11 ερωτήσεις στον Δημήτρη Παπαδημητρίου

H παράσταση «Να πλημμυρίσει ο κόσμος φως» μοιάζει με ένα αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο. Πώς θα τον περιγράφατε; «Είχε ευθυβολία θανάσιμη, με χιούμορ ακαριαίο. Πάμφωτος νους, ευρυμάθεια σπάνια και ταλέντο απαράμιλλο».

Τι θυμάστε από την πρώτη σας συνάντηση; «Με «τακτοποίησε» από τα πρώτα λεπτά. Στα 19 μου μού εκμαίευσε καμιά δεκαριά κατά δήλωσή μου ιδιότητες: κιθαρίστας, πιανίστας, συνθέτης, μελλοντικός δικηγόρος, ποιητής, φιλόλογος αγγλικής και γαλλικής λογοτεχνίας. Και κοιτώντας με στα μάτια, για πρώτη φορά στη συζήτηση, μου λέει: «Εγώ, πάλι, απλώς γράφω στίχους»».

Στη συναυλία παρουσιάζετε και για πρώτη φορά το έργο σας «Η παγωμένη θεατρίνα» πάνω στους στίχους του. «Ρίγος συγκίνησης με πιάνει στην ιδέα ότι τρόπον τινά συνεχίζω την πορεία των πατέρων μας, του Χατζιδάκι, που ήταν να το μελοποιήσει κανονικά, και φυσικά του Γκάτσου. Ο Γιώργος Μαρίνος επρόκειτο να το ερμηνεύσει. Και μέσα από αυτούς αισθάνομαι ότι τιμώ τα ιερά και τα όσια όλης της σχεδόν καθημερινής τότε παρέας μου, που περιείχε τον Ελύτη, τον Κουν, τον Τσαρούχη, τον Μόραλη, τον Γκίκα, τον Χορν…».

Για μία ακόμη φορά επιλέγετε ως ερμηνεύτρια τη Φωτεινή Δάρρα… «Eίναι μια τραγουδίστρια που ο κόσμος μάς θέλει μαζί. Αλλιώς πώς να εξηγήσω ότι έχω κάνει τόσες άλλες σημαντικότατες συνεργασίες που δεν καταγράφηκαν ως αποκλειστικές και δεν ιστορήθηκαν με διάφορα μυθολογικά επίθετα που περιέχουν τις μούσες και τον Απόλλωνα. Η θητεία της δίπλα στον Μίκη, που επίσης την ονόμασε μούσα του, και στη Μοσχολιού, μαζί με το φωνητικό της κοίτασμα, το οποίο μάλλον είναι σήμερα πια μοναδικό στον χώρο, αυτά της δίνουν ένα δυνατό προβάδισμα για στίχο του Γκάτσου».

Μπορείτε να μας βάλετε στο δημιουργικό σας εργαστήρι; «Η σύνθεση είναι η καταπακτή διαφυγής μου. Ανοίγω το κομπιούτερ όπως την πόρτα της λησμονιάς και του παραδείσου μαζί. Δέκα ή και 14 ώρες μετά, με έχει πάρει ο ύπνος επάνω στο τραπέζι ευτυχή, χωρίς να το καταλάβω».

Φοβάστε μη στερέψετε ποτέ από έμπνευση; «Δεν πιστεύω στην περιγραφή της έμπνευσης σαν το μήλο του Νεύτωνα. Η έμπνευση υπάρχει, μα αποφεύγει τους τεμπέληδες και τους κακόψυχους. Στους εργατικούς και καλόψυχους δίνει ακριβή ραντεβού διαρκείας. Η μόνη ανησυχία μου είναι να μη χαθούν η ψυχή μου και ο χρόνος».

Θεωρείτε ότι ως συνθέτης απευθύνεστε στην ελίτ ή σε ένα ευρύτερο κοινό; «Απευθύνομαι στο ευρύτερο κοινό σαν να επρόκειτο περί ελίτ. Γιατί νιώθω ότι του αξίζει ό,τι καλύτερο. Η ελίτ η πνευματική είναι πάντα κομμάτι του ευρέος κοινού και ηγείται αυτού συνειδητά. Η ελίτ που αποκόπτεται είναι αγράμματη».

Τι λείπει από το μουσικό ραδιόφωνο; «Το ιδεολογικό όραμα και η ελευθερία. Είναι στημένο έτσι που οι λίγοι φωτισμένοι συντελεστές είναι δεμένοι χειροπόδαρα. Τρέμει τις ακροαματικότητες γιατί αυτό είναι το απόλυτο κριτήριο των ιδιοκτητών. Χρειαζόμαστε οραματικούς ιδιοκτήτες. Αυτό κάποτε υπήρχε. Διευθυντές και παραγωγοί καλοί υπάρχουν να κάνουν θαύματα».

Ποια είναι η μεγαλύτερη ασθένεια του ελληνικού τραγουδιού; «Η πτώση του πνευματικού επιπέδου.Το κακό σχολείο. Ο αγράμματος πολιτικός που γίνεται και υπουργός. Οι δικτατορίες που επιβάλλουν κάθε τόσο κάποιοι ουρανοκατέβατοι».

H Ελλάδα γνώρισε τους πολιτικούς που της άξιζαν; «Ή ισχύει αυτό ή κάτι τρέχει με τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η δημοκρατία. Αξιζε καλύτερα πράγματα, αλλά οι Ελληνες είχαν άλλη γνώμη».

Υπάρχει ωραιότερος ήχος από τη μουσική; «Ναι. Αυτή που περιμένει να ακουστεί στο μέλλον είναι ωραιότερη. Ανήκει στη φαντασία και στο όνειρο».