Μερικοί μήνες έχουν περάσει μόνο από την τελευταία εμφάνιση της Σιλβί Γκιλέμ στην Ελλάδα. Παρ΄ ότι η σουπερστάρ γαλλίδα χορεύτρια έρχεται αρκετά συχνά στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κοινό μοιάζει να μην τη χορταίνει. Ετσι, η επικείμενη νέα παρουσία της στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών, έχει αναχθεί και πάλι σε ένα από τα πλέον αναμενόμενα γεγονότα του εφετινού πολιτιστικού καλοκαιριού, πράγμα το οποίο σαφώς αποδεικνύεται και από τη ζήτηση εισιτηρίων…
Η αλήθεια είναι πως στη λατρεία τους αυτή για την Γκιλέμ οι Ελληνες δεν είναι μόνοι. Στα 46 της χρόνια σήμερα η «επαναστάτρια» που κατάφερε να αλλάξει την εικόνα της σύγχρονης μπαλαρίνας έχει αναρίθμητους φανατικούς θαυμαστές διεθνώς. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους θεατές αλλά και για τους ανθρώπους του χώρου της: τους κορυφαίους χορογράφους, ας πούμε, οι οποίοι δημιουργούν έργα για αυτήν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Σουηδός Ματς Εκ, το έργο του οποίου «Αjo» (Βye) θα ερμηνεύσει η Γκιλέμ στο Ηρώδειο.
«Αυτό που με κάνει να θέλω να δουλεύω μαζί της είναι η χαρακτηριστική, διακριτή φωνή της» δήλωνε πρόσφατα.
Από την πλευρά του ο Αμερικανός Γουίλιαμ Φορσάιθ (το έργο του οποίου «Rearray» θα χορέψει επίσης στο Ηρώδειο από κοινού με τον Νικολά Λε Ρις) θυμάται με συγκίνηση την πρώτη του συνεργασία μαζί της το 1987. Η Γκιλέμ ήταν τότε 22 ετών και τρία χρόνια νωρίτερα είχε κιόλας γίνει etoile στο Μπαλέτο της Οπερας του Παρισιού η ανώτερη κατάταξη για γυναίκα χορεύτρια του συγκροτήματος- από τον «μέντορά» της Ρούντολφ Νουρέγεφ. «Θυμάμαι τον ενθουσιασμό της βοηθού μου όταν μου έλεγε ότι πρέπει οπωσδήποτε να δω αυτό το κορίτσι» έλεγε πρόσφατα ο Φορσάιθ. «Κοιτάξαμε από ένα μικρό παραθυράκι στο στούντιο του μπαλέτου, την ώρα που έκανε ασκήσεις στην μπάρα. Ηταν πραγματικά καταπληκτική, σε μαγνήτιζε…».
Εχοντας συνεργαστεί επανειλημμένως μαζί της, ο Φορσάιθ δηλώνει γοητευμένος από την «εξυπνάδα της τέχνης της».
Για την Γκιλέμ έχουν κατά καιρούς γραφεί πάμπολλα στον διεθνή Τύπο. Οσο για τους βασικούς σταθμούς της ζωής και της καριέρας της είναι λίγο- πολύ γνωστοί: γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1965 στο Παρίσι από πατέρα μηχανικό αυτοκινήτων και μητέρα γυμνάστρια. Η τελευταία την έστρεψε στη γυμναστική και ήταν τόσο καλή ώστε στα 11 χρόνια της επελέγη για εντατική προπόνηση με σκοπό να εκπροσωπήσει τη χώρα της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η μικρή δεν έδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Αντιθέτως, φοβήθηκε:
«Η δοκός ήταν ο εφιάλτης μου. Ηταν τόσο εύκολο να πάθεις ατύχημα…κυριολεκτικά τρομακτικό» θυμόταν πολλά χρόνια αργότερα η Γκιλέμ. «Ευτυχώς, οι γονείς μου το κατάλαβαν και δεν με πίεσαν.Τότεμου προσφέρθηκε μια εναλλακτική:να πάω στο μπαλέτο της Οπερας του Παρισιού.Το προτίμησα αλλά δεν τρελαινόμουν κιόλας.Μισούσα την πειθαρχία. Ηταν πιο αγχωτικό από τη γυμναστική. Αλλωστε δεν μεγάλωσα σε οικογένεια που πήγαινε στην όπερα ή στο μπαλέτο».
Η στιγμή που άλλαξε τα πάντα μέσα της ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε στη σκηνή. «Το σανίδι είναι για μένα, όλα τα υπόλοιπα δεν μετρούν» δηλώνει σταθερά από τότε. Στην αρχή ήταν τόσο ντροπαλή ώστε προτιμούσε να κρύβεται στα παρασκήνια παρά να μιλάει στον Τύπο.
«Δεν μπορούσα να μιλώ στους δημοσιογράφους» έλεγε όταν πια είχε γίνει διάσημη. «Τελικά,ξεπέρασα τη συστολή μου γιατί κατάλαβα πωςόταν οι άλλοι μου έκαναν ερωτήσεις, έπρεπε να βάλω λέξεις σε αυτό το οποίο για μένα ήταν ενστικτώδες. Το να το κάνω στη σκηνή δεν ήταν αρκετό. Αρχισα λοιπόν να σκέπτομαι,να αναλύω».
Εκτοτε η Γκιλέμ έχει μιλήσει αρκετά, χωρίς όμως ποτέ να «εξαντληθεί» από τα μίντια. Για τα χρόνια του Παρισιού, τη ρήξη της με τον Νουρέγεφ, την απόφασή της να πάει στη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου το 1989, όπου κέρδισε τον περίφημο τίτλο της «δεσποινίδος Οχι» εξαιτίας της σταθερής επιθυμίας της να δουλεύει ανεξάρτητα από το συγκρότημα…
«Τότε ήμουν διαφορετική»- έχει πει-, « λιγότερο εύπλαστη και περισσότερο ανόητη και κλειστή. Ημουν όμωςκαι πολύ ντροπαλή.Παράλληλα, ήταν πολύ σημαντικό για μένα να κάνω ξεκάθαρο το τι κάνω και γιατί.Ηθελα να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι γι΄ αυτό εργάζομαι,γι΄ αυτό ξυπνώ το πρωί.Γιατί έχω έναν σκοπό και όταν θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου σωστά,μικρές λεπτομέρειες όπως αυτή δεν έχουν σημασία…».
Την τελευταία δεκαετία η Γκιλέμ έχει στραφεί σταθερά στον σύγχρονο χορό συνεργαζόμενη με χορογράφους όπως ο Ράσελ Μάλιφαντ, ο Ακραμ Καν κ.ά. «Κάθε μέρα ευχαριστώ το σώμα μου για όσα μου έχει δώσει» έλεγε πρόσφατα. «Του ζήτησα πολλά πράγματα πολύ νωρίς και ανταποκρίθηκε εντυπωσιακά. Στη δουλειά μας είναι σημαντικό να ξέρεις τον εαυτό σου,τα όριά σου.Οι επιλογές μου υπαγορεύθηκαν από το πάθος που με διακατέχει,πείτε το κεραυνοβόλο έρωτα αν θέλετε. Είναι σαν τους ηθοποιούς που όταν παίρνουν το Οσκαρ λένε το στερεότυπο:“θέλω να ευχαριστήσω τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τον ατζέντη μου”. Στην πραγματικότητα, ο μόνος που θέλεις να ευχαριστήσεις είναι ο εαυτός σου. Αυτός έχει κάνει όλη τη δουλειά…».
Εχει άραγε απασχολήσει την Γκιλέμ η στιγμή που θα αποχαιρετήσει τη σκηνή; Πόσο κοντά είναι άραγε αυτή;«Φυσικά το έχω σκεφθεί.Κάθε μέρα το σκέπτομαι»δήλωνε πρόσφατα.«Θα είναι μια μεγάλη και σκληρή αλλαγή στη ζωή μου αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά σχέδια και ενδιαφέροντα…».
Η Γκιλέμ προσέχει τη διατροφή της όπως κάθε άνθρωπος«που θέλει να είναι σε φόρμα όταν βγαίνει στον δρόμο», καπνίζει ελεγχόμενα,αγαπά τη φύση,τα άλογα,εξασκείται καθημερινά και της αρέσει να μαθαίνει ξένες γλώσσες.Η μητρότητα,άραγε,την απασχόλησε ποτέ;
« Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν θέλησα να κάνω παιδί και αυτό ήταν συνειδητή απόφαση»έχει πει.«Ακόμη και αν μου άρεσε η εμπειρία,η ευθύνη που αναλαμβάνεις είναι κάτι άλλο.Ετσι αποφάσισα ότι δεν θα το προσπαθήσω.Δεν το μετανιώνω.Εζησα και θα ζήσω στο μέλλον άλλα πράγματα…».
Η Σιλβί Γκιλέμ θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο στις 19 και 20 Ιουλίου.Η παράσταση «6.000 μίλια μακριά» περιλαμβάνει τις χορογραφίες: «Αjo (Βye)» του Ματς Εκ (χορεύει η Σιλβί Γκιλέμ), του Γουίλιαμ Φορσάιθ (χορεύουν η Σιλβί Γκιλέμ και ο Νικολά Λε Ρις) και «27′52»» του Γίρζι Κίλιαν (χορεύουν οι Ορελί Καϊλά και Κέντα Κογίρι).
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
