Υπάρχουν διαπιστώσεις που είναι αφοπλιστικές επειδή απλώς είναι αληθινές. Εχουν την ένταση του ακαριαίου και την αύρα του αυταπόδεικτου. Σαν την ακόλουθη, που ανήκει σε έναν από τους κορυφαίους πεζογράφους των ΗΠΑ, τον Ρίτσαρντ Φορντ. «Οι άνθρωποι κλείνουν μέσα τους πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορεί κανείς να πει γι’ αυτούς» σημειώνει ο ίδιος στον επίλογο του νέου του βιβλίου, όχι ως δεινός μυθιστοριογράφος τούτη τη φορά, αλλά ως «συγγραφέας απομνημονευμάτων» και, προπαντός, ως γιος που αναδέχθηκε την ευθύνη να γράψει για τους γονείς του. Το έκανε επειδή πιστεύει ότι η προσπάθεια να κατανοήσουμε αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο συνιστά μια βασική πρόκληση του βίου, όλων μας ανεξαιρέτως. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο συναντιέται το δικό του εγχείρημα με τους αναγνώστες, εμάς τους υπόλοιπους, υποψιασμένους και ανυποψίαστους. Και θα ήταν σκόπιμο να το διαβάσουν κυρίως όσοι θεωρούν στέρεη και δεδομένη τη σχέση που έχουν με τους γονείς τους, είτε με τις ατομικές ζωές τους είτε με την κοινή ζωή τους, είτε οι γονείς βρίσκονται ακόμη εν ζωή είτε όχι. Αν μάλιστα πολλοί εξακολουθούν να μην έχουν καθόλου τέτοιου είδους αγωνίες, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκτήσουν κάποιες. Αφενός, θα τις χρειαστούν. Αφετέρου, δεν γίνεται να τις αποφύγουν. Τούτο το βιβλίο μιλάει για την αναπόδραστη αναμέτρηση με το οικογενειακό παρελθόν, για έναν ιδιότυπο υπαρξιακό λογαριασμό που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων οφείλει κάποια στιγμή να ξεπληρώσει. Ομως αυτός ο λογαριασμός, περίπλοκος όσο και αντιφατικός, δεν πρέπει να ταυτίζεται αναγκαστικά με κάτι σκοτεινό ή επίπονο. Μπορεί επίσης να παραπέμπει σε κάτι που μοιάζει με φωτεινό απόσταγμα της ίδιας της εμπειρίας, σε έναν λογαριασμό αγάπης δηλαδή, σε μια εγκάρδια και συγκινητική ανταπόδοση, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του διάσημου αμερικανού συγγραφέα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
