Η πρόσφατη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης (21 Ιουλίου 2020) χαρακτηρίστηκε ιστορική για την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στη σύντομη αυτή παρέμβασή μου θα εξηγήσω πώς και γιατί δικαιολογείται αυτός ο χαρακτηρισμός. Προηγουμένως, όμως, χρειάζεται να τονιστεί ότι επί δεκαετίες, και με αφορμή τη δημοσιονομική πολιτική της λιτότητας, η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε εγκλωβιστεί σ’ ένα θεσμικό και νομικό αδιέξοδο, το οποίο η ίδια είχε κατασκευάσει. Τα δημοσιονομικά αποτελέσματα και τα πολιτικά συμπεράσματα αυτού του εγκλωβισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι παγκοσμίως γνωστά και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε σε αναλυτική επεξεργασία τους. Αρκεί μόνο να επισημανθεί ότι οι «τεχνοκρατικές Βρυξέλλες» έπρεπε να πράξουν πολιτικά απέναντι στα κράτη-μέλη του Νότου και αυτό έκαναν με την πρόσφατη απόφασή τους. Κατά τη φάση (2010-2018) διαχείρισης της κρίσης χρέους, ούτε εκδόθηκε κοινό ευρω-ομόλογο, ούτε επιτεύχθηκε αμοιβαιοποίηση του χρέους.
Στην ευρωπαϊκή πολιτική δημόσια σφαίρα επικρατεί πράγματι η πολιτική άποψη ότι η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης των 27 κρατών-μελών με θέμα «Next Generation EU» είναι ιστορική. Η επιστημονική μου άποψη και η δική μου πολιτική ερμηνεία εξειδικεύονται σε τρία επίπεδα, σε τρεις σφαίρες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
