Κάθε χρόνο, τέλη Μαΐου με αρχές Ιουνίου, λίγο προτού ανατείλει ο ήλιος στη θέση Θυμέ Κάμπος της επαρχίας των Σφακίων, μια στρατιά νεκρών πολεμιστών με αστραφτερές πανοπλίες προελαύνει προς τη θάλασσα πάνω από το Φραγκοκάστελο. Λένε πως είναι ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους στρατιώτες του που υπερασπίστηκαν το κάστρο από τους Οθωμανούς. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται Δροσουλίτες επειδή εμφανίζεται με τη δροσιά της χαραυγής. Αληθινό ή όχι, λίγη σημασία έχει. Οι Γερμανοί στην Κατοχή πυροβόλησαν τις σκιές, αλλά αυτές συνέχισαν να προελαύνουν.
Δροσουλίτες όμως δεν υπάρχουν μόνο στα Σφακιά της Κρήτης. Υπάρχουν και στην καθημερινότητά μας, δίπλα μας. Είναι κάποιοι άνθρωποι – δημιουργοί εν προκειμένω – που λειτουργούν ως Δροσουλίτες. Εμφανίζονται όποτε κρίνουν εκείνοι και, το κυριότερο, εμμένουν στην πορεία τους. Προελαύνουν με το έργο τους αδιαφορώντας ποιοι τους βλέπουν και ποιοι όχι. Οπως ακριβώς συνέβαινε με τον συνθέτη και μουσικολόγο Χριστόδουλο Χάλαρη, ο οποίος πέθανε την περασμένη Πέμπτη σε ηλικία 73 ετών (1946-2019). Γεννημένος στη Κρήτη (την εγκατέλειψε πολύ νωρίς), μπολιάστηκε με το πείσμα των Κρητικών αφήνοντας πίσω του ένα έργο ιδιαίτερο, ένα έργο που ενώ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ακαδημαϊκό, είναι εν τούτοις σίγουρα φιλοσοφικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
