Η εκδοτική χρονιά είναι πλούσια και παρηγορητική, παρά την κρίση.

Εχουµε τη βιογραφία του Πέτρου Μακρή-Στάικου « Ο Αγγλος Πρόξενος»: Ο υποπλοίαρχος Noel C. Rees και οι βρετανικές µυστικές υπηρεσίες: Ελλάδα – Μέση Ανατολή (1939-1944) (Ωκεανίδα).

Μια σκοτεινή περίοδος, κρυµµένη πίσω από τα παραπετάσµατα των στερεοτύπων, που τώρα αποκαλύπτεται. Εχουµε το πρώτο µυθιστόρηµα του Ιταλο Σβέβο Μια ζωή (Printa), µια ιστορία µαταίωσης και αδυναµίας που βγαίνει µέσα από τον γοητευτικό κόσµο της Μεσευρώπης, εκεί που είναι τοποθετηµένο και το αριστούργηµά του Η συνείδηση του Ζήνωνα. Το µυθιστόρηµα του Τριεστίνου Σβέβο µάς οδηγεί σε µιαν άλλη ιστορία µαταίωσης και τραγωδίας, τοποθετηµένη, ευρύτερα, στον ίδιο χώρο. Είναι το ιστορικό δοκίµιο του Χάινριχ Βίνκλερ Βαϊµάρη: Η ανάπηρη δηµοκρατία 1918-1933 (Πόλις), µια συναρπαστική αφήγηση για µια περίοδο κρίσης της ευρωπαϊκής ιστορίας που είναι χρήσιµο να τη γνωρίσουµε. Ο τόµος Η λογική της παράνοιας , µε συγκεντρωµένες τις συνεντεύξεις του Στέλιου Ράµφου (Αρµός), δεν είναι απλώς παρηγορητικός αλλά µας δίνει τα κλειδιά για να κατανοήσουµε συµπεριφορές και παθολογίες του ατοµικού και συλλογικού ελληνικού εγώ µας. Ο Τζορτζ Στάινερ δεν µας αφήνει ποτέ αδιάφορους, γιατί πάνω απ’ όλα είναι ένας στοχαστικός αφηγητής. Το βιβλίο του Τα µαθήµατα των δασκάλων (Scripta) είναι µια ανατοµία της διαδικασίας της διδασκαλίας και της παράδοσης και της εξουσιαστικής ή απελευθερωτικής σχέσης διδάσκοντος και διδασκοµένου, δασκάλου και µαθητή.Από µια (παράξενη) σύµπτωση τα καλύτερα βιβλία της ελληνικής λογοτεχνίας ανήκουν εφέτος στη µικρή φόρµα. Ο Γιώργος Σκαµπαρδώνης είναι ευρηµατικός και απολαυστικός στο Περιπολών περί πολλών τυρβάζω (Πατάκης), πραγµατικά ο µετρ του διηγήµατος. Η Ζυράννα Ζατέλη στη συλλογή Ηδονή στον κρόταφο (Καστανιώτης)

ανοίγει χαραµάδες στο εργαστήριο της γραφής της. ∆ιαβάζοντάς τη, µε κάνει να νιώθω ότι είναι ο θηλυκός Πόου µας. Η Ιωάννα Καρυστιάνη έχει έναν κινηµατογραφικό δυναµισµό στη συλλογή Καιρός σκεπτικός (Καστανιώτης). Ασφαλώς η βιογραφία του Στιβ Τζοµπς από τον Γουόλτερ Αϊζακσον (Ψυχογιός) δεν δίνει µόνο ένα παράδειγµα ζωής αλλά κυρίως ένα παράδειγµα ευρηµατικότητας και διαρκούς αναζήτησης της καινοτοµίας. Τέλος, το επίτευγµα του Αλέξανδρου Μασσαβέτα Κωνσταντινούπολη, η πόλη των απόντων (Πατάκης), ταξιδιωτικό χρονικό απαλλαγµένο από την κουραστική νοσταλγία και τον άρρωστο εθνικισµό.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ