«Η αγάπη είναι απροσδιόριστη αλλά παντοδύναμη»

Δύο μεσήλικοι ομοφυλόφιλοι, ο Τάσκερ (Στάνλεϊ Τούτσι) και ο Σαμ (Κόλιν Φερθ), απέναντι σε μια τρομερή δοκιμασία: ο ένας βρίσκεται στο αρχικό στάδιο άνοιας. Το πώς ο σύντροφός του θα το αντιμετωπίσει είναι το θέμα της ταινίας «Supernova», δεύτερης μόλις μεγάλου μήκους δημιουργίας του νεαρού βρετανού σκηνοθέτη Χάρι Μακ Κουίν, ήδη γνωστού από μια άλλη ιστορία αγάπης, το «Hinterland». Πέρα από την προφανή συγκίνηση που η ταινία προκαλεί, είναι επίσης μια ρεαλιστική, ωμή ματιά απέναντι σε ένα δύσκολο ζήτημα που απασχολεί πολλούς ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Για τη δημιουργία της, ο Χάρι Μακ Κουίν μίλησε στο «Βήμα».

Πώς πραγματοποιήθηκε αυτό το σχέδιο; Δεδομένου ότι δεν υπάρχει κανένα βιβλίο πίσω του και γράψατε το πρωτότυπο σενάριο, είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι έχετε εμπνευστεί από μια αληθινή ιστορία;

«Το 2015 ήμουν κοντά σε κάποια που βρισκόταν, αν και εκείνη τη στιγμή δεν το γνώριζε, σε πρώτο στάδιο άνοιας. Κατά τη διάρκεια ενός έτους την είδα να αλλάζει δραματικά. Λίγο περισσότερο από έναν χρόνο αργότερα πέθανε. Αυτή η απίστευτα βαθιά εμπειρία με οδήγησε να μάθω περισσότερα για την ασθένεια, οπότε άρχισα να εργάζομαι εθελοντικά για μια φιλανθρωπική οργάνωση για την άνοια και στη συνέχεια στο ερευνητικό κέντρο άνοιας του University College London. Τα επόμενα 2-3 χρόνια της ζωής μου τα πέρασα με άτομα που ζουν σε αυτή την κατάσταση. Η «Supernova» είναι εμπνευσμένη από αυτές τις εμπειρίες και τους υπέροχους ανθρώπους που μoυ επέτρεψαν να μπω στη ζωή τους».

Σας ήταν δύσκολο να πείσετε δύο μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Κόλιν Φερθ και ο Στάνλεϊ Τούτσι, που πρωταγωνιστούν στη «Supernova», να δεχθούν τους ρόλους τους;

«Στην πραγματικότητα, η διαδικασία υπήρξε αρκετά απλή και ευθεία! Ο Στάνλεϊ διάβασε το σενάριο και το αγάπησε, οπότε συναντηθήκαμε και πήγε καλά. Οπως αποδείχθηκε, είχε ήδη μεταφέρει το σενάριο στον καλύτερό του φίλο, τον Κόλιν – ο οποίος επίσης απάντησε πολύ θετικά σε αυτό».

Σας πέρασε ποτέ η ιδέα της ανταλλαγής των ρόλων τους και αν ναι, το συζητήσατε ποτέ μαζί με τους δύο ηθοποιούς;

«Ναι. Μάλιστα στην αρχή οι ηθοποιοί έπαιζαν τους αντίθετους ρόλους. Αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε κάτι από την ενέργεια κάθε ρόλου που ίσως ταιριάζει καλύτερα στον άλλον ηθοποιό. Είχαμε λοιπόν ένα είδος «ημέρας ακρόασης», όπου ο Κόλιν και ο Σταν ξαναδιάβασαν για εμένα  το σενάριο παίζοντας και τους δύο ρόλους με τη σειρά. Συμφωνήσαμε ότι πρέπει να ανταλλάξουν και δεν ξανακοιτάξαμε ποτέ πίσω».

Τι  έρευνα έκαναν οι δύο ηθοποιοί για τους ρόλους τους;

«Εδωσα στον Κόλιν και στον Σταν όλη την έρευνα που είχα κάνει όλα τα χρόνια που δούλευα το σενάριο. Επισκεφθήκαμε τους γιατρούς με τους οποίους συνεργάστηκα για να μάθω περισσότερα για την ιατρική πλευρά της άνοιας. Παρακολούθησαν ντοκιμαντέρ επί του θέματος, διάβασαν τεράστια ποσότητα επιστημονικών βιβλίων γύρω από το θέμα. Η έρευνα ήταν ένα πολύ ουσιαστικό μέρος της διαδικασίας και για τους δύο. Οχι μόνο για τον Σταν – του οποίου η απεικόνιση ενός άνδρα με προχωρημένη άνοια είναι απίστευτα λεπτομερής και ακριβής – αλλά και για τον Κόλιν σε ό,τι αφορά το πώς κάποιος είναι αναγκασμένος να αλλάξει από εραστής σε φροντιστή. Φυσικά, οι δύο ηθοποιοί πήραν επίσης πολλά στοιχεία από τις εμπειρίες της δικής τους ζωής».

Η ατμόσφαιρα των γυρισμάτων επηρέασε ποτέ τους δύο ηθοποιούς;

«Ναι, πολλές φορές. Οχι μόνο τους ηθοποιούς όμως. Ολη η κινηματογραφική ομάδα μας συγκινήθηκε πολύ από την εμπειρία της δημιουργίας αυτής της ταινίας. Ειδικά σε αυτές τις πιο δραματικές σκηνές προς το τέλος. Υπήρξαν πολλά δάκρυα στο σετ. Σου έδινε την αίσθηση, και εξακολουθεί να σου τη δίνει, ότι ήσουν κομμάτι μιας πραγματικά σημαντικής ταινίας».

Σε κάποια σκηνή της ταινίας, ο Τάσκερ παραπονιέται με πίκρα στον σύντροφό του, τον Σαμ, ότι «χάνει τον έλεγχο». Η αγάπη του Σαμ, σε αυτό το σημείο, μπορεί να τον βοηθήσει πρακτικά;

«Η πραγματικότητα της άνοιας είναι ότι δεν είναι θεραπεύσιμη και έχει ημερομηνία λήξης, οπότε πολύ λίγα πράγματα υπάρχουν που μπορείς να κάνεις με την πρακτική έννοια, πέρα από το να διαμορφώσεις το περιβάλλον όσο το δυνατόν πιο άνετο για το άτομο που πάσχει. Τελικά, νομίζω ότι η αγάπη, η συντροφικότητα και η γενναιότητα είναι όλα όσα μπορεί να προσφέρει ο Σαμ στον Tάσκερ. Και αυτό είναι αρκετό».

Κρίνοντας από την προηγούμενη ταινία σας, το «Hinterland», φαίνεται ότι είστε ένας καλλιτέχνης που ενδιαφέρεται πολύ για την ουσία της αγάπης. Εχετε ακόμα την απάντηση για το πού βρίσκεται αυτή η ουσία; Ποια είναι για εσάς η ουσία της αγάπης;

«Χα! Δεν έχω ιδέα! Υποθέτω ότι η αγάπη είναι η βασική μορφή ποιότητας στη ζωή… σε όλα τα επίπεδα, πραγματικά. Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που είχε ποτέ νόημα για εμένα. Είναι απροσδιόριστο αλλά παντοδύναμο. Ως σκηνοθέτης, σίγουρα ενδιαφέρομαι να εξερευνήσω πώς η αγάπη είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο, περίπλοκο πράγμα».

Πιστεύετε ότι αυτού του τύπου τα ευαίσθητα θέματα που περιβάλλουν τις πρώτες δύο ταινίες σας θα συνεχίσουν να σας ενδιαφέρουν στο μέλλον;

«Νομίζω ότι περίπλοκοι, αποχρωματισμένοι χαρακτήρες με ενδιαφέρουν περισσότερο από οτιδήποτε. Οι ταινίες είναι μια προσπάθεια εξερεύνησης χαρακτήρων σε μεταβατικές στιγμές της ζωής τους – και  ελπίζουμε να το κάνουμε με συμπόνια. Επομένως, είναι λογικό ότι οι εμπειρίες που περνούν αυτοί οι χαρακτήρες θα είναι συναισθηματικά ευαίσθητες, ναι».