Αγαπητέ Διόδωρε, καλησπέρα.

Ελπίζω να συνεχίζεις να κάνεις τις βουτιές σου, να τρως τους ντάκους και τις στραπατσάδες σου (αν είναι το μισό νόστιμα από ό,τι τα περιέγραψες, μιλάμε για πολλά αστέρια Μισελέν) και να βάζεις αντηλιακό στον Μπούφο σου.

Αν βρίσκομαι σε αυτό το σημείο, είναι επειδή η διεύθυνση μου ανέθεσε να σταθώ για λίγο εδώ, στα άγια χώματα της στήλης σου, και να προσπαθήσω να σε κρατώ ενήμερο για τα τεκταινόμενα. Φαντάζομαι, θέλουν να σε διευκολύνουν να μην αφήσεις κενά στο ημερολόγιό σου που με τόση γενναιοδωρία μάς κάνεις κοινωνούς του.

Κοινώς θα προσπαθήσω να επιτελέσω το ηράκλειο έργο να τραβήξω έστω για λίγο την (αιρετική) ματιά σου από το όμορφο Ιόνιο, αν και – μεταξύ μας – και το τραγούδι των Σειρήνων να σου τραγούδαγα, δύσκολα θα γύριζες το κεφάλι. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ ισχυρός.

Και ας μη ζηλεύουν οι τακτικοί επιστολογράφοι σου. Ας είναι σίγουροι ότι τους περιμένεις πώς και πώς όταν επιστρέψεις στο κλεινόν άστυ. Θα έχετε τόσα να πείτε…

Αδικοι θάνατοι

και τερατογενέσεις

Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να απέχουμε μόνο δύο μέρες από «τον μήνα που δεν έχει ειδήσεις», αλλά το σύμπαν μοιάζει να συνωμοτεί για να τις αποκτήσουμε.

Φωτιά, φωτιά, φωτιά παντού, αγαπητέ Διόδωρε! Δεν ξέρω τι θα καίγεται όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, δεν ξέρω αν θα έχει μείνει κάτι να καεί, αλλά μάλλον όλο και κάτι θα υπάρχει. Εξάλλου τι θα κάψουν οι πυρκαγιές της επόμενης μέρας, της επόμενης εβδομάδας, του επόμενου χρόνου… Στις τηλεοράσεις βλέπεις μονίμως σκηνές από ταινία καταστροφής. Ασθμαίνοντες δημοσιογράφοι, πνιγμένοι από τους καπνούς, προσπαθούν να περιγράψουν το αδιανόητο. Και μετά ο θάνατος. Ο άδικος θάνατος. Αυτών πού πήγαν να σώσουν τα ζώα τους, αυτών που προσπάθησαν να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται, κι αυτών που προσπάθησαν να σώσουν όλους εμάς. Οπως οι δύο πιλότοι στην Κάρυστο. Πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να μη δεις αυτό το βίντεο της συντριβής του αεροσκάφους, που παίζει σε λούπα παντού, σε κανάλια, σε social media. Μοιάζει σαν ο θρήνος να παντρεύτηκε την ηδονοβλεψία. Και από έναν τέτοιο γάμο μόνο τερατογενέσεις μπορείς να περιμένεις. Αυτό που εν τέλει έχει σημασία είναι ότι δύο νέοι άνθρωποι πέθαναν. Πέθαναν κάνοντας το καθήκον τους, το λειτούργημά τους, τη δουλειά τους. Αλλη μια θυσία σε έναν πόλεμο όπου το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ο περιορισμός της ήττας.

Δεν θα προλάβουμε

ούτε την τελετή παράδοσης

Θυμάσαι που λέγαμε τι κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας με όλες αυτές τις προβλέψεις για την κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη; Τελικά μπούρδες λέγαμε. Οπως πάει η δουλειά, δεν θα προλάβουμε την τελετή παραλαβής – παράδοσης, στα χέρια μας θα πάει καλιά της η Γη. Γιατί αν το μπαράζ των κυμάτων καύσωνα που ζήσαμε ήταν απλά προθέρμανση για το τι είναι να συμβεί στο άμεσο μέλλον και αν δικαιωθούν οι περιβαλλοντολόγοι που προειδοποιούν ότι οι 45 βαθμοί Κελσίου θα γίνουν κανονικότητα, τότε ας αγοράσουμε όλοι μετοχές του Ιλον Μασκ και πάμε για εποικισμό του Αρη.

Και το χειρότερο από όσα λένε αυτοί οι ενοχλητικοί επιστήμονες – που τους θαυμάζουμε όταν πηγαίνουν στο φεγγάρι και όταν εφευρίσκουν τη λαπαροσκοπική επέμβαση, αλλά τους χλευάζουμε όταν μας λένε να εμβολιαστούμε και να τρώμε λιγότερο μοσχαράκι – είναι ότι ο πλανήτης βρίσκεται στο κέντρο ενός φαύλου κύκλου. Η κλιματική αλλαγή παράγει ακραία φαινόμενα (καύσωνες, πλημμύρες, πυρκαγιές) τα οποία καταστρέφουν σιγά-σιγά τα τελευταία αναχώματα στην κλιμάκωση της κλιματικής αλλαγής, η οποία οδηγεί σε ακόμη ταχύτερη καταστροφή όσων εμποδίων βρίσκονται στον δρόμο της. Και κάπου εκεί θυμάμαι μια ατάκα του Ιονέσκο που είχα ακούσει πριν από δεκαετίες, αλλά μου μοιάζει πάντα επίκαιρη. «Χάιδεψε έναν κύκλο και θα γίνει φαύλος».

Ας το πάρει
το ποτάμι

Αλλά, πλησιάζοντας προς το εντυπωσιακό φινάλε, θέλω να δείξω και λίγο κοσμοπολιτισμό και να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, αφού πρώτα σου μαύρισα καλά-καλά την καρδιά. Ανακοινώθηκε ότι, έπειτα από σχεδόν έναν αιώνα και με αφορμή τους Ολυμπιακούς του 2024 που θα διεξαχθούν στο Παρίσι, θα διαμορφωθούν κάποιες ειδικές περιοχές όπου θα είναι δυνατό να κολυμπήσει κανείς στον Σηκουάνα. Παρατήρηση πρώτη: Και τώρα είναι δυνατό να κολυμπήσει κάποιος στον Σηκουάνα, αλλά μόνο για μία φορά, και δη την τελευταία. Παρατήρηση δεύτερη: Δεν υπάρχει ωραιότερο στολίδι για μια πόλη από ένα ποτάμι που τη διασχίζει. Και δεν χρειάζεται να πάει κανείς στο Παρίσι για να το συνειδητοποιήσει, αρκεί μια βόλτα στα Τρίκαλα. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι ήταν τεράστια ατυχία για την Αθήνα που χτίστηκε σε σημείο όπου δεν υπήρχε κανένα ποτάμι (γκουχ, γκουχ).

Προσοχή, οι εξωγήινοι
δαγκώνουν

Από τα ενδιαφέροντα της εβδομάδας που πέρασε δεν πρέπει να ξεχάσω να σου γράψω και για την ιστορική – όπως αποκλήθηκε – ακρόαση στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Τι αφορούσε; Τις μαρτυρίες πρώην στελεχών του αμερικανικού στρατού για επαφές με UFO, τις αποκαλύψεις για εξωγήινα σκάφη τα οποία κρατούνται από την κυβέρνηση σε ειδικές μυστικές τοποθεσίες και άλλα τέτοια συναφή. Αν και κρατάω μια πισινή (τόσες ταινίες έχουμε δει εξάλλου), συνήθως αυτές οι συνεδριάσεις λιγότερα λένε για τις επαφές με εξωγήινους και περισσότερα λένε για τους ανθρώπους που έχουν τη ματαιοδοξία να είναι αυτοί που έκαναν την υπέρτατη αποκάλυψη. Το καλό, αγαπητέ Διόδωρε, είναι ότι εμείς στην Ελλάδα τα έχουμε λύσει αυτά, χωρίς ειδικές συνεδριάσεις. Οι μισοί Ελληνες θεωρούμε τους άλλους μισούς UFO και το αντίστροφο, και έτσι μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι έχουμε τη μεγαλύτερη κατά κεφαλήν παρουσία UFO από τις χώρες του ΟΟΣΑ. Δεν το λες και λίγο…

Καλές βουτιές, Διόδωρε,

τα ξαναλέμε σύντομα

Ειρήνη Σαμπατακάκη