Η αλήθεια να λέγεται. Δεν υπάρχει πιο νταχτιρντί θέαμα στην πολιτική από την Αριστερά να τσακώνεται με την Αριστερά γιατί έχασε η Αριστερά.
Απλώς το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και ξέρουμε την υπόθεση πριν ακόμη σβήσουν τα φώτα της πλατείας.
Πάρτε για παράδειγμα τη μάχη για την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ στο φόντο μιας ήττας που οι ίδιοι μάλλον έχουν ξεχάσει και σίγουρα δεν έχουν καταλάβει.
Δεν υπάρχει ούτε μία λέξη, πόσω μάλλον, μία σκέψη, από όσα είπαν οι πέντε υποψήφιοι το Σάββατο που να μην έχει ειπωθεί μερικές εκατοντάδες φορές και συνήθως στο ίδιο μοτίβο.
Μόνο ο Κασσελάκης πρωτοτύπησε κάπως εξαγγέλλοντας πως αν γίνει αρχηγός το 41% του Μητσοτάκη παύει αμέσως να υπάρχει.
Η ιδέα δεν φαίνεται κακή. Αλλά προϋποθέτει ότι ο Κασσελάκης είναι ένα είδος Χουντίνι που βγάζει ποσοστά από το καπέλο. Δεν τον έχω.
Το πρόβλημα όμως του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτό. Η πραγματικότητα.
Πρώτον, δεν έχασε μόνος του σε τόσες εκλογές αλλά τον νίκησε κατά κράτος ο Μητσοτάκης. Κοινώς, τους πήρε τα εσώρουχα.
Κι αυτό δεν συνέβη προφανώς τυχαία αλλά για κάποιους σοβαρούς λόγους με τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ απαξιώνει αυτάρεσκα να ασχοληθεί.
Δεύτερον, όποιος κι αν βγει αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν αναστηθεί ο Λένιν παρέα με τον Φιντέλ Κάστρο, την επομένη της εκλογής θα εξακολουθεί να κυβερνάει τη χώρα ο Μητσοτάκης με 41%.
Αυτονόητο. Οι πολιτικοί συσχετισμοί διαμορφώνονται στην κάλπη. Ούτε στα μέσα κοινωνικής σαχλαμάρας, ούτε στα καφενεία.
Τρίτον και με τα σημερινά δεδομένα, αυτή η πραγματικότητα μάλλον θα αργήσει να αλλάξει. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι κανείς από τους πέντε υποψήφιους δεν έδωσε μια πειστική εξήγηση για ποιον λόγο και πώς θα μπορέσει να αλλάξει.
Επειδή αποφάσισαν μεταξύ τους ότι δεν τους αρέσει; Δεν νομίζω ότι αρκεί.
Με άλλα λόγια και πριν ακόμη ψάξει για αρχηγό θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτηθεί γιατί έχασε και πού οφείλεται η κυριαρχία του Μητσοτάκη.
Υπό κανονικές συνθήκες θα είχαν ίσως διδαχθεί από τις εκλογές ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση υποκειμενισμού και βολονταρισμού, ότι στο γήπεδο παίζουν δύο ομάδες και για κάποιον λόγο η άλλη ομάδα θεωρήθηκε καλύτερη.
Αλλά δεν βλέπω να τους απασχολεί ιδιαίτερα η πραγματικότητα.
Κι εκεί βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Πως αντί να συζητούν για τον Μητσοτάκη που κάνει παρέλαση, τον παρακάμπτουν με διάφορες αφοριστικές ιδεοληψίες και πλακώνονται μεταξύ τους.
Σας είπα: το έργο έχει πλάκα. Αλλά είναι χιλιοπαιγμένο και καταντάει βαρετό.
