Γνωστό είναι εδώ και πολύ καιρό ότι οι σταθερές που καθόριζαν τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκηνή έχουν ανατραπεί. Είναι μια διαδικασία που ουσιαστικά ξεκίνησε μετά το τέλος της διπολικής εποχής και που σήμερα έχει λάβει δραματικές (αν όχι ανησυχητικές) διαστάσεις, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα όχι μόνο στη Συρία με την παρουσία των Ρώσων και των Τούρκων, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες με την επικείμενη παραπομπή του αμερικανού προέδρου, στη Βρετανία με τη σαιξπηρικών αποχρώσεων τραγωδία του Brexit και στην Ευρωπαϊκή Ενωση με την πλήρη παραλυσία της. Και καθίσταται τώρα φανερό ότι πίσω από όλα αυτά είναι η έλλειψη ικανής ηγεσίας στο στρατόπεδο των παραδοσιακά δημοκρατικών χωρών, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο στους αυταρχικούς ηγέτες τύπου Πούτιν ή Ερντογάν.
Είναι λοιπόν αυτοί που καθορίζουν πλέον τις εξελίξεις, μετά την αιφνίδια αμερικανική αποχώρηση από τη Συρία, χωρίς όμως να μπορεί, προς το παρόν τουλάχιστον, να διακριβωθεί πού αυτές θα οδηγήσουν. Ενα ερώτημα που μας αφορά άμεσα, καθώς θεωρείται πολύ πιθανό να έχει ανοίξει η όρεξη του αδίστακτου τούρκου ηγέτη, μετά τη θριαμβευτική του νίκη κατά των Κούρδων, και να θελήσει να επεκτείνει τις «επιτυχίες» του στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
