Ενας φίλος επέμενε αποφασιστικά. Οι νεόνυμφοι Τζον και Ντομινίκ έπρεπε να αγοράσουν τον πίνακα αυτού του, αν μη τι άλλο, ιδιοσυγκρασιακού καλλιτέχνη, για να διακοσμήσουν έναν τοίχο στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι. Το όνομά του ήταν Μαξ Ερνστ. Εκείνοι δίστασαν λίγο, αλλά ακολούθησαν τη συμβουλή του. Aνέθεσαν λοιπόν στον μείζονα εκπρόσωπο του σουρεαλισμού να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο της Ντομινίκ. Οταν είδαν το αποτέλεσμα, αποκαρδιωμένοι καταχώνιασαν το έργο και συνέχισαν τη ζωή τους. Θα περνούσε λίγος καιρός για να δουν το λάθος τους. Το ζεύγος Ντε Μενίλ έμελλε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους πάτρονες και υποστηρικτές του γερμανού ζωγράφου και γλύπτη. Mε τη συνδρομή και του «δικού» μας Αλέξανδρου Ιόλα, ο οποίος τους μύησε για τα καλά στον κόσμο των σουρεαλιστών και συνέδραμε στη συγκρότηση της συλλογής τους, μίας από τις μεγαλύτερες του 20ού αιώνα.
Ορισμένα από τα περισσότερα από εκατό έργα του που είχαν στην κατοχή τους μπορεί να τα δει κανείς στο Μουσείο που στεγάζει τη συλλογή τους στο Χιούστον του Τέξας. Εκεί δηλαδή όπου μετανάστευσαν επί της ουσίας στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν μπήκαν οι ναζί στο Παρίσι. Στη νέα τους πατρίδα, όπου θα έμεναν τελικά μέχρι το τέλος της ζωής τους, έφεραν τον αριστοκρατικό αέρα αλλά και το ανοιχτό πνεύμα του παλιού κόσμου της Ευρώπης, το οποίο σπανίζει ακόμη και σήμερα. «Οι προικισμένοι, οι ταλαντούχοι καλλιτέχνες είναι οι σπουδαίοι ευεργέτες αυτού του κόσμου» έλεγε η Ντομινίκ στα εγκαίνια του Μουσείου The Menil Collection το 1987. «Η ζωή ξεχειλίζει από την ψυχή τους, από την καρδιά τους και από τα δάχτυλά τους. Είναι αυτοί που μας δίνουν πίσω τα απολύτως ουσιώδη της ζωής».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
