Εδώ και πολλά χρόνια, ο Νίκος Κασκούρας (1949) δημιουργεί αλλά πολύ σπάνια εκθέτει (η τελευταία φορά ήταν το 2011 στον Εικαστικό Κύκλο). Τον γνώρισα λοιπόν μόλις πρόσφατα και πρόλαβα έστω και καθυστερημένα, ακριβώς στη λήξη της στις 10 Φεβρουαρίου, την έκθεσή του «Νυνί Αήρ» στην γκαλερί Ερση της οδού Κλεομένους. Είδα λοιπόν τον ανθρωποκεντρικό, άγριο εξπρεσιονισμό της ζωγραφικής του, με τις χοντρές και λιτές πινελιές που αναδύουν μια πρωτόγονη δύναμη, σκληρή και επιθετική και δημιουργούν ένα πεδίο ενέργειας από το οποίο είναι δύσκολο να ξεφύγεις. Αλλωστε, κάποιες φορές «η τέχνη απευθύνεται στο πνεύμα και όχι στα μάτια. Αυτό πίστευαν οι πρωτόγονοι άνθρωποι και είχαν απόλυτο δίκιο» όπως έλεγε ο Ζαν Ντιμπιφέ.
Αυτό όμως που βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν τα μικρά γλυπτά του που δεν ξεπερνούσαν τα 40 εκατοστά ύψος μαζί με το εξίσου μικρό βάθρο τους. Ηταν όλοι τους «Ανθρωποι», όπως ονόμασε κάθε ένα από αυτά ο Νίκος Κασκούρας (1949), και έμοιαζαν με τοτέμ ή με κυκλαδικά ειδώλια και ενίοτε με προπλάσματα για κάποιο έργο πιο μεγαλειώδες έτσι όπως είναι φτιαγμένα από τα πιο ευτελή υλικά όπως ο γύψος, το χαρτόνι, ένα κομμάτι ξύλο ή και κάποιο σπάραγμα από ύφασμα. Συνιστούν, θα έλεγε κανείς, και μια ευθύβολη απάντηση στο δημιουργικό ερώτημα του κατά πόσο μπορείς να έχεις ως σημείο αναφοράς την αρχαιότητα και την παράδοση, όχι μόνο χωρίς να υποκύπτεις στις ευκολίες τους αλλά και καταφέρνοντας να μιλήσεις μέσα από αυτές με τρόπο που εμπεριέχει το χθες και το σήμερα της σύγχρονης τέχνης, από τον Κονσταντίν Μπρανκούζι, την Art Brut και την Arte Povera έως το γκραφίτι. «Εσύ, κατά βάθος είσαι γλύπτης» του είχε πει κάποτε ο ζωγράφος Σάντρο Τρότι, δάσκαλός του στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών της Ρώμης όπου σπούδασε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
