Λυπάµαι, αλλά η Ελλάδα δεν ταλαιπωρείται από τις απεργίες των ταξιτζήδων, ούτε από τις στάσεις των µέσων µαζικής µεταφοράς, ούτε από τις καταλήψεις δηµόσιων κτιρίων, ούτε από τη ΓΕΝΟΠ-∆ΕΗ, ούτε από τα σκουπίδια… Η Ελλάδα ταλαιπωρείται από ένα τεράστιο κενό εξουσίας, το οποίο έχει αφήσει όλα αυτά τα φαινόµενα ανεµπόδιστα και ανενόχλητα να την παραλύουν.

Λυπάµαι, αλλά το πρόβληµα δεν είναι οι συντεχνίες, ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε οι εκβιασµοί όσων προσπαθούν µε κάθε τρόπο και κάθε µέσο να διατηρήσουν τα κεκτηµένα τους. Το πρόβληµα είναι ότι όλοι αυτοί παίζουν χωρίς αντίπαλο, δεν βρίσκουν κανέναν απέναντί τους. Λυπάµαι, αλλά το ζήτηµα δεν είναι η τρόικα, ούτε οι απαιτήσεις της, ούτε οι δεσµεύσεις – αυτές ή κάποιες άλλες… Το ζήτηµα είναι ότι η χώρα στερείται πολιτικής ηγεσίας, η οποία θα αντιµετωπίσει µε αποφασιστικότητα και τα προβλήµατα και τις συντεχνίες και την τρόικα.

Και πώς θα αντιµετωπιστούν; θα ρωτήσετε. «Με όλους τους τρόπους» είναι η απάντηση. Με τον διάλογο, µε την πειθώ, µε την κατανόηση, µε τη σύνθεση, αλλά και µε την επιβολή του νόµου ή την ισχύ της συντεταγµένης πολιτείας – όταν ο νόµος ή η ισχύς αυτή αµφισβητούνται…

∆εν λέω καµιά εξυπνάδα. Ολες οι χώρες του πολιτισµένου κόσµου έτσι λειτουργούν. Εκτός ίσως από τη χώρα µας… Οπου κάθε µέρα ακούω κάποιον στην τηλεόραση να απειλεί ότι «θα χυθεί αίµα». ∆ηλαδή, ποιον απειλεί;

Πολύ φοβούµαι, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση έχει ουσιαστικώς παραιτηθεί από την άσκηση της εξουσίας. Τριάντα άνθρωποι έχουν καταλάβει µια χωµατερή, πνίγουν τις πόλεις στα σκουπίδια και κανένας αρµόδιος δεν κάνει την παραµικρή κίνηση για να τους εµποδίσει.

Ξέρετε γιατί; Για µικροπολιτικούς και µικροσυντεχνιακούς λόγους.

Οι περισσότεροι υπουργοί δεν υπολογίζουν τη σωτηρία της χώρας, αλλά την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Το µόνο που τους νοιάζει είναι να µη γίνουν πολύ δυσάρεστοι.

Οι θεσµοί της Πολιτείας υπολειτουργούν – ίσως επειδή διαισθάνονται ότι η θέση τους είναι πλησιέστερα στο εδώλιο του κατηγορουµένου παρά στην έδρα του κατηγορουµένου…

Η δεξιά αντιπολίτευση συµπεριφέρεται συµπλεγµατικά απέναντι στη «λαϊκή δυσαρέσκεια» από τότε που αποφάσισε ότι εκτός από ∆εξιά είναι και «λαϊκή».

Η αριστερή αντιπολίτευση είναι κεντρικό µέρος του προβλήµατος, όχι της λύσης.

Τι µένει, λοιπόν; Μένει το απόλυτο κενό εξουσίας σε µια χώρα που διαλύεται καθηµερινά.

∆εν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος. ∆εν ξέρω πόσο θα διαρκέσει το κενό. ∆εν ξέρω ποιος τελικά θα το καλύψει. Ξέρω όµως ότι όποιος το κάνει θα κερδίσει και την παρτίδα.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ