Ο Χάρολντ Μπλουμ, που πέθανε την περασμένη Δευτέρα, ανήκε στις τελευταίες παγκοσμίως γνωστές φυσιογνωμίες της λογοτεχνικής κριτικής. «Οικοδόμος» ενός ιδιότυπου συστήματος, υπηρέτησε με πάθος τη «μικρή μούσα της κριτικής», όπως έγραφε ο Τζορτζ Στάινερ στο εμβληματικό του δοκίμιο για τον Γκέοργκ Λούκατς.
Ο Μπλουμ στράφηκε από πολύ νωρίς εναντίον της Νέας Κριτικής (που ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μονοπωλούσε σχεδόν τις σπουδές της ποίησης στα πανεπιστήμια του αγγλόφωνου κόσμου) προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση, ιδίως μετά τη δημοσίευση το 1973 του βιβλίου του The Anxity of Influence (στα ελληνικά εκδόθηκε από την Αγρα, σε μετάφραση Δημήτρη Δημηρούλη, με τίτλο Η αγωνία της επίδρασης). Τότε είπαν πολλοί ότι ο Μπλουμ έδωσε στη Νέα Κριτική το μεγάλο χτύπημα. Αλλά η Νέα Κριτική είχε πάψει να μονοπωλεί τις ακαδημαϊκές σπουδές εξαιτίας της ανάπτυξης του μυθιστορήματος και της βιογραφίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
