Εκείνος ο δίσκος της Ελένης Βιτάλη ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις που θυμάμαι να έχουμε ζήσει στην ελληνική δισκογραφία τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Κατ’ αρχάς, λίγοι γνωρίζαμε μέχρι τότε πως η Βιτάλη έγραφε δικά της τραγούδια, μόνο κοντινοί της άνθρωποι το γνώριζαν. Οπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, η ίδια στεκόταν με μια αμηχανία μπροστά στα δικά της τραγούδια, δεν τα θεωρούσε κάτι ιδιαίτερο. Επειτα από παρότρυνση του ηχολήπτη Γρηγόρη Τακισιάν, πήγε τα τραγούδια της στον Γιάννη Σπάθα, ο οποίος ενθουσιάστηκε, έκλεισε στούντιο για την ηχογράφηση και ανέλαβε ο ίδιος τις – πραγματικά υποδειγματικές – ενορχηστρώσεις. Ο δίσκος περιέχει τραγούδια που γράφτηκαν σε διάστημα 20 ολόκληρων χρόνων, με πρώτο την «Κιβωτό» που έγραψε μόλις γέννησε τον γιο της. Ομως οι εκπλήξεις δεν εξαντλούνται εδώ. Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως μία από τις σπουδαιότερες ελληνίδες ερμηνεύτριες έγραφε δικά της τραγούδια, αλλά το ότι κατάφερε να δημιουργήσει έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της δεκαετίας του ’80. Δεν εξαιρείς κανένα τραγούδι, με τις «Μοναχικές γιαγιάδες» και κυρίως το «Ενα χειμωνιάτικο πρωί» να κερδίζουν τη μερίδα του λέοντος στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
