Κάποτε στην Ελλάδα θα πρέπει να πάρουμε ίσως απόφαση ότι δεν μπορεί να είμαστε όλοι για όλα. Ένας πολιτικός για παράδειγμα μπορεί να κατανοεί τους «αγανακτισμένους» μπορεί ακόμα και να υιοθετεί αιτήματά τους, δεν μπορεί όμως να κατέβει στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθεί μαζί τους. Δικαίως ή αδίκως αυτοί διαμαρτύρονται εναντίον του. Αν συμφωνεί σε όλα οφείλει να παραιτηθεί. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι βλέπουν το Σύνταγμα σαν ευκαιρία για καριέρα.
Όπως και κάποια μέσα ενημέρωσης βέβαια που έχουν επιδοθεί σε έναν πρωτοφανή διαγωνισμό κολακείας των «αγανακτισμένων» – κι όταν γυρνάνε τα λέιζερ στις κάμερες οι οργανωμένοι της πλατείας αλλάζουν απλώς πλάνο. Κάποιοι φτύνουν κι οι άλλοι λένε ότι βρέχει. Γιατί βέβαια, εκείνοι τουλάχιστον που δίνουν τον τόνο στο χορό, όση κριτική ασκούν στο πολιτικό σύστημα άλλο τόσο την απευθύνουν και στα μέσα ενημέρωσης.

Κάνουν ορισμένοι ότι δεν το καταλαβαίνουν είτε επειδή υποκύπτουν στην τρομοκρατία του πλήθους είτε για τον αρχαιότερο των λόγων – την τηλεθέαση. Χωρίς να βλέπουν ότι έτσι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να υπονομεύουν την αξιοπιστία τους.

Να μην ξεχάσουμε και τους καθηγητές όμως- όχι ίσως όλους, κάποιοι εξακολουθούν να λένε ότι έλεγαν. Κάποιοι άλλοι όμως εμφανώς θέλουν να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ- όλοι έχουμε ένα παρελθόν βλέπετε. Και καταλήγουν να λένε τέτοιες αρλούμπες που αν έδιναν εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο θα έκοβαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.
Με τούτα και με κείνα είναι να μην αγανακτήσουμε όλοι;