Από το πόρισμα της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης για τις εκρήξεις στις εγκαταστάσεις της 111 Πτέρυγας Μάχης συνάγεται ένα βασικό συμπέρασμα.
Η φύλαξη και η ασφάλεια των πυρομαχικών της μονάδας δεν ανταποκρίνονταν ούτε στις προδιαγραφές φύλαξης ούτε σε εκείνες της ασφάλειας.
Αντιθέτως, δίνεται η αίσθηση πως ό,τι συνέβη ήταν προϊόν μιας χαλαρής αντίληψης για τους ενδεχόμενους κινδύνους της έκθεσής τους σε ανοικτό χώρο.
Ή, αλλιώς, μιας «χύμα» κατάστασης κι ενός παιχνιδιού της τύχης με το αδιανόητο.
Φαίνεται έτσι πως και οι ένοπλες δυνάμεις έχουν προσβληθεί από τον ίδιο ιό που έχει προσβάλλει και άλλους τομείς της οργάνωσης του κράτους.
Από το δυστύχημα στα Τέμπη έως τις καταστροφικές πυρκαγιές, πολλά αφήνονται στην τύχη τους και πολλοί παίζουν με αυτήν.
Φαίνεται ακόμη πως η ασφάλεια νοείται περισσότερο ως συμβατική υποχρέωση και λιγότερο ως μια εκ των ουκ άνευ συνθήκη για την αποτροπή κάθε πιθανού και απίθανου κινδύνου.
Και πως πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό επαναπαύεται στην σκέψη πως το κακό μπορεί να συμβεί οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι στον δικό τους χώρο ευθύνης.
Κι όμως συμβαίνει.
Συμβαίνει τρένα να συγκρούονται όταν δεν τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας, δάση και περιουσίες να καίγονται όταν δεν λαμβάνονται μέτρα προστασίας, πυρομαχικά να εκρήγνυνται όταν δεν φυλάσσονται με την οφειλόμενη επιμέλεια.
Εχει έρθει η ώρα όμως το παιχνίδι με την τύχη να φτάσει στο τέλος του.
Διότι, όπως αποδείχθηκε, η τύχη θα παίζει πάντοτε το δικό της παιχνίδι. Με τραγικά, πολλές φορές, αποτελέσματα.
