Με την πολυαναμενόμενη «ημερομηνία εξόδου» να πλησιάζει και τη σταδιακή χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων να βρίσκεται πλέον προ των πυλών, ο δημόσιος διάλογος στρέφεται εντονότερα γύρω από τις παράπλευρες απώλειες της πανδημίας. Ωστόσο, τη στιγμή που οι συζητήσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης στην οικονομία κυριαρχούν, το πλέον ευάλωτο θύμα του «αόρατου εχθρού» μακροπρόθεσμα παραμένει το κράτος δικαίου.
Η διαφαινόμενη αδυναμία των συστημάτων υγείας να αντιμετωπίσουν το ξέσπασμα της πανδημίας κατέστησε επιτακτική την ανεύρεση εναλλακτικών λύσεων, αυτή τη φορά σε επίπεδο πρόληψης. Τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης που ρίχθηκαν στη μάχη κατά του κορωνοϊού σε εθνικό και, δευτερευόντως, σε υπερεθνικό επίπεδο στόχευαν ακριβώς στον κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερο περιορισμό της μετάδοσής του. Εχοντας να διαχειριστούν μια πρωτοφανή για τα σύγχρονα δεδομένα υγειονομική κρίση, οι εθνικές κυβερνήσεις βρέθηκαν εν μιά νυκτί αντιμέτωπες με μια κατάσταση ευθείας σύγκρουσης δικαιωμάτων. Παρόλο που οι κυβερνητικές αντιδράσεις διέφεραν σε ένταση και έκταση από χώρα σε χώρα, η με συνοπτικές διαδικασίες επιβολή περιορισμών δικαιωμάτων όπως η ελευθερία κίνησης και η ελευθερία ανάπτυξης οικονομικών δραστηριοτήτων κρίθηκε συνολικά αναπόφευκτη προς τον σκοπό της προστασίας του δικαιώματος των πολιτών στην υγεία και στη ζωή. Το σύννομο ή μη της εκάστοτε κυβερνητικής αντίδρασης θα κριθεί αφενός επί τη βάσει της τήρησης των συνταγματικά προβλεπόμενων διαδικασιών λήψης αποφάσεων, αφετέρου με γνώμονα τη φύση, ένταση και έκταση των περιορισμών δικαιωμάτων που επιβλήθηκαν, σε άμεση συνάρτηση με το δημόσιο συμφέρον που εξυπηρετούν και τη διάρκειά τους αποκλειστικά για όσο χρόνο υφίσταται η κρίση και, κατ’ επέκταση, η εξαιτίας αυτής σύγκρουση δικαιωμάτων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
