Ο στόχος που είχε τεθεί σε έκθεση του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για τις μειονότητες το 1946, για τον εορτασμό της 500ής επετείου της Αλωσης το 1953, χωρίς την παρουσία των Ρωμιών στην Πόλη, επιτεύχθηκε σε σημαντικό βαθμό με καθυστέρηση 11 ετών, έχοντας αποτύχει να επιτευχθεί το αποτέλεσμα αυτό με το μαζικό πογκρόμ της νύχτας της 6-7/9/1955.
Η κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού το 1964 εκμεταλλευόμενη μια μακρόχρονη εκκρεμότητα και παρά τη σαφή υπαγωγή των ελλήνων υπηκόων της Πόλης στο καθεστώς Εταμπλί, εφάρμοσε την πολιτική απελάσεων και εξαναγκασμού σε εκπατρισμό με την εφαρμογή ενός ευρέος φάσματος καταπιεστικών μέτρων. Αποτέλεσμα ήταν η μείωση του πληθυσμού της ελληνικής κοινότητας σε διάστημα 12 μηνών μετά τον Μάρτιο του 1964 από 90.000 σε 30.000.
Τα αντιμειονοτικά μέτρα που σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν από την Ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων (Azınlıklar Tali Komisyonu) την περίοδο των ετών 1962-2003 εξανάγκασαν σε έξοδο το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνορθόδοξης κοινότητας και των άλλων μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. Τα αντιμειονοτικά αυτά μέτρα αποτελούν βάναυσες παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου Ρώμης (1950) και όλων των άρθρων της Σύμβασης της Λωζάννης για την προστασία των μειονοτήτων. Οι διωγμοί υπήρξαν επίσης συστηματικοί κατά των ιδρυμάτων των μειονοτήτων, με κορυφαία την απόφαση το καλοκαίρι του 1974 του Ανώτατου Αναιρετικού Δικαστηρίου για την κατάσχεση όλων των περιουσιών που είχαν αποκτήσει τα μειονοτικά ευαγή ιδρύματα την περίοδο 1936-1974 με το αιτιολογικό ότι τα μέλη των μειονοτήτων, αν και είναι πολίτες της χώρας, όμως είναι και ξένοι πολίτες. Πρόκειται για νομική εκτροπή που καταργήθηκε με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τα τελευταία 10 χρόνια. Παρά το ότι έχουν επιστραφεί αρκετές περιουσίες, δεν έχουν αρθεί πολλές αδικίες κατά των μειονοτικών ευαγών ιδρυμάτων.
Η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών έχει υποβάλει τα τελευταία τρία χρόνια τις απαιτήσεις της προς την κυβέρνηση της Τουρκίας, ώστε να υπάρξει έναρξη της πορείας προς αποκατάσταση και επανόρθωση των μαζικής κλίμακας παραβιάσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου που έχει υποστεί η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Κωνσταντινούπολης με γνώμονα το Ψήφισμα 60/147 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Οι απαιτήσεις αυτές αποτελούν ζήτημα σεβασμού δημοκρατικών αρχών και δικαιωμάτων του ανθρώπου και η πραγματοποίησή τους θα είναι προς όφελος όλων των πολιτών της Τουρκίας.