Λίγο πριν στηθούν οι κάλπες για τον εφετινό εκλογικό πόλεμο που προβλέπεται πανωλεθρία, τα κόμματα υιοθέτησαν – ίσως περισσότερο από ποτέ – τη δοκιμασμένη τακτική της επιδρομής νέων υποψηφίων οι οποίοι ανήκουν σε όλο το φάσμα του καταχρηστικά επονομαζόμενου «lifestyle»: Από trash προσωπικότητες που λατρεύουμε να μισούμε ως αξιοπρεπή αναγνωρίσιμα πρόσωπα τα οποία εκτιμάμε και από μουχλιασμένους μαϊντανούς ολικής ως κομπιναδόρους που επιθυμούν να ανοίξουν τον κύκλο εργασιών τους, όλοι τους διεκδικούν μια θέση στο υπό ανάπλαση ελληνικό κοινοβούλιο με την επίφαση ενός εσωτερικού τους χρέους να προσφέρουν (και αυτοί) στον τόπο.

Η Βάνα Μπάρμπα έγινε το τέλειο πιόνι για την κίνηση ματ που θέλησε να κάνει ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Η άλλοτε φανατική οπαδός του ΠαΣοΚ, παπανδρεϊκή και σημιτική, Βάνα απογοητεύτηκε μια για πάντα από το σοσιαλιστικό κίνημα και έτσι είπε το μεγάλο «ναι» στον διαφημιστή της λαϊκίστικης Δεξιάς στο Κοινοβούλιο ο οποίος την προσέγγιζε από το 2009. Εβαλε το σκουρόχρωμο σακάκι της ως στολή εργασίας προκειμένου να σκεπάσει το διαχρονικά βαθύ ντεκολτέ της, πόζαρε δίπλα στον πρόεδρο του ΛΑ.ΟΣ (ο οποίος «είναι ένας άνθρωπος αυθεντικός. Σου δίνει το χέρι και έχει ψυχή», όπως λέει η ίδια) και αποφάσισε να ριχτεί στη μάχη της Β’ Αθηνών ∙ αν βγει κερδισμένη, θα αναλάβει αρμοδιότητες στον τομέα του πολιτισμού (λέτε να χτυπήσει ο συναγερμός;). Για χάρη του ΛΑ.ΟΣ η γνωστή ηθοποιός γύρισε την πλάτη στη Λούκα Κατσέλη η οποία, με την πρότασή της, ήρθε δεύτερη και καταϊδρωμένη. Η Βάνα Μπάρμπα είχε ήδη δώσει τον λόγο της. «Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα σαν εμένα να είναι τίμια;» ρώτησε σε ραδιοφωνική συνέντευξή της. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Εξάλλου, «το ίδιο πράγμα είναι υποκριτική και πολιτική – η πολιτική με την κακή έννοια βέβαια». Το πρόβλημα είναι η αυτογνωσία της «ελληνίδας Μπελούτσι» (;) η οποία ακόμη και για την υποκριτική έχει στο παρελθόν παραδεχτεί ότι σπουδαία ηθοποιός δεν ήταν, ωραία γυναίκα ήταν.

Η Τζούλια Αλεξανδράτου πολιτεύεται με τους Οικολόγους του Δημοσθένη Βεργή μια που οι δυο τους άνοιξαν σαμπάνιες όταν αντάλλαξαν τα γυμνά ημερολόγιά τους. Αυτό έπρεπε να το περιμένουμε. Από την πρώτη πορνοταινία της, η Τζούλια σκεφτόταν να προσφέρει τις απολαβές της στον ειδικό «λογαριασμό αλληλεγγύης για την απόσβεση δημοσίου χρέους». Και αυτό ήταν μια επαρκής προειδοποίηση ότι είναι πορνοστάρ της συμφοράς με συνείδηση για τα κοινά (μάλιστα, μπορεί στα 60 της, ως άλλη Τσιτσιολίνα, να ιδρύσει το δικό της κόμμα).

Την ίδια στιγμή, ο απόκληρος γιος του Δημήτρη, Γιάννης Παπαμιχαήλ αποτελεί ζωντανό παράδειγμα ότι, και πάλι, ο ΛΑ.ΟΣ είναι κατά της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών μεν, διακρίσεις δεν κάνει δε, και συμβάλλει στην κοινωνική αφομοίωση (ως ευρισκόμενος αριστερότερα της Χρυσής Αυγής). Ο γιος της Αλίκης αρθρώνει λοιπόν «πολιτικό» λόγο διά μεσημεριανής τηλεοράσεως: «Η εγκληματικότητα έχει φτάσει… Πάρα πολύ εγκληματικότητα… Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να αμυνθούμε. Πρέπει η αστυνομία ίσως να εκπαιδεύεται καλύτερα, να μας προστατεύει καλύτερα. Και από την άλλη, αυτό που είπα εγώ στον πρόεδρο είναι ότι θα μπορούσε κάθε πολίτης να χρησιμοποιεί όπλα που πετάνε ρεύμα ούτως ώστε να μην υπάρχει κάποιος θάνατος»! Οπως αντιλαμβάνεστε, η οξυδέρκεια του πολιτευτή εντυπωσιάζει.

«Ενας καλός επαγγελματίας που ασχολείται με την επικοινωνία, αν καταφέρει να κάνει καλές δουλειές, έχει πελάτες πολιτικούς, επιχειρηματίες κλπ. Αυτός είμαι εγώ. Τι να κάνουμε τώρα;» δήλωσε πρόσφατα ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος δικαιολογώντας με τον τρόπο του πώς βρέθηκε από εκεί που μιλούσε για τους «παραλειπόμενους Ελληνες που είμαστε όλοι εμείς» στο Συνέδριο του ΠαΣοΚ το 2008 να προεδρεύει της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, εκλογικά στο πλευρό του Στέφανου Μάνου.

«Τη σέβομαι (σ.σ.: την τηλεόραση) για δύο λόγους. Την υπηρετώ κατά διαστήματα, γιατί με φέρνει σε άμεση επαφή με τον λαϊκό κόσμο, τον οποίο έχω μεγαλύτερη ανάγκη από όσο ένας λαϊκός ηθοποιός. Επίσης, με βοηθάει να λύνω τα οικονομικά μου προβλήματα» έχει δηλώσει σε συνέντευξή της η Μαίρη Βιδάλη, η σέξι πρωταγωνίστρια της ελληνικής βιντεοκασέτας των 80s και μεταγενέστερη αυστηρή αστυνομικός στην ομάδα του οξύθυμου Στάθη Θεοχάρη του «Καλημέρα ζωή», η οποία πολιτεύεται με το ΠαΣοΚ – σήμερα που οι τηλεοπτικές παραγωγές έχουν πιάσει πάτο, ανήμπορες να τονώνουν από καιρό σε καιρό (πόσο μάλλον διαρκώς) τους υπηρέτες του θεάτρου. Αλλά δεν είναι η μόνη: μεταξύ άλλων, ο κωμικός Παύλος Χαϊκάλης και ο αξιαγάπητος Ρένος Χαραλαμπίδης οι οποίοι αν εκλεγούν με τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη Νέα Δημοκρατία αντίστοιχα δεν θα έχουν λόγο να ανησυχούν για το μέλλον της τηλεόρασης ή της διαφήμισης. Εξαίρεση, ο Γιάννης Μπέζος ο οποίος, αν και ενεργός και στη μικρή οθόνη και στο σανίδι, αποφάσισε να στρατευθεί με τη Δημοκρατική Αριστερά.

Παράλληλα, τα κόμματα κάνουν… «pressing» το ένα στο άλλο, αφού καθένα τους διαθέτει από έναν παλαίμαχο ποδοσφαιριστή – στην πλειονότητά τους, «παιδιά του Πειραιά»: Στο ΠαΣοΚ ο Γιάννης Γούναρης, στη Δημοκρατική Συμμαχία ο Γιώτης Τσαλουχίδης ο οποίος λειτουργεί ως αντίβαρο του Τάκη Λουκανίδη (Ανεξάρτητοι Ελληνες) που είναι το αντίπαλο δέος του Τάσου Μητρόπουλου στη Νέα Δημοκρατία (μια φωτογράφισή του με την αγαπημένη του Νένα Χρονοπούλου ντυμένη με ένα μπλε νυφικό ήταν μάλλον προοικονομία). Και όλοι μαζί, απέναντι στον παλαίμαχο (όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και στα έδρανα της βουλής) Γιώργο Ανατολάκη ο οποίος έχει εκλεγεί με τον ΛΑ.ΟΣ από το 2009. Βέβαια, όλα αυτά είναι ίσως μάταια διότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκλεψε την παράσταση όταν αποφάσισε να τοποθετήσει τον λαοφιλή Ολυμπιονίκη Πύρρο Δήμα και – με τις ευλογίες του ίδιου φυσικά – επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠαΣοΚ.

Το πανηγύρι των νεοσύλλεκτων ολοκληρώνεται με εκπροσώπους των μίντια, με εξέχουσες περιπτώσεις τον Γιώργο Κύρτσο και τον Τέρενς Κουίκ: Ο πρώτος τοποθετήθηκε ως εκπρόσωπος Τύπου και επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΛΑ.ΟΣ – το παγωμένο του χαμόγελο σε φωτογραφίες δίπλα στον Γιώργο Καρατζαφέρη δηλώνει ότι και ο ίδιος μάλλον προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του για την επιλογή του. Ο δεύτερος, ο Τέρενς Κουίκ, αντιλήφθηκε επιτέλους ότι η τηλεόραση τον χόρτασε και αναλαμβάνει τις ίδιες θέσεις για λογαριασμό των Ανεξάρτητων Ελλήνων (οι οποίοι είναι προφανέστατα τόσο ανεξάρτητοι ώστε να μαζεύουν κάθε καρυδιάς πολιτικό καρύδι όπως ο πρώην πρύτανης του ΕΜΠ Νίκος Μαρκάτος που αλλάζει κόμματα σαν τα πουκάμισα).

Αν ισχύει ότι ο κόσμος έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν, τότε σίγουρα προηγουμένως τα κόμματα έχουν τους υποψηφίους που τους πρέπουν.