νοιξη του 1943. Στη ράμπα του Μπίρκεναου ο Οβαδιάς, έλληνας εβραίος από τη Θεσσαλονίκη, υποδέχεται την οικογένεια του αδελφού του Μωύς. Το 1946 τα δύο αδέλφια, επιζήσαντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, θα επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη. Η Ρεβέκκα, η Ρασέλ και η Ρενέ, η γυναίκα και οι κόρες του Μωύς, έχουν χαθεί στο Αουσβιτς. Στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, με τη βαριά ενοχή του επιζώντος, ο Μωύς προσπαθεί να βρει νέα πατήματα, να ξαναστήσει μια ζωή, να ξαναφτιάξει την επιχείρησή του, να δημιουργήσει μια νέα οικογένεια. Αυτή τη ζωή μετά, μετά τα δύο χρόνια στο Αουσβιτς, μετά τη φρίκη, την απώλεια, τον πόνο, τη ζωή του πατέρα του Μωύς Νατάν αφηγείται ο Μπένης Νατάν στο πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο του, τη μυθιστορηματική βιογραφία Το μέλλον του ήταν στο παρελθόν του (εκδ. Αλεξάνδρεια). Δεν είναι το πρώτο βιβλίο που επιδίδεται στην αναψηλάφηση του τραύματος του Αουσβιτς, το ενδιαφέρον όμως εδώ βρίσκεται στην έμφαση στην επάνοδο, στην επιστροφή από την κόλαση και στις ψυχικές μεθοδεύσεις που γίνονται προκειμένου να επιτευχθεί το νέο ξεκίνημα. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1954, καθηγητής Αεροδιαστημικής στο Πανεπιστήμιο Technion του Ισραήλ, ο Μπένης Νατάν, σε ένα κείμενο όπου η μυθοπλαστική αφήγηση λειτουργεί ως συνδετικό υλικό στους αρμούς μεταξύ οικογενειακής ιστορίας, χρονικού, βιογραφίας και αυτοβιογραφίας, επιχειρεί να κατανοήσει τον πατέρα του και το σύνδρομο του επιζώντος αλλά να επεξεργαστεί και τη δική του δευτερογενή ενοχή, μια και η δική του ύπαρξη ήταν συνέπεια του αφανισμού της πρώτης οικογένειας του πατέρα του. Τα πραγματικά πρόσωπα γίνονται μυθιστορηματικοί χαρακτήρες σε μια ισορροπημένη αφήγηση εκφραστικής οικονομίας η οποία ανασυνθέτει με ρεαλισμό και χάρη τη ζωή της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης και την επιθυμία για ζωή του Μωύς χωρίς να υποκύψει σε εύκολες λυρικές εξάρσεις μιας υπερχειλίζουσας αισθηματολογίας – πράγμα καθόλου αναμενόμενο στη διαχείριση αυτού του μεγάλου θέματος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
