Η πρόσφατη πανδημία επανέφερε επιτακτικά στον δημόσιο διάλογο και στη ζωή μας το ζήτημα του μέλλοντος της εργασίας. Ο αυτοματισμός της εργασιακής πραγματικότητας, που υιοθετήθηκε ημι-εκούσια στο πλαίσιο της αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης, επιτάχυνε τον μετασχηματισμό της αγοράς εργασίας σε πιο συστηματοποιημένα και προτυποποιημένα μοντέλα. Ετσι, ο κόσμος της εργασίας ήρθε αντιμέτωπος με καταστάσεις που θα απαντούσε – κατά τη φυσική ροή των πραγμάτων – σε εύθετο χρόνο, έχοντας την πολυτέλεια προηγουμένως να προετοιμαστεί για τις εξελίξεις.
Αυτός ο χρόνος της προετοιμασίας χάθηκε ανεπίστροφα, με αποτέλεσμα καθημερινά να δοκιμάζονται η ανθεκτικότητα και η αντοχή του συστήματος. Η πανδημία συνεπώς, ως de facto επιταχυντής των αλλαγών στον κόσμο της εργασίας, αντινομώντας με τον χρόνο, δεν επέτρεψε μια ήπια αφομοίωση των αλλαγών. Στον αντίποδα, ακριβώς το ανελαστικό της ανάγκης αντιμετωπίσεως των έκτακτων περιστάσεων έκανε πολύ ξεκάθαρα εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που εξασφαλίζουν το εισιτήριο για την εργασιακή εγκαθίδρυση στον νέο κόσμο. Και ποια είναι αυτά; Οι εργασιακές δεξιότητες που εκπορεύονται από την ανθρώπινη φύση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
