Βρισκόμαστε στο 1980 και ένας φίλος του Διονύση Σιμόπουλου έχει ένα σημαντικό ερώτημα να του θέσει. «Ο γιος μου τελείωσε το Φυσικό της Κρήτης και θέλει να γίνει αστροφυσικός. Τι λες, θα μπορέσει να βρει δουλειά;». Ο Σιμόπουλος, διευθυντής τότε του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, του απάντησε δίχως να διστάσει: «Κοίταξε, έχει μπροστά του άλλα τέσσερα χρόνια για το διδακτορικό, τρία-τέσσερα χρόνια για να πάει στο εξωτερικό και να ανοίξει τα μάτια του. Σε οκτώ χρόνια, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Να κάνει αυτό που θέλει και του αρέσει». Ο περί ου ο λόγος γιος είναι σήμερα ο γενικός διευθυντής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, Μανώλης Πλειώνης. «Το έχω πει στα παιδιά μου, το λέω και στα εγγόνια μου: «Να αγαπήσετε, να ερωτευτείτε αυτό που θα κάνετε, έτσι ώστε όταν ξυπνάτε κάθε πρωί για να πάτε στη δουλειά και κοιτάτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη να μη βλαστημάτε την ώρα και τη στιγμή»». Αν κρίνει κανείς από τη δική του πορεία, ο φυσικός και αστρονόμος Διονύσης Σιμόπουλος, επίτιμος πλέον διευθυντής του Πλανηταρίου, το οποίο υπηρέτησε από το 1973 έως το 2014, και με διεθνείς βραβεύσεις για τη συνεισφορά του στην αστρονομική εκπαίδευση, δεν έχει εκστομίσει βαριές κουβέντες στη διάρκεια της καριέρας του στα πρωινά συναπαντήματά του με τον αντικατοπτρισμό του.
Οταν συναντιόμαστε με αφορμή την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου, «Η άνοιξη του Σύμπαντος» (εκδ. Μεταίχμιο), στο σπίτι του στον Γέρακα, ακτινοβολεί και αποπνέει την αύρα ενός ανθρώπου χορτασμένου από τη ζωή. Ισως επειδή δεν απομακρύνθηκε πολύ από την εφηβική φιλοδοξία του να σώσει την Ελλάδα, όπως θα πει χαρακτηριστικά, μια και κατά γενική ομολογία έκανε ό,τι μπορούσε για να φέρει τον κόσμο, και κυρίως τα παιδιά, πιο κοντά με την επιστήμη. Εκείνος ήταν εξάλλου που έγραψε τα (αμέτρητα) σενάρια με θέματα επιστημονικής επιμόρφωσης για μια σειρά εκπομπών στην τηλεόραση μεταξύ των οποίων οι αξέχαστοι «Κόκκινοι Γίγαντες-Ασπροι Νάνοι» ή «Στα Μονοπάτια των Αστρων». «Ελπίζω να μην ακουστεί εγωιστικό, αλλά αν δεν γίνονταν όλα αυτά που έγιναν τα τελευταία 40-45 χρόνια στο Πλανητάριο πολλοί άνθρωποι δεν θα είχαν την ιστορία που έχουν. Εχω υπολογίσει τελείως χοντρικά ότι μας επισκέφθηκαν όλα αυτά τα χρόνια περί τα 9 εκατομμύρια άτομα. Εάν μπορούμε να πούμε ότι επηρεάσαμε ουσιαστικά έναν στους χίλιους, τότε είναι χιλιάδες αυτοί που επωφελήθηκαν από την παρουσία του ιδρύματος Ευγενίδου και του Πλανηταρίου. Ερχονταν γονείς και μου έλεγαν: «Ξέρεις, το πρόγραμμα τάδε στην τηλεόραση που δημιουργήσατε για το Πλανητάριο επηρέασε τον γιο μου και είναι σήμερα καθηγητής στο ΜΙΤ ή είναι σήμερα ερευνητής στο CERN». Μιλάμε για εκατοντάδες ιστορίες».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
