Είναι ένα κόμμα, ασφαλώς εντασσόμενο σε μια μεγάλη παραταξιακή συνέχεια, της οποίας και διατηρεί πολλά από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά. Εν πρώτοις τον σεβασμό στη δημοκρατική νομιμότητα. («Το Λαϊκόν Κόμμα είναι το κόμμα τού, έστω και επί ζημία του τόπου, σεβασμού προς τους νόμους» έγραφε ο Γεώργιος Βλάχος, αναφερόμενος στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στον πολιτικό προπάτορα της ΝΔ). Πράγματι, σε αντίθεση τόσο προς τη βενιζελογενή πολιτική οικογένεια όσο, φυσικά, και την κομμουνιστική/εαμογενή, η λαϊκογενής παράταξη ουδέποτε αμφισβήτησε βίαια το αποτέλεσμα της κάλπης. (Ακόμη και μετά το πολιτειακό δημοψήφισμα του 1924, του οποίου αρνήθηκε το αποτέλεσμα, πολιτεύτηκε συννόμως.)
Ειδικά, δε, η ΝΔ έδειξε επιπρόσθετα ιδιαίτερο σεβασμό τόσο στην κυβερνησιμότητα του τόπου όσο και στη λογική των θεσμών: Και ο Γεώργιος Ράλλης το 1981 και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1993 είχαν την ευκαιρία – και όχι μόνο την ευκαιρία, αλλά και την άνεση, με συναίνεση μέρους ή του όλου της αντιπολίτευσης, την οποία μπορούσαν να εγκλωβίσουν στην «αναλογική» ρητορεία της – να κάνουν προεκλογικά σωτήρια για το κόμμα τους παρέμβαση στην περί το εκλογικό σύστημα νομοθεσία. Αλλά δεν το έπραξαν. Αντίθετα προς ό,τι έκανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος προ των εκλογών του 1928, με αντισυνταγματική μάλιστα μεθόδευση, αλλά και προ αυτών του 1932, ενώ το ίδιο έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου προ των εκλογών του 1989 (μιμούμενος εν προκειμένω τον «ομοϊδεάτη» του Φρανσουά Μιτεράν, που αναλόγως είχε δράσει προ των γαλλικών κοινοβουλευτικών εκλογών του 1986).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
