Από τον Αλέξανδρο Ρουκουτάκη
«Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας». Με αυτό το μοτίβο να διατρέχει τον Εχθρό μου, τη νέα ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου που σηματοδοτεί τη μεγάλη επάνοδο του βραβευμένου κινηματογραφιστή στη μεγάλη οθόνη, ο Γιώργος Γάλλος πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στο σινεμά.
Στο φιλμ, οχυρωμένος σε ένα φρούριο άκρως επιτηρούμενο από κάμερες ασφαλείας –ένα μεταφουκoϊκό Πανοπτικό σε κάποια συνοικία της Αθήνας, πίσω από μεταλλικές πόρτες και ψηλούς φράχτες–, ένας εμμονικός αξιωματικός ωθεί στην αυτοδικία ένα γεωπόνο με βαθιά ιδεολογικό παρελθόν (ρόλο που ερμηνεύει ο Μανώλης Μαυροματάκης) μετά την ανελέητη εισβολή μιας συμμορίας στο σπίτι του δεύτερου.
Το ρεσιτάλ ερμηνείας του –χωρίς καμία διάθεση υπερβολής του γράφοντος– στην ταινία, που ξεκίνησε τη διεθνή καριέρα της ήδη από τον Αύγουστο στο 37ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μόντρεαλ, συνεχίζοντας στις αθηναϊκές Νύχτες Πρεμιέρας στα τέλη Σεπτεμβρίου, ξεδιπλώνει με χειρουργική, τσεχοφική ακρίβεια τον ψυχαναγκασμό ενός ατόμου με τα συμπλέγματα των ηρώων του Λαρς Φον Τρίερ, ερμητικά εγκλωβισμένου στη φυλακή του εαυτού του, έρμαιου ενός παραλογισμού που «εχθρεύεται» τους άλλους γύρω του. «Ο ήρωας που υποδύομαι έχει εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασία από μένα. Είναι ρατσιστής, αντικοινωνικός, χειριστικός, ψυχικά διαταραγμένος, στοιχεία που εύχομαι ποτέ να μη με αγγίξουν. Είναι, ουσιαστικά, η πρώτη μου συμμετοχή σε μεγάλου μήκους ταινία. Στάθηκα πολύ τυχερός που η πρώτη μου συνάντηση ήταν με τον Τσεμπερόπουλο. Από τις πρόβες ακόμα ένιωσα ότι δούλευα με έναν άνθρωπο που γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του. Αν προσθέσεις και το δημιουργικό κλίμα των γυρισμάτων, θα έλεγα ότι η εμπειρία ήταν μοναδική».
Καμπαρντίνα Boss, Boss Stores. Πουκάμισο και παντελόνι, Ermenegildo Zegna (ΦΩΤΟ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΣΙΑΡΑΠΗΣ)
Τα πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στη Βοστόνη, παιδί μεταναστών με καταγωγή από ένα χωριό των Αγράφων. Ενηλικιώθηκε στα Τρίκαλα, πηγαινοερχόταν στην Αμερική μέχρι τα 16 του, συμμετείχε σε μια θεατρική ομάδα από το Λύκειο που ονομάστηκε κάποια στιγμή Το Άνθος της Ήβης, τελείωσε Οικονομικά στη Θεσσαλονίκη, αν και από τη μέση των σπουδών του είχε συνειδητοποιήσει πως η σχολή του δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Η συνέχεια ήταν να αφοσιωθεί στο θέατρο, ολοκληρώνοντας παράλληλα τις σπουδές του στη σχολή του Εθνικού. «Δεν είναι θέμα μόνο ταλέντου, είναι θέμα να συνειδητοποιήσεις γιατί είσαι σε αυτόν το χώρο, τι θέλεις σε αυτόν, τι θέλεις από τον εαυτό σου, πώς εσύ θέλεις να εκφραστείς».
Η ενασχόλησή του με την υποκριτική είναι απόρροια της ευτυχούς σύμπτωσης της αγάπης για τις σουρεαλιστικά κωμικές αφηγήσεις του πατέρα του και της πρώτης αγάπης, ενός εφηβικού έρωτα που τον κινητοποίησε. «Γνώρισα αυτό τον κόσμο όταν ακολούθησα την αγαπημένη μου σε ένα θεατρικό εργαστήρι του Λυκείου μας απ’ όπου προέκυψε μια θεατρική ομάδα. Όσο περνούσε ο καιρός ανακάλυπτα πως ήταν κάτι που μου έδινε κατ’ αρχήν μεγάλη χαρά και ελευθερία, ήταν ένας χώρος που αποτέλεσε διέξοδο προσωπικής έκφρασης, κάτι που δεν είναι δεδομένο για ένα νέο που ζει στην επαρχία. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θεωρώ ότι είναι εντελώς άστοχη η λογική ότι τα καλλιτεχνικά στην Παιδεία είναι περιττά. Πιστεύω, πάντως, ότι κάποιο ρόλο πρέπει να έπαιξε το ότι αρκετοί από το άμεσο συγγενικό περιβάλλον μου έχουν μεγάλο ταλέντο στην αφήγηση ιστοριών· είναι άνθρωποι πολύ εξωστρεφείς, με ιδιαίτερα αναπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Ο δε πατέρας μου είναι ο αγαπημένος παραμυθάς του γιου μου».
Θέατρο και λοιπά αγαπημένα
Αυτοχαρακτηρίζεται ως «επίμονος, ευέξαπτος, πειραχτήρι». Οι θησαυροί του είναι τρεις. «Τα δύο παιδάκια μου και η μαμά τους». Ο γιος του είναι εφτάμισι ετών και η κόρη του μόλις δεκαέξι μηνών. Παντρεμένος με τη γνωστή χορογράφο Σταυρούλα Σιάμου, μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στις πρόβες, στις παραστάσεις και στους αγαπημένους του, «όσο μπαμπάς και οικογενειάρχης γίνεται». Η φετινή σεζόν είναι ιδιαίτερα πλούσια για τον ίδιο καθώς συμμετείχε μέχρι πρόσφατα στον κλειστοφοβικό ερωτισμό του Κυκλισμού του τετραγώνου του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στη Στέγη Τεχνών, για να συνεχίσει με την πολυσυζητημένη επιτυχία της περυσινής σεζόν To πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, την αστική τραγωδία του Ευγένιου Ο’ Νιλ σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό. Τη νέα χρονιά παραδίδει τη σκυτάλη στις Απόψεις ενός κλόουν του Χάινριχ Μπελ, του σημαντικότερου πεζογράφου της μεταπολεμικής Γερμανίας, σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη.
Από την αρχή της καριέρας του είχε την τύχη να δουλέψει με κάποιους ανθρώπους που όλοι τους, ανεξαιρέτως, του πρότειναν μια μέθοδο δουλειάς η οποία δεν έχει μέσα της καμία διάσταση εφησυχασμού και βολέματος. Σημαντικότερη στιγμή σε αυτή την καριέρα είναι η συνεργασία του με το «μεγάλο» θεατράνθρωπο Λευτέρη Βογιατζή. «Έχει επηρεάσει καθοριστικά τον τρόπο που δουλεύω. Με βοήθησε να διευρύνω τα όριά μου».
Ο Γιώργος Γάλλος νιώθει καλά ως ηθοποιός όταν έχει πετύχει να κάνει έργο την ανάγκη του. «Αν αυτό έχει γίνει και χωρίς συμβιβασμούς, εκπτώσεις και μιζέρια, τότε νιώθω ακόμα καλύτερα». Ανάλογα με τη διάθεσή του μπορεί να ακούσει τζαζ ή ραπ αλλά και ελληνική παραδοσιακή μουσική. «Αν είναι όμως να σιγοτραγουδήσω ένα κομμάτι, τότε μάλλον θα είναι κάποιο ριζίτικο».
Ντοστογιέφσκι, Μπόρχες, Μπέκετ, Παπαδιαμάντης αλλά και η σουφική ποίηση είναι τα πρώτα πράγματα που του έρχονται στο μυαλό στην ερώτηση «αγαπημένα αναγνώσματα». Στην ίδια κατηγορία με τα «αγαπημένα», δεν έχει σκεφτεί ακόμα ποιο είναι το μεγάλο όνειρό του. «Μπορώ, πάντως, να πω για μια μεγάλη επιθυμία που έχω. Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να ταξιδέψω, ας πούμε, για έναν ολόκληρο χρόνο σε διάφορα μέρη του κόσμου». Ενδεχομένως σε έναν τόπο όπου θα μπορέσει να συναντήσει τους ενοίκους του αγαπημένου του χαϊκού από τον Κομπαγιάσι Ίσσα, «Όπου Άνθρωποι, Μύγες και Θεοί».
Ο Εχθρός μου, του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 14 Νοεμβρίου από την Odeon. Η παράσταση To πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, του Ευγένιου Ο’ Νιλ, επαναλαμβάνεται στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου από τις 7 Νοεμβρίου.
