτό το τραγούδι ορίζει ό,τι πιστεύω, μου δίνει κάτι να περιμένω κάθε ημέρα, γιατί έχει υφάνει την ελπίδα στις απλές του οδηγίες, «συνέχισε να περπατάς, να προχωράς μπροστά, να κατέχεις μόνο ό,τι μπορείς να κουβαλάς μαζί σου και κουβάλα μαζί σου μόνο ό,τι είναι δικό σου πραγματικά». Πριν από μερικά χρόνια μού είχαν ξανακάνει αυτή την ερώτηση και τότε είχα πει πως αυτή τη στιγμή στη ζωή μου δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τραγούδι από το «Blowin’ in the Wind». Ισως να μην έχει τον πιο σύγχρονο ήχο, αλλά αυτό είναι ένα ερώτημα που αφορά τις περαστικές μόδες.

Η διαχρονική δύναμή του προέρχεται από την απλότητα που έχει από κάθε άποψη: μελωδικά, αρμονικά, στη χρήση των λέξεων, στις οικουμενικές ποιητικές εικόνες του και, φυσικά, στο παντοτινά σημαντικό μήνυμά του, τον ανθρωπισμό».