Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως άλλωστε και αρκετοί, που διέπρεψαν στο πολιτικό σόου της κομμουνιστοτραφούς πίστας, μετά την ιλιγγιώδη πορεία τους, προς τα οφίκια της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, δεν κατόρθωσαν να πείσουν, για τέταρτη φορά τους ψηφοφόρους, ότι θα… «ξεμπέρδευαν» με τα προηγούμενα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρωτοτύπησαν, για μια ακόμη φορά σε επιπολαιότητες, υπερβαίνοντας και το τρις εξαμαρτείν ενώπιον της κάλπης που ταιριάζει σε άνδρες μη αγαθούς. Και τώρα, ψάχνουν εναγωνίως να βρουν έναν επιγραμματοποιό που θα τους εξάγνιζε, μ’ ένα άλλο σωτήριο γνωμικό για τις δύο βουλευτικές αναμετρήσεις και το ασυγχώρητο ρεζιλίκι ενός δημοψηφίσματος, που κατεγράφη ως μνημείο ανεπανάληπτης απάτης εις βάρος της λαϊκής ετυμηγορίας.
Προφανώς μετά το άπαξ, δις και τρις εξαμαρτείν των αρχαίων ημών προγόνων το μόνο που ταιριάζει για την κάλυψη της εκλογικής ασωτείας είναι οι στίχοι απελπισίας του Διονυσίου Σολωμού: «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Προφανώς, η επιείκεια του εθνικού ποιητή καλύπτει τους ελάχιστα ενημερωμένους πολιτικά και καλόπιστους πολίτες, που ευκολότερα από κάθε άλλον πέφτουν θύματα πολιτικής απάτης και πλάνης. Και όχι τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα καιροσκόπους. Τους οπορτουνιστές, που με την υστερόβουλη ψήφο τους συχνά δυναμιτίζουν τα θεμέλια της Δημοκρατίας.
Ήδη έχει αρχίσει ανεπισήμως, αλλά δυναμικά η προεκλογική περίοδος (οσοδήποτε και αν ενοχλούνται από αυτό οι παρασιτικοί καρεκλοκένταυροι της Συριζανελικής Εξουσίας). Και ο Αλέξης Τσίπρας, αντί ν’ αντιμετωπίσει την συγκεκριμένη λαϊκή αποδοκιμασία, με μία έντιμη και υπεύθυνη αποχώρησή του από το πολιτικό προσκήνιο, παίζει και πάλι, με ασυγχώρητη επιπολαιότητα, το τελευταίο χαρτί στο εκλογικό καρέ.
Αυτό λοιπόν το τελευταίο χαρτί είναι η χωρίς, όπως συνηθίζει συγγνώμη, εγκατάλειψη του σταθερά καταποντιζόμενου σκάφους του ψευδο-αριστερο-ακροδεξιού κυβερνητικού μορφώματος και η επιχειρούμενη πολιορκία του εντός και εκτός Ελλάδας σοσιαλδημοκρατικού χώρου.
Η αρχή αυτής της απόπειρας χρονολογείται από ενάμιση περίπου χρόνο με το πλεύρισμα του Τσίπρα προς τον Φρανσουά Ολάντ. Μάλιστα ο τελευταίος, την εποχή εκείνη, γνώριζε μια απογοητευτική δημοσκοπική κατρακύλα και προφανώς από παραδρομή θεώρησε τον δικό μας Αλέξιο ως δεκανίκι. Σύντομα, ο Ολάντ εγκατέλειψε αυτό το αναποτελεσματικό φλέρτ, διαισθανόμενος μάλιστα ότι με τη «γνωριμία» αυτή προκαλεί θυμηδία, στο σύνολο του γαλλικού πολιτικού κόσμου.
Να όμως, που ο ημέτερος Αλέξιος δεν το βάζει κάτω και τώρα πλαγιοσκοπεί τον Εμμανουέλ Μακρόν, πάλι με τη φρούδα ελπίδα, ότι θα λάβει το χρίσμα του κεντροσοσιαλιστή. Όμως ο νέος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ήδη κρατεί σε πολύ μεγαλύτερη, από τον Ολάντ, απόσταση ένα μάλλον αφερέγγυο νεοφώτιστο της Σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα με ευδόκιμη προϋπηρεσία, σε προχωρημένες μορφές προεφηβικού αριστερισμού,που ευφυέστατα τον είχε χαρακτηρίσει ως «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» ο ίδιος ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν.
Επιπλέον, ο Μακρόν δεν πάσχει ούτε από αμνησία, ούτε και από μικρόνοια, για να λησμονήσει, ότι οι ευχές του ΣΥΡΙΖΑ, για νίκη του συνιδρυτή του γαλλικού κόμματος της Αριστεράς Ζαν ΛικΜελανσόν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, αυτή λοιπόν η ανοιχτή συμπαράσταση προς τον μάλλον ύπουλο αντίπαλο του Μακρόν, δεν εξαγνίζεται με καμμιά μα καμμιάψευδοαριστερή κολακεία.
Τέλος ο ημέτερος Αλέξιος ας μην ξεχνά, ότι ο Μακρόν ως επιτυχημένος οικονομολόγος, πρώην υπουργός Οικονομικών, αλλά και επιχειρηματίας, με ευδόκιμη παρουσία στον τραπεζικό τομέα εμπιστεύεται άτομα καλής πίστεως και με ανεγνωρισμένα συναλλακτικά ήθη και όχι χαρακτήρες με ρευστή συνείδηση…
Και λίγα λόγια, τέλος, για το «σχέδιο» του Αλ. Τσίπρα, να προσεταιριστεί και να απορροφήσει την Φώφη Γεννηματά σε ένα ενδεχόμενο συνεργατικό πολιτικό σχήμα, αν η Ελλάδα οδηγείτο σε εκλογές με την απλή αναλογική. Εδώ είναι που «το γινάτι βγάζει μάτι»… Έλεος Αλέξιε! Λυπήσου τουλάχιστον τον εαυτό σου!
