Ερώτημα: Τι σχέση έχουν τα πικρά γεγονότα της Ειδομένης με την Έξοδο του Μεσολογγίου; Ιστορικά καμία. Όμως, ως προς το πώς «λειτουργεί» αυτός ο τόπος και ως προς το πώς καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε, με μια χούφτα αστυνομικών της γείτονος μικρής χώρας να εισβάλουν κανονικά στο ελληνικό έδαφος και να διεξάγουν ανενόχλητοι επιχειρήσεις με χημικά και πλαστικές σφαίρες, τεράστια. Γιατί μια χώρα που δεν σέβεται την ιστορία της, δεν θυμάται και δεν τιμά τις πιο μεγάλες ώρες του λαού της, τι άλλο μπορεί να περιμένει; Τίποτα…
Ήταν μία από τις πιο μακρές, βασανιστικές, ηρωικές πολιορκίες στην παγκόσμια πολεμική ιστορία. Τηρουμένων των αναλογιών, κυρίως της διαφοράς κλίμακας μεγέθους, μόνον εκείνη του Λένινγκραντ από τους Γερμανούς στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί να συγκριθεί ποιοτικά με την Πολιορκία του Μεσολογγίου που τελείωσε έπειτα από ένα χρόνο ασταμάτητου σφυροκοπήματος και φωτιάς με την ηρωική Έξοδο από την οποία προχθές Κυριακή συμπληρώθηκαν 190 χρόνια – αλλά κανείς δεν δείχνει να το θυμάται πια… Οι ιστορίες μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Όπως μοιάζει και η έμπνευση που οι δύο πολιορκίες προσέφεραν σε αθάνατα έργα της τέχνης: η πρώτη στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Σολωμού, η δεύτερη στη «Συμφωνία του Λένινγκραντ» του Σοστακόβιτς.
Όσο όμως κι αν διαφέρουν οι κλίμακες και οι δύο πολιορκίες υπήρξαν εξαιρετικά σημαντικές για τη διεθνή ισορροπία της εποχής τους: η σημασία του Λένινγκραντ είναι πασίγνωση. Για το Μεσολόγγι ίσως λιγότεροι γνωρίζουν ότι η θυσία των πολιορκημένων Ελλήνων δεν ήταν μόνον ένα μέγα ηθικό παράδειγμα αλλά και απαρχή της τελικής έκρηξης του κινήματος του Φιλελληνισμού και της αλλαγής πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: λίγο καιρό αργότερα, έπειτα από έξι χρόνια ελληνικής επανάστασης που πλέον πνιγόταν στο αίμα, οι συνθήκες θα είχαν ωριμάσει ώστε οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Ρώσοι να καταναυμαχίσουν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο όχι τόσο για να διασώσουν την επανάσταση, όσο για να ανοίξουν έτσι το πιο μακρόσυρτο και πολύπλοκο πεδίο σύγκρουσης της Ιστορίας, το Ανατολικό Ζήτημα. Δηλαδή, τη διάλυση και το διαμοιρασμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ζήτημα το οποίο με διαφόρους τρόπους κράτησε πολλές δεκαετίες και λύθηκε στον επόμενο αιώνα, ενώ, ουσιαστικά έχει αρχίσει και επανέρχεται και σήμερα με τα όσα συμβαίνουν στα νότια και ανατολικά της Τουρκίας που διεκδικεί ευθέως και πάλι το ρόλο της Υψηλής Πύλης για πρώτη φορά μετά την αποσύνθεσή της.
Η αληθινή τραγωδία του Μεσολογγίου όμως δεν υπήρξε εκείνη η μεγάλη έξοδος – αυτή πέρασε ποικιλοτρόπως στην Αθανασία. Υπήρξε ότι δυστυχώς, τόσες γενιές αργότερα, η ελληνική πολιτεία που στήθηκε χάρη (και) στο Μεσολόγγι και πάνω στα αποκαίδια του, αποδείχθηκε ανίκανη να κατανοήσει αληθινά τη σημασία και το παράδειγμά του, γεγονός που αποτελεί και μέτρο της παρακμής της. Και ότι φτάσαμε στο ανήκουστο: οι περισσότεροι να μην γνωρίζουν καν τα γεγονότα, ενώ μια «αριστερή», λέει, ελληνική κυβέρνηση να το κοιτάει «ιδεολογικά» καχύποπτα, από απόσταση, χωρίς μνήμη και συνείδηση.
Υπάρχει βέβαια η εξήγηση: άλλο μεγάλη έξοδος των ηρώων, των ανθρώπων της αλήθειας, κι άλλο μικρή, των μικρών ανθρώπων της απάτης και του ψεύδους, που η Ιστορία τους ενοχλεί και θέλουν να την «πειράξουν», επειδή δεν χωράει στα χθαμαλά μέτρα τους και γνωρίζουν καλά ότι η δική τους επερχόμενη έξοδος θα είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μεγάλη και ότι η «σελίδα» τους στην Ιστορία θα είναι θλιβερή, σε μία Ελλάδα που τελικά, παρά το γνωστό εμβατήριο, πεθαίνει…
